Πως είναι το Φθινόπωρο εκεί; Του Γιάννη Μπαχά.

Πως είναι το Φθινόπωρο εκεί;

-         Θα είναι σαν να πέθανες νέα.

-         Όχι, θα είναι σαν να πέθανες εσύ, του είπε γελώντας.

-         Σημασία έχει πως δεν θα ειδωθούμε ποτέ.

     Έκανε μια ακόμη προσπάθεια να την αποτρέψει από αυτό το ταξίδι.

- Θα βγεις τρομακτικός στις φωτογραφίες, μην κλαις.

     

"Το ταξίδι στον Άρη ήταν το παιδικό της όνειρο"

Σκούπισε τα δάκρυα του. Μπήκαν αγκαλιασμένοι στο σαλόνι για τη συνέντευξη. Κάθισαν πιασμένοι από τα χέρια στον καναπέ και δίπλα τους στην πολυθρόνα πήρε θέση η δημοσιογράφος. Μπροστά τους στο τραπέζι ήταν τοποθετημένα τα βιβλία της και τα ομοιώματα διαστημοπλοίων που συνέλεγε. Το ταξίδι στον Άρη ήταν το παιδικό της όνειρο.

      Η συνέντευξη ήταν γλυκόπικρη. Οι τηλεθεατές είδαν τη λάμψη στα μάτια και στα λόγια της κοπέλας. Ένοιωσαν τη λατρεία που της είχε ο νεαρός γυμναστής που όμως δεν μπορούσε να κρύψει τα δικά του βουρκωμένα μάτια που φανέρωναν όλη τη θλίψη του. Η Περσεφόνη δεν θα γύριζε ξανά στη Γη.

      Η μέρα της εκτόξευσης που θα έστελνε στον κόκκινο πλανήτη τους δέκα γήϊνους δεν θα αργούσε. Θα χρειαζόταν, όπως εξήγησε η επιστήμονας, δύο χρόνια εκπαίδευσης στην έρημο της Αριζόνα για να διδάξουν στα σώματα τους την εξωγήϊνη βαρύτητα.

      Ο Τηλέμαχος δεν θα πήγαινε ποτέ στον Άρη. Θα έπρεπε να ετοιμάσει τον εαυτό του να την αποχωριστεί οριστικά. Ονειρεύτηκαν μαζί ταξίδια, παιδιά που θα τα έβλεπαν να πηγαίνουν σχολείο… και οι Θεοί γελούσαν. Ιδίως ο Άρης.

      Λίγες μέρες πριν φύγει πήγαν βόλτα στις όχθες της λίμνης. Είναι  μαγευτικά τα Ιωάννινα το φθινόπωρο. Το μακρύ κόκκινο χαλί μουσκεμένο από τις βροχές αγκάλιαζε τα πόδια τους σαν μικρό παιδί που πέφτει στα πόδια της μάνας του για να μην την αφήσει να φύγει. Ο καιρός στην πόλη τους δεν άφηνε τα φύλλα να ξεραθούν και η ραθυμία των δημοσίων υπηρεσιών τους άφηνε να απολαύσουν  τα χρώματα και την αφή τους στο δρόμο. Της άρεσε το φθινόπωρο. Τις ψυχρές νύχτες του παρατηρούσε τα αστέρια και περνούσε ολόκληρα βράδια στο αστεροσκοπείο της Θεσσαλονίκης όταν ήταν φοιτητές.

   Δεν σου λείπει το φθινόπωρο εκεί πάνω;

-          Κάθε άλλο, το ξέρεις πως εδώ το φθινόπωρο διαρκεί έξι μήνες;

    

"Σφοδρές καταιγίδες απέκλεισαν κάθε επικοινωνία"

Μιλούσαν τακτικά. Η διαστημική υπηρεσία τον καλούσε κάθε δύο μήνες και τους άφηναν μόνους να μιλήσουν για 15 λεπτά. Το Μάϊο κατέβηκε πάλι στην Αθήνα, είχε χάσει το τηλεφώνημα του Μαρτίου. Σφοδρές καταιγίδες απέκλεισαν κάθε επικοινωνία με την αποικία.

-         - Πως είναι τα πράγματα στη Γη;

-          Ξέρεις τώρα, εδώ έχουμε Άνοιξη. Τα πάντα φλέγονται, τα πουλιά τραγουδούν, τα ζευγαράκια κάνουν βόλτες πιασμένα χέρι-χέρι, θυμάσαι; Εσύ πως είσαι;

-          Εγώ δεν θέλω άλλο φθινόπωρο. Δεν φθάνει που τα πάντα είναι κόκκινα, ξερά και σκονισμένα, ο τρελός αυτός Θεός έχει έξι μήνες φθινόπωρο. Το φθινόπωρο θα πρέπει να ‘ναι μικρό, πρέπει να έρχονται πάντα ο χειμώνας μετά.

    

"...αν δεν βρει ομορφιά στο φθινόπωρο άλλων κόσμων"

Πολλά χρόνια μετά ηλικιωμένος, δεν μπορούσε να κρύψει ένα χαμόγελο όταν έλεγε ότι η σύζυγος του, ήταν πολύ νέα. Δεν έχανε ποτέ το τηλεφώνημα του Οκτωβρίου και ταξίδευε στην Αθήνα για να της περιγράψει το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη. Σκέφτονταν πως ο άνθρωπος δεν θα ζήσει στο διάστημα αν δεν βρει ομορφιά και στο φθινόπωρο άλλων κόσμων.   

Γιάννης Ιουλιανός Μπαχάς

Θεσσαλονίκη, 27/11/2015