Παραμυθομπερδέματα

       Γνωρίζουμε ότι μόνο οι χαμένοι γίνονται πικρόχολοι και μάχονται να καταρρίψουν τα σύμβολα των παραμυθιών που υποστηρίζουν την ανέλιξη και την ευτυχία του ανθρώπου, αλλά οι νικητές για να καταθέσουν τα διαπιστευτήριά τους δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει αντίλογος παρ' όλη την καλή θέληση μας να υπάρξει.
Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το γεγονός ότι εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στην πλευρά των ρομαντικών και να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε και να ζούμε πάντα κάτι από παραμύθι ακόμα και όταν όλα γύρω μας κραυγάζουν την ακύρωσή τους.
  Κι επειδή με κόπο και με οδύνη διατηρούμε αυτή την ευαισθησία, και για να μην προκαλέσουμε ακόμα μια ταλαιπωρία στην ψυχή μας, αφαιρούμε το λόγο απ' αυτούς που δεν ονειρεύτηκαν και δεν παραμυθιάστηκαν, αφ' ενός γιατί δεν τους αφορά το θέμα μας και τα ουράνια λιβάδια που εμείς αναζητήσαμε και ματώσαμε στο ψάξιμο,( αν τα βρήκαμε ή όχι δικός μας λογαριασμός), κι αφ΄ετέρου γιατί είναι χαμένοι από την γέννησή τους.
   Αυτή τη φορά κι αυτό τον καιρό λοιπόν, στην εποχή μας διαπιστώνεται μια άλλη εκδοχή ενός ρομαντικού παραμυθιού, της σταχτοπούτας και του πρίγκιπα, εκδοχή που δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια για υπερβάσεις των ορίων μας.
  Η σταχτοπούτα που δεν συνάντησε τον πρίγκιπα , ή τον συνάντησε και μόλις τον φίλησε αποκαλύφθηκε ο βάτραχος, ή το γουρούνι, είναι η εκδοχή της μοντέρνας έκδοση του παλαιού παραμυθιού που παίρνει τις περισσότερες υπογραφές από τον γυναικείο πληθυσμό. Το θεϊκό δώρο καταλήγει συνήθως να μοιάζει με κοροϊδία ή απάτη.



  Όμως γιατί συνεχίζει μέσα από τις στάχτες της αυτό το εύκολο τραγανό θύμα του επίγειου κόσμου να περιμένει με γλαρό βλέμμα τον πρίγκιπα; Μήπως κατέχεται εκ του πονηρού και θέλει να μας ρίξει στάχτη στα μάτια; Το αντίθετο θα έλεγαν πολλοί και την χαρακτηρίζουν σαν μια αυθεντική βλακώδη ύπαρξη. Τότε μήπως πρέπει να υποψιαστούμε παιχνίδια θεών που παίζουν με θνητούς για να διασκεδάσουν; Ή μήπως πρέπει να παραδεχτούμε την εκδοχή μιας άλλης πραγματικότητας που εισέβαλλε από τις χαραμάδες του κόσμου μας για να τον ομορφύνει και τελικά μας παιδεύει με τις ιδανικές της εικόνες και το ανεκπλήρωτό τους;


  Και τι ρόλο παίζουν οι καλές νεράιδες που μαγειρεύουν συναντήσεις με πρίγκιπες και μένουν πίσω αμανάτι οι ξακουστές γόβες; Μήπως είναι κι αυτές στο κόλπο μιας εσκεμμένης θεϊκής πλάνης; Αστέρια που ανάβουν για να δείξουν λάθος δρόμο; Μια δολοπλοκία των ουρανών; Σωρός οι ερωτήσεις και οι τελικές απαντήσεις βρίσκονται - με μια αμφιβολία πάλι - στο τέλος τέλος ...Tης ζωής εννοώ...
  Τώρα ας δούμε τι είναι πρίγκιπας, τι σημαίνει αυτός ο βαρύγδουπος τίτλος που στο άκουσμά του πέφτουν βροχή κάτω χιλιάδες ποικιλόχρωμες γυναικείες κιλότες.
 Πρίγκιπας ονομάζεται το δυσεύρετο αρσενικό ον που έχει σκοτώσει το αλαζονικό γουρούνι μέσα του, νίκησε τους δαίμονες των παθών και των τυφλών εξαρτήσεων που τον κυνήγησαν, κι έλαβε το πριγκιπικό χρίσμα των ευγενών συναισθημάτων. Για το ταίρι του διακατέχεται από μοναδικά αισθήματα πίστης κι αφοσίωσης. Είναι μοναδικό, ενίοτε φυλακισμένο, κοιμισμένο, ή άπλυτο και βολοδέρνει στους πέντε δρόμους. Μπορεί να διανύσει για αυτό ουρανούς και θάλασσες και μακρινά αστέρια μέχρι να το βρει και να ενωθεί μαζί του και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα στην αιωνιότητα. Όμως το περίεργο είναι, ότι ενώ ο πρίγκιπας υπάρχει (αλλιώς πως θα έφτανε στ΄ αυτιά μας η φήμη του;) δεν βρίσκετε πουθενά στη γη. 
  Τότε γιατί δεν ξεκαρφώνεται πια από τα όνειρα του γυναικείου γένους να σταματήσει επιτέλους αυτή η αηδία της προσμονής του κι η Πηνελοποίηση των γυναικών; κραυγάζει απηυδισμένη  από χιλιάδες θηλυκά και με μια φωνή φλέγουσα στα στόματα η ερώτησις. Είναι μήπως γιατί η ασυνείδητη κι αρχαία ανάμνηση της ολοκληρωμένης ύπαρξης κυνηγά το γυναικείο συναίσθημα διαρκώς κι ακαταπαύστως; Κι αν μ΄ αυτή την ερώτηση απαντήθηκε και το αρχικό ερώτημα, γιατί δεν μας ενημέρωσε κανείς για την έλλειψη του είδους; Προσοχή γυναίκες, μας ξεγέλασαν. Οι πρίγκιπες κατοικούν μόνο στους ουρανούς και δεν κατεβαίνουν ποτέ μα ποτέ στη γη. Εδώ το αρσενικό στοιχείο διακατέχεται από τον βάτραχό του, ή γουρούνι του, ή τον δαίμονά του και στην καλύτερη περίπτωση που το αρσενικό παλεύει ενάντιά του, πάντα νικάει το ζωώδες σύμφυτο.
  Κι επειδή αποκαλύψαμε την απάτη θα αμφισβητήσουμε και την συνέχεια του παραμυθιού.
  Ο πρίγκιπας ανακαλύπτει τον κόκκο χρυσού μέσα στο βουνό της άμμου. Γιατί έχει όλα τα ανώτερα προτερήματα τ΄ ουρανού. Είναι διορατικός, έχει ήθος, αυτοθυσία, ερωτεύεται μόνο αγνά κι απονήρευτα πλάσματα κι επιπλέον δεν αντέχει να υποφέρει κάποιος άδικα και να μην εναντιώνεται η συνείδησής του. Μέχρι εδώ καλά. Στο λάθος μας τώρα. Δεν κοιτάξαμε καλά κάτω από την πριγκιπική του ενδυμασία. Αυτά τα γουρούνια όλο και κάποια λάσπη θα κρύβουν να τσαλαβουτάνε ολόκληρα στην πρώτη ευκαιρία. Αυτό το μαθαίνουμε καλά εκ των υστέρων ενώ οφείλαμε για την σωστή τάξη των πραγμάτων να το υποψιαστούμε από την αρχή.
  Αλλά ας πούμε ότι ο πρίγκιπας ήταν θεϊκός γόνος με τις θεϊκές του ατέλειες καλά κεκρυμμένες και ότι ο γάμος ετελέσθη με όλας τας τιμάς
  Τι έγινε λοιπόν μετά την ένωση της θνητής με πρίγκιπα; .
Το έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα μήπως είναι μια έντεχνη κάλυψη της πιθανής δυστυχίας μιας θνητής που αγαπήθηκε από ένα θεό με ελαττώματα; Δεν ακούσαμε καμιά αναφορά για το μετά.
 Ποιος μπορεί να ξέρει αν ο πρίγκιπας την μετέφερε στο διηνεκές μέσα από την απόλυτη ένωση, ή την πρόσθεσε στο προσωπικό του χαρέμι, ή την πέταξε στο κελάρι με τ΄αζήτητα έπειτα από προσωρινή χρήση; Το ότι κατέβηκε από το θρόνο του και πήρε τους δρόμους να συλλέξει την διαλεχτή και πονεμένη που έβαλε στο μάτι δεν μας δίνει εγγυήσεις της διάρκειας μιας ευτυχίας αφού η πίστη και η αφοσίωση είναι ένα αμφιλεγόμενο στοιχείο της ένωσης των θεϊκών γόνων με θνητές..
  Κάτι που μας βάζει σε επιπλέον υποψίες είναι ότι η φωνή της σταχτοπούτας δεν ακούστηκε ξανά ούτε για αναίρεση ούτε για επιβεβαίωση της μεταμόρφωσής της σε αληθινή πριγκίπισσα. Δεν ξέρουμε ακόμα αν ζει . Ζει; Τι λέτε;
  Ακούστηκαν διάφορες φήμες ότι το ιδανικό ζεύγος υπάρχει ακόμα ξεθωριασμένη εικόνα μιας μακρινής ανάμνησης μέσα σε πολλούς γάμους, και δεν γερνάει ειρηνικά ήσυχα και μονογαμικά όπως μας έταξε το παραμύθι. Η απόλυτη ένωση δεν έγινε ποτέ και η αιωνιότητα παραμένει ανέγγιχτη και μακρινό όνειρο. Ένα κακό συναπάντημα ήταν τελικά. Η σταχτοπούτα ήταν και παραμένει θνητή και η ζωή της μετατράπηκε προς το χειρότερο. Από χαρούμενη προσμονή έγινε δυστυχισμένη βεβαιότητα. Ο πρίγκιπας ήταν αθάνατος κοπανιστός αέρας, που όταν ολοκλήρωσε την κατάκτησή του πέταξε τον πριγκιπικό μανδύα κι αποκαλύφθηκε. Είχε ήδη συζύγους και παιδιά και συνέχισε και μετά το γάμο του με την σταχτοπούτα να το παίζει ελεύθερος σκοπευτής. Εμπλούτιζε συνεχώς την συλλογή του με νεότερες συζύγους και παιδιά, μόνιμες ευνοούμενες, με εύκολες ή αγορασμένες αγαπητικές και ύστερα αγαπητικούς γιατί απηύδησε πια κι έπαθε σοβαρή αναγουλίαση από τόσο γυναικομάνι.
  Σε κάθε του επίσκεψη στο δωμάτιο της σταχτοπούτας επαίρονταν για τις κατακτήσεις του και εκθείαζε τα γυμνά κάλλη των κατακτήσεων του και τις ηδονές που απόλαυσε περιμένοντας κατά την λογική του θαυμασμό και χειροκρότημα. Συγχρόνως κρέμασε στο λαιμό της το υψηλό της χρέος απέναντί του. Πρώτον να τρώει το κουτόχορτο του έρωτα οικειοθελώς και δεύτερον για χάρη της αυτού μεγαλειότητάς του να διατηρείται χαμογελαστή, φρεσκομυρωδάτη, καλοαποτριχωμένη και ξαναμμένη από κάθε οπή του σώματός της.
Ήταν γεγονός αμετάκλητο. Η μοναδική σταχτοπούτα είχε μπει στο τσουβάλι των κατακτήσεων του πρίγκιπα.

  Η σταχτοπούτα κόντευε να παραφρονήσει. Ούτε η θλίψη, ούτε οι μουτρωμένες επαναστάσεις,, ούτε η φρίκη και ο πανικός της για την θέση που αναπάντεχα βρέθηκε  πτοήσαν τον πρίγκιπα της αλαζονείας που αδυνατούσε να συλλάβει το γεγονός ότι υπάρχει περίπτωση κάποιος να μπορεί ν΄αρνηθεί να περιμένει στη σειρά για την ελεημοσύνη του πριγκιπικού του πέους. Επιμένει ακόμα ότι η σταχτοπούτα παρανόησε, φαντάζεται ότι είναι μοναδική και άλλα τέτοια ροζ συννεφάκια ενώ ο κόσμος λειτουργεί αλλιώς. Κι αφού δεν μπορεί να την εντάξει στο πρόγραμμά του, την περιφρονεί, ή αδιαφορεί για την ύπαρξή της. Η σταχτοπούτα δεν έχει επιλογές. Ακυρώνεται και σαν γυναίκα και σαν προσωπικότητα και περιμένει το θάνατο σαν λυτρωτή να την απελευθερώσει.
  Μια άλλη φήμη λέει ότι είδαν την σταχτοπούτα σε προχωρημένη ηλικία με λευκά μαλλιά να γυρνά στους δρόμους άστεγη , πεινασμένη και βρόμικη. Κάποια στιγμή τόσκασε από το παλάτι χωρίς φράγκο στην τσέπη της όπως πήγε, γιατί η υπερηφάνεια της δεν άντεχε άλλο τον εξευτελισμό και την υποτίμηση της αλησμόνητης γυναικείας της ανάγκης... Και τώρα σ΄ αυτή την δύσκολη εποχή πριν το τέλος ζει στους δρόμους ψάχνοντας καταφύγιο, ασυντρόφευτη και χαμένη στην αγάπη, με μια τεράστια έλλειψη στην ψυχή.Κατάλαβε ότι σ΄ αυτό το χρόνο και τον χώρο δεν χωράνε τα όμορφα παραμύθια, που για καλή και κακή της τύχη όμως δεν έπαψε να τα πιστεύει και να τα νοσταλγεί. Και παρ΄ όλη την δύσκολη μοίρα της μια ηρεμία και μια βεβαιότητα αναβλύζει από το πρόσωπο της που της δίνουν δύναμη κι ένα φωτοστέφανο γύρω της . Γιατί ήταν από πάντα μια αληθινή πριγκίπισσα. Κι ο αληθινός της πρίγκιπας υπάρχει και ζει κάπου αλλού, σε κάποιο κοντινό, ή μακρινό ουρανό. Και κάποια στιγμή, στην μεγάλη ημέρα της γιορτής του σύμπαντος των παραμυθιών θα τον συναντήσει....



















Ρία Σπανού