Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος

Είναι ν' απορώ,
τι γυρεύω σε τούτο τ' άγριο δάσος,
σαν εκκολαπτόμενη ήρωας, χαρούμενη
να σκορπίζω πλανόδια όνειρα,
αμήχανη απο τη μια, απερίσκεπτη απο την άλλη,
τριγυρνώ στο δάσος που κυβερνάνε ποντικοί
πελώριοι σαν άλογα
και λύκοι που μυρίζονται απ' τα κρυσφύγετά τους την αθωότητα.
Περπατώ στην άκρη των γκρεμών
να κόψω αγριολούλουδα με τρεμάμενα χέρια
κι ένα τραγουδάκι που τρέμει μη φοβηθώ
ν' αποκτήσω κάτι αληθινό κι ανέγχιχτο
που απαιτεί η συνείδηση.

Ασυγχώρητο λάθος η παρουσία μου
ορθώνεται άκαμπτο ένα πεπρωμένο,
οι σεβαστοί του δάσους,
λύκοι, ποντικοί και γύπες,
όλοι φοβεροί στις κοκκινοσκουφίτσες,
ακονίζουν δόντια,
- εύκολη λεία, ανύποπτη-
κι εκεί που ήξερα τη χαρά
μαθαίνω τον εχθρό της,
χάνω τα παιδικά μου όνειρα, αναπνέω το φόβο,
δεν είναι αλήθεια λέω, ούτε δίκαιο
να μου ξεριζώνουν έτσι βάναυσα την ψυχή
με τα ήμερα χνουδωτά ζωάκια
και τις ασημένιες ελπίδες,
βοήθεια φωνάζω
και με απαγάγει ένας άνεμος
σαν σκληρός φίλος
με σηκώνει στον αέρα
πάνω απο τις απειλές
μετέωρη μένω,
εφήμερη κι αιώνια
απεγνωσμένη εγώ ερώτηση σε ουρανό χαράς
που δωρεί απάντηση
αστέρια χρυσά
με παλαιά την στοργή
να μ' αγαπούν βαθιά.


Ρία Σπανού