Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΠΙΔΑ.... ΝΕΟ ΓΚΡΑΦΙΤΙ !!!

Αθάνατη Ελπίδα
ΝΕΟ ΓΚΡΑΦΙΤΙ: Αθάνατη Ελπίδα Hope Dies Last. Το γκραφίτι του WD μετράει τις ελπίδες μας . Μετά τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ street art της Μάλτας ο WD επιστρέφει στην Αθήνα, με την ολοκλήρωση του τελευταίου δυνατού έργου του με τίτλο Hope Dies Last. Το mural, που βρίσκεται στην πίσω πλευρά του Θεάτρου Εμπρός στου Ψυρρή, αποτελεί μια μίξη ρεαλιστικής απεικόνισης με την αισθητική του graphic novel. Ο WD Wild Drawing γεννήθηκε στο Μπαλί της Ινδονησίας, ζει στην Αθήνα και τα πιο γνωστά γκραφίτι του αναφέρονται στην Κρίση. Η τεχνική του περιλαμβάνει όλη την γκάμα των γκραφίτι, από paste ups μέχρι τοιχογραφίες. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικά show και φεστιβάλ στην Ασία, την Ευρώπη και την Αμερική. [Πηγή: www.doctv.gr]

Μίμης Φωτόπουλος 1913 – 1986




ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Μίμης Φωτόπουλος
1913 – 1986


Ο μεγάλος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου Μίμης (Δημήτρης) Φωτόπουλος γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1913 στη Ζάτουνα της Γορτυνίας. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, καθώς έμεινε νωρίς ορφανός από πατέρα. Ξεκίνησε να σπουδάζει στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά την παράτησε στο δεύτερο έτος. Η καλλιτεχνική του φύση τον οδήγησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (τότε Βασιλικού Θεάτρου).
Πρεμιέρα στη θεατρική του καριέρα έκανε στο 1932, σε ηλικία 19 ετών, στην παράσταση Λοκαντιέρα, με το θίασο Κουνελάκη. Δύο χρόνια αργότερα αναχώρησε για την πρώτη του περιοδεία, με το θίασο Δράματος, κωμωδίας, κωμειδυλλίου και επιθεωρήσεως του Θεμιστοκλή Νέζερ. Λίγο πριν από τον πόλεμο του '40 έκανε ένα σύντομο πέρασμα απ' το χώρο του βαριετέ και το θέατρο της Κατερίνας, συμμετέχοντας σε πολεμικές επιθεωρήσεις και μουσικές ηθογραφίες.
Στη διάρκεια της κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στις τάξεις του ΕΑΜ. Συμμετείχε στα Δεκεμβριανά, συνελήφθη από τις βρετανικές μονάδες και εκτοπίστηκε στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα, από όπου επέστρεψε τον Μάρτη του 1945.
Κατά τη διάρκεια της λαμπρής καριέρας του, συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και γνωστούς συναδέλφους του. Σημαντικότερες συμμετοχές του ήταν στο Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ με τον πρωτοεμφανιζόμενο θίασο του Κάρολου Κουν, στις Αγριόπαπιες του Ίψεν στο θέατρο Τέχνης, στο Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας του Σαίξπηρ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου. Το 1952 δημιούργησε τον δικό του θίασο, με τον οποίο περιόδευσε στην Κύπρο, στην Τουρκία, στην Αίγυπτο, στη Γερμανία, ακόμα και στην Αμερική.
Από το 1960 ασχολήθηκε με επιτυχία και με τη σκηνοθεσία. Για τελευταία φορά εμφανίστηκε στο θέατρο το 1984, μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο, στην επιθεώρηση Μια στο Καστρί και μια στο πέταλο. Ξεχώρισε για το εντελώς προσωπικό λαϊκό ύφος και τους έξυπνους και πάντα εύστοχους αυτοσχεδιασμούς του.
Όπως όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί της γενιάς του, ο Μίμης Φωτόπουλος έκανε λαμπρή καριέρα και στον ελληνικό κινηματογράφο. Πρώτη του ταινία ήταν η Μαντάμ Σουσού το 1948. Συνολικά έλαβε μέρος σε 101 ταινίες, σε δύο από τις οποίες είχε γράψει και το σενάριο: Προπαντός ψυχραιμία (1951) και Μια νταντά και τέζα όλοι (1971). Μεγάλος επιτυχίες θεωρούνται οι ταινίες Ο γρουσούζης (1952), Το Σωφεράκι (1953), Η Ωραία των Αθηνών (1954) Κάλπικη λίρα (1955), Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955), Ο Πατούχας (1972) κ.ά. Εκτός από τη μεγάλη οθόνη, εμφανίστηκε και στη μικρή, στην τηλεοπτική σειρά Ο θείος μας ο Μίμης, που προβλήθηκε από την ΕΡΤ2 το 1984.
Εκτός από σπουδαίος ηθοποιός, ο Μίμη Φωτόπουλος ήταν και λογοτέχνης. Έγραψε τέσσερις ποιητικές συλλογές [ Μπουλούκια (1940), Ημιτόνια (1960), Σκληρά τριολέτα (1961) και Ο θάνατος των ημερών (1976) ], τρία αυτοβιογραφικά [ 25 χρόνια θέατρο (1958), Το ποτάμι της ζωής μου και Ελ Ντάμπα - Όμηρος των Εγγλέζων (1965) ] και δύο θεατρικά έργα [ Ένα κορίτσι στο παράθυρο (1966) και Πελοπίδας ο καλός πολίτης (1976) ].
Την περίοδο της Δικτατορίας ασχολήθηκε, επίσης με τη ζωγραφική. Είχε μείνει μόνος με τις δυο κόρες του, αφού η γυναίκα του, Μαργαρίτα Τσάλα, είχε εξοριστεί στη Γυάρο. Τότε ήταν που άρχισε με γραμματόσημα να φτιάχνει πίνακες, χρησιμοποιώντας την τεχνική του κολλάζ. Συνολικά έκανε δέκα εκθέσεις των έργων του και πούλησε πάνω από εκατό πίνακες.
Ο Μίμης Φωτόπουλος υπήρξε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του κινητού θεάτρου «Άρμα Θέσπιδος», μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου, ενώ παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α' και το Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου από το Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας.
Πέθανε ξαφνικά, από ανακοπή καρδιάς, στις 29 Οκτωβρίου του 1986

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!

Λατρεύω το ποτάμι που τρέχει κι όχι την ξεραΐλα και την παρακμή
ένα ποτάμι για να κολυμπήσουν τα όνειρά μου γιατί χωρίς το νερό πατάω πάνω στα καμένα μου όνειρα και στις χαμένες ελπίδες....
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ!!!!!

Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ειρήνη,
αν η ανθρώπινη ζωή δεν γίνει σεβαστή, αποδεκτή,
γεμάτη αγάπη από τη σύλληψη έως το θάνατο,
και σε κάθε μέρος του κόσμου.

Προς παραδειγματισμό....

Προς παραδειγματισμό....
Το βλέμμα της εξοικείωσης με τον θάνατο...
Δεν έχει διαφορά αν είσαι έτοιμος
να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς...

Απλά κοιτάς τον θάνατο με παγερό βλέμμα,
χωρίς συναίσθημα, με κόρη διεσταλμένη...

Έτοιμος/η για ΟΛΑ! Η σφαίρα που θα έτρωγε
εντός ολίγων ωρών η Ελληνίδα γερόντισσα
δεν ήταν τίποτε μπροστά σε αυτό που έζησε
εκείνη την στιγμή ο Γερμανός στρατιώτης!

«Και κοίταξαν τον θάνατο κατάματα...
Κώστας Καρυωτάκης

ΗΡΩΕΣ!!!

Ήρωες, άπαρτα βουνά.
Ήρωες, με δώδεκα ζωές,
κάστρα του Ολύμπου
και του Παρνασσού φαντάσματα,
ήρωες μες στα χαλάσματα.

Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά....

Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη χαράμισαν.
Μενέλαος Λουντέμης

Ο πρώτος νεκρός του 1940 - Βασίλειος Τσαβαλιάρης!!!!


Ο πρώτος νεκρός του 1940 - Βασίλειος Τσαβαλιάρης

« Πάνε τα παιδούλια μου» Τα τελευταία λόγια του ..

Η σφαίρα τού Ιταλού στρατιώτη τόν βρήκε στό μέτωπο καί τόν σκότωσε, στίς 5 τό πρωί τής 28ης Οκτωβρίου, σέ φυλάκιο στά ελληνοαλβανικά σύνορα.
Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940. Ελληνοαλβανικά σύνορα. Ώρα 5η πρωινή. Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τόν στόχο της: ο στρατιώτης Βασίλειος Τσαβαλιάρης ήταν ο πρώτος πεσών τού Ελληνικού Έπους.

Η σάλπιγγα έδινε τό σύνθημα τής μάχης ως ένα προσκλητήριο στόν υπέρτατον αγώνα γιά τήν Ελευθερία. Πίσω από τά σκόπευτρα μέ τό δάκτυλο στήν σκανδάλη οι φρουροί τών προκεχωρημένων φυλακίων προσπαθούσαν νά διαπεράσουν τό σκοτάδι. Απέναντι σέ απόστασι λίγων μέτρων, ο εχθρός μόλις είχε αρχίσει τήν επίθεσί του. Προτού ακόμη εκπνεύσει τό τελεσίγραφό τους, οι Ιταλοί είχαν εξαπολύσει τίς ταξιαρχίες τους καί οι πρώτες σφαίρες έσκιζαν τήν νυκτερινή σιωπή πάνω στά βουνά τής Ηπείρου. Εκεί, στήν γραμμή τών συνόρων σέ ένα απομεμακρυσμένο φυλάκιο, έπεφτε νεκρός ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης, ο Βασίλειος Τσαβαλιάρης. Ένας φαντάρος πού έτυχε νά κάνη τήν πρωινή σκοπιά. Χωρίς ποτέ νά γίνει ήρωας, χωρίς ποτέ νά βγή από τήν ανωνυμία.
Σύμφωνα μέ μαρτυρίες, οι τελευταίες λέξεις τού Έλληνος φαντάρου ήταν «τί θ’ απογίνουν τά παιδιά μου;».
Σήμερα στήν πατρίδα του Πιάλεια Τρικκάλων, κάθε χρόνο, γίνονται εκδηλώσεις μνήμης, καί βεβαίως τά παιδιά του δίδουν τό δικό τους «παρών».
«Ο πατέρας μου έκανε τήν σκοπιά στό 21ο φυλάκιο στά Ελληνοαλβανικά σύνορα, στήν θέση Γκόλφια, όπως λέγεται.

Μετά τήν 5η πρωινή, τό φυλάκιο δέχθηκε επίθεσι από τούς Ιταλούς. Μία σφαίρα βρήκε τόν πατέρα μου στό μέτωπο καί τόν σκότωσε. Οι μόνες του λέξεις πού είπε εκεί ήταν: νά φυλάτε τά παιδιά μου, καί μετά ξεψύχησε», λέγει ο κ. Νίκος Τσαβαλιάρης. «Εγώ ήμουν μόνο 5 ετών καί τά αδέλφια μου μικρότερα. Τελευταία φορά πού είχε έλθει στό σπίτι, ήταν όταν τόν είχαν καλέσει στά νέα όπλα, μετά τά γεγονότα μέ τό «Έλλη». Ήμουν μικρός αλλά τόν θυμάμαι. Ήταν ντυμένος στρατιώτης. Απ’ ό,τι ανέφερε η συχωρεμένη η μάνα μου, τής έλεγε «Μήν ανησυχείς. Όλα θά πάνε καλά. Όλα θά πάνε καλά». Έτσι έλεγε, ενώ νομίζω ότι γνώριζε τούς κινδύνους. Τήν βραδυά εκείνη κανόνιζαν τήν βάρδια στά φυλάκια τού τάγματος πού ήταν πιό κάτω. Ένας αξιωματικός είχε πεί ότι κάτι δέν πάει καλά, ίσως είχαν πληροφορίες, ποιός ξέρει. Τούς λένε λοιπόν «ποιοί θέλετε νά πάτε απόψε στά σύνορα». Καί ο πρώτος πού σηκώθηκε καί είπε «να πάω εγώ» ήταν ο πατέρας μου, σύμφωνα μέ μαρτυρίες χωριανών πού γύρισαν πίσω αλλά καί από άλλες περιοχές τών Τρικκάλων».

Σέ ένα κεντρικό σημείο τής Πιαλείας δεσπόζει σήμερα, η προτομή τού Βασιλείου Τσαβαλιάρη. Στήν σκιά τού ανδριάντα, γυρίζει τό ρολόϊ τού χρόνου γιά τόν ξεχασμένο στρατιώτη του μετώπου. «Ήταν ο πρώτος νεκρός τού πολέμου», λέγει ο στρατηγός Ιωάννης Κακουδάκης, εοπί κεφαλής τής Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού. «Υπηρετούσε στό 21ο φυλάκιο τής Πίνδου στό 51 Σύνταγμα τό οποίο είχε σχηματισθή από Θεσσαλούς. Τά ιταλικά στρατεύματα είχαν προχωρήσει σέ απόστασι αναπνοής από τά ελληνικά τμήματα προκαλύψεως. Στίς 5 τό πρωί ο Τσαβαλιάρης είδε κάτι νά κινείται, φώναξε «άλτ, τίς εί» καί πυροβόλησε στόν αέρα».

Γνωστές και αφανείς ηρωίδες του '40!!!!





Γνωστές και αφανείς ηρωίδες του '40!

Ο ρόλος της γυναίκας στην Αντίσταση είναι τόσο σημαντικός, όσο και των αντρών που πολέμησαν στα βουνά για την απελευθέρωση της χώρας. Με αφορμή την επέτειο του '40, το TLIFE σου θυμίζει όλες εκείνες της γυναίκες που συνέβαλαν στον αντιστασιακό αγώνα. Τις γνωστές και τις αφανείς ηρωίδες που έβαλαν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να βοηθήσουν στην απελευθέρωση της Ελλάδας, αλλά και να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη όλων όσων έδωσαν τη ζωή τους στον Αγώνα.

Η γυναίκα με τον σκούρο μπερέ, το μελαγχολικό βλέμμα και το δυναμικό χαρακτήρα, είναι η πραγματική ηρωίδα που θυσίαζε τη ζωή της για την πατρίδα. Είναι η γυναίκα που ζώνεται με άρματα και φεύγει για τον πόλεμο. Η γυναίκα που χάνει στον Αγώνα το παιδί της, τον άντρα της, τον πατέρα της. Η γυναίκα που έκλαψε το παλικάρι της, τον αρραβωνιαστικό της, που εκτέλεσαν οι Γερμανοί, αλλά και αυτή που στάθηκε προστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και φώναξε “Ζήτω η λευτεριά”.

Πρόκειται για όλες εκείνες τις γνωστές και αφανείς ηρωίδες που έζησαν τα τέσσερα πέτρινα χρόνια της σκλαβιάς, που έπλυναν, ζύμωσαν και έστελναν προμήθειες στους στρατιώτες, που έκλεβαν πληροφορίες από τον εχθρό και προσπαθούσαν να σαμποτάρουν τα ξένα στρατεύματα. Ποιες είναι όμως αυτές οι γυναίκες;
Σοφία Βέμπο: Η φωνή του Αγώνα!
“Παιδιά της Ελλάδος Παιδιά”, τραγουδούσε η Σοφία Βέμπο προσπαθώντας να ανεβάσει το ηθικό των Ελλήνων που πολεμούσαν στα βουνά... Στα 30 της χρόνια η Σοφία Βέµπο αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο της εθνικής τραγουδίστριας. Η σύζυγος του Μίµη Τραϊφόρου είχε αρχίσει την καριέρα της πριν από τον Β' Παγκόσµιο Πόλεµο. Το τελεσίγραφο όµως του Μεταξά, η πολεµική σύρραξη Ελλάδας - Ιταλίας στο Αλβανικό Μέτωπο θα ενεργοποιήσουν την έκρηξη της καλλιτεχνικής της πορείας. Οι πολεµικές επιθεωρήσεις τραβάνε όλα τα φλας και η Έφη Μπέµπο (το πραγµατικό όνοµα της Βέµπο µε καταγωγή από την Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης) τραγουδάει τις παρωδίες “Στον πόλεµο βγαίν ο Ιταλός” και “Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του” στο θέατρο “Μοντιάλ”. Οι ραδιοφωνικοί σταθµοί παίζουν ακατάπαυστα τα τραγούδια της, τα οποία ακούγονται στις στρατιωτικές µονάδες της Ελλάδας και εμψυχώνει τους στρατιώτες.

"Το τραγούδι "Παιδιά της Ελλάδος παιδιά" γράφτηκε το 1940, την εποχή του µεγάλου µου έρωτα. Τότε ήταν ο Μιχάλης Σουγιούλ µαέστρος και παρακάλεσα τον Μίµη Τραϊφόρο να µου γράψει ένα πολεµικό τραγούδι. Έγραψε και µου το έφερε την επόµενη µέρα. Μου έκανε µεγάλη εντύπωση γιατί ήταν λίγο δύσκολο να γράφεται ένα τραγούδι µέσα σε µία νύχτα, σε µία ώρα, σε µία στιγµή. Μου το διάβασε και στο τέλος έλεγε: Αν δεν ερθείτε νικηταί να µην έρθετε ποτέ. Το βρήκα λίγο σκληρό. Του είπα τότε σε ευχαριστώ παιδί µου (ήταν πιτσιρικάς), αλλά δεν µου αρέσει. Έφυγε και σε λίγο επέστρεψε και µου διάβασε: Με της νίκης τα κλαδιά, σας προσµένουµε παιδιά. Α, του λέω, αυτός ο στίχος έχει περιεχόµενο ψυχικό”, είχε δηλώσει η Σοφία Βέµπο στην εκπομπή του Φρέντυ Γερµανού.

Η Σοφία Βέμπο προσπάθησε μέσα από τη φωνή και το πάθος της να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα του αντιστασιακού αγώνα και γι' αυτό το λόγο και η ίδια σε µία πράξη ύψιστου συµβολισµού προσφέρει στο ελληνικό Ναυτικό 2.000 χρυσές λίρες.
Βουλή Στεφανίδου-Ντίνου: Η γυναίκα που αποσπούσε πληροφορίες από τις ιταλικές γραμμές
Η Βουλή (Παρασκευή) Στεφανίδου-Ντίνου γεννήθηκε στο Μαργαρίτι Θεσπρωτίας το 1926. Τον Ιούλιο του 1941 μαζί με τις μεγαλύτερες αδελφές της Τούλα και Πιπίτσα, με την καθοδήγηση του τηλεγραφήτη του χωριού και μετέπειτα βουλευτή της ΕΔΑ Γεράσιμου Πρίφτη, σχημάτισαν την πρωτη αντιστασιακή ομάδα του χωριού. Το φθινόπωρο του 1941 στην Παραμυθία, γνωρίστηκε στο Γυμνάσιο με τον πρώτο αντιστασιακό Νεολαίο Ζήκο Ντίνο (μετέπειτα σύζυγό της) που την οργάνωσε στο ΕΑΜ Νέων του Γυμνασίου. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η Βούλα προσέφερε υπηρεσίες, μεταφέροντας ειδήσεις και πληροφορίες στις ομάδες του ΕΛΑΣ, περνώντας μέσα από τις Ιταλικές γραμμές του εχθρού, πότε μόνη της και πότε με άλλους νέους. Το 1943, λόγω εκκαθαριστκών επιχειρήσεων των Γερμανών κατέφυγε στην Πάργα συνεχίζοντας την αντιστασιακή δράση της από την ΕΠΟΝ.
Τζωρμπατζάκη Ελένη: Μια Κρητικιά στην Αντίσταση!
Η Ελένη Τζωρμπατζάκη από το χωριό Προφήτης Ηλίας της Κρήτης είναι μια από τις γυναίκες που πολέμησαν στα βουνά για την ελευθερία της πατρίδας. Γεννήθηκε το 1920 και τα πρώτα της παιδικά χρόνια τα πέρασε με δυσκολίες. Είκοσι χρονών, λίγο πριν ξεσπάσει ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος βρήκε το παλικάρι που ονειρευόταν να περάσει την υπόλοιπη ζωή της στο πρόσωπο του νεαρού ανθυπομοίραρχου από τη Σητεία Κατσούλη Νικόλαου, αρραβωνιάστηκαν αλλά εκείνος σκοτώθηκε αμέσως μετά τη μάχη της Κρήτης στα Χανιά. Στήθηκε στο απόσπασμα στον Αλικιανό και εκτελέστηκε από τους κατακτητές τις πρώτες μέρες του Ιουνίου 1941.

Ακολούθησαν μαύρες μέρες. Η Ελένη εντάχθηκε στην Αντίσταση και πολεμούσε στα βουνά για την ελευθερία της Ελλάδας. Η συμβολή της ουσιαστική καθώς ήταν από τις γυναίκες με δύναμη ψυχής και πάθος. Αυτό την έκανε να ξεχωρίζει. Τότε γνώρισε και το ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ Κρήτης Βασίλη Κοντοκώτσο και μετά την απελευθέρωση, το 1947, παντρεύτηκαν. Αλλά ούτε αυτός ο γάμος είχε μέλλον, αφού το 1948, τα χρόνια του Εμφυλίου, συνελήφθη κι αυτή και ο σύζυγός της και στάλθηκαν εξορία. Το μαρτύριο και των δυο μεγάλο και το 1952 που αποφυλακίστηκαν , οι δυο τους δεν μπορούσαν να ζήσουν πια μαζί.

Πηνελόπη Δέλτα: Η ευαίσθητη συγγραφέας την περίοδο της Αντίστασης

Για τους περισσότερους, η Πηνελόπη Δέλτα είναι ένα μυθικό πρόσωπο, που γνωρίσαμε στα παιδικά μας χρόνια μέσα από τα βιβλία της. Βιβλία γραμμένα σε μία εποχή όπου ο δημοτικισμός ισοδυναμούσε με κοινωνική επανάσταση, επανεκδίδονται συνεχώς, ανεξάρτητα από τους χαρακτηρισμούς, εθνικιστικά, πατριδοκαπηλικά ή απλά πατριωτικά, που τους αποδόθηκαν σε διάφορες εποχές.
Γεννημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1874, ήταν το τρίτο παιδί του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Στα 17 της χρόνια, η Πηνελόπη Μπενάκη κάνει την είσοδό της στην κοσμική ζωή της Αλεξάνδρειας και παντρεύεται μετά από απόφαση των γονιών της, τον Στέφανο Δέλτα. Μπορεί ο γάμος αυτός να μην ξέφυγε από τους καθιερωμένους οικογενειακούς προσχεδιασμούς, ο Στέφανος Δέλτα έφερνε μαζί του μια πλούσια πνευματική παράδοση, που έπαιξε βασικό ρόλο στην εξέλιξη της Πηνελόπης Δέλτα.
Το 1905 βρίσκει την οικογένεια Δέλτα στην Αλεξάνδρεια, όπου ο Στέφανος εργάζεται στις επιχειρήσεις του πεθερού του. Η χρονιά αυτή είναι ένας καθοριστικός σταθμός στη ζωή της Δέλτα. Τον Φεβρουάριο μετατίθεται εκεί ως υποπρόξενος ο Ίων Δραγούμης. Οι δυο τους γνωρίζονται και φουντώνει μεταξύ τους ένας έρωτας, που μάταια προσπαθούν να τον σβήσουν με τον χρόνο και την απόσταση που τους χωρίζει. Η πλατωνική αυτή σχέση της Πηνελόπης Δέλτα με τον Ίωνα Δραγούμη τελειώνει στα 1912, όταν αυτός συνδέεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Από τότε, η Πηνελόπη Δέλτα θα φορέσει μαύρα ρούχα ως το τέλος της ζωής της. Το πάθος της, όμως, για τον Δραγούμη μένει άσβεστο και την συνοδεύει μέχρι τον θάνατό της. Τον Απρίλιο του 1940 ο Φίλιππος Δραγούμης της φέρνει μία σειρά από χαρτιά και ημερολόγια του αδελφού του Ίωνα. Παρ' όλο που η υγεία της είναι σε κακή κατάσταση και έχει γραμματέα στην οποία υπαγορεύει τα κείμενά της, κάθεται και γράφει άλλες περίπου 1.000 σελίδες για την ιστορία της με τον Ίωνα Δραγούμη.
Ωστόσο, παρόλο που δεν συμμετέχει ενεργά στους αγώνες της Αντίστασης, η Πηνελόπη Δέλτα, μια από τις πιο ευαίσθητες ψυχές της εποχής, δίνει τέλος στη ζωή της, τον Απρίλιο του 1941, όταν οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα. Η Πηνελόπη αυτοδηλητητριάζεται στις 27 Απριλίου του 1941, όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αθήνα. Στον τάφο της ζήτησε να γραφτεί η λέξη “ΣΙΩΠΗ”

ΤΟ ΒΡΟΝΤΕΡΟ <ΟΧΙ> ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ...


ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ
28 Οκτωβρίου 1940. Μια από τις ηρωικότερες μέρες του απανταχού Ελληνισμού! Μέρα ένδειξης του μεγαλείου της ψυχής και της γενναιότητας των Ελλήνων! Επέτειος, που μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε την περήφανη Ελληνική μας ταυτότητα και με τη σειρά μας να βροντοφωνάξουμε «ΟΧΙ».
Σύσσωμος ο Ελληνικός λαός έτρεξε να πάει στο μέτωπο να υπερασπιστεί τα πάτρια εδάφη, παρά τα λιγοστά μέσα και οπλισμό που διέθεταν οι Έλληνες. Παρ΄όλα αυτά δεν φοβήθηκαν τον πάνοπλο εχθρό, και πάνω στα βουνά της Πίνδου «έστησαν» τις δικές τους Θερμοπύλες. Οι γυναίκες της Ηπείρου άφησαν τις οικογένειες τους και έτρεξαν στο μέτωπο να βοηθήσουν τους Έλληνες στρατιώτες που μάχονταν. Κουβαλώντας πολεμοφόδια, τρόφιμα και περιθάλποντας τους τραυματίες οι γυναίκες της Ηπείρου έδειξαν ότι η λεβεντιά και ο ηρωισμός είναι μέσα στο αίμα των Ελλήνων.
Έτσι, μετά από σκληρές και άνισες μάχες οι Έλληνες νίκησαν τους Ιταλούς. Ποιος θα το πίστευε πως μια χούφτα άοπλοι θα νικούσαν την Ιταλική πολεμική μηχανή. Και όμως, οι Έλληνες δίδαξαν ότι σε ένα πόλεμο δεν ρωτάμε πόσοι είναι οι εχθροί, ρωτάμε πού είναι οι εχθροί.
Έτσι, ηττημένος και ταπεινωμένος ο “Ντούτσε” ζητά την βοήθεια της Γερμανίας, της μεγάλης δύναμης του άξονα. Τα Γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα. Επικρατεί χάος. Πολλοί φεύγουν και πάνε αντάρτες στα βουνά, άλλοι καταφεύγουν στην Αίγυπτο και σε άλλες χώρες για να πολεμήσουν από εκεί τον φασισμό, άλλοι μένουν πίσω, επικρατεί η φτώχεια και η πείνα. Δυστυχώς όμως, ούτε και σε αυτή την δύσκολη στιγμή δεν έλειπε ο εφιάλτης του Έθνους, το σκοτεινό χέρι της προδοσία έκανε την εμφάνισή του. Προδότες και μαυραγορίτες έγιναν το δεξί χέρι των βαρβάρων και στράφηκαν ενάντια στους συμπατριώτες τους. Οι Γερμανοί προβαίνουν σε φρικαλεότητες και σφαγές. Το φρόνημα των Ελλήνων όμως δεν κάμπτεται. Μένει όρθιο και αγωνιστηκό, όπως έκανε πάντα στο πέρασμα των αιώνων. Στα βουνά συνεχίζουν να γράφονται σελίδες ηρωισμού, ενώ ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ και ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΑΝΤΑΣ κατεβάζουν στην σβάστικα από την Ακρόπολη και δείχνουν έτσι ότι οι Έλληνες ούτε υποτάχθηκαν, αλλά ούτε πρόκειται να υποταχθούν. Ακόμα και ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ σε ομιλία του δήλωσε ότι ο μόνος λαός που του αντιστάθηκε με απαράμιλλο θάρρος ήταν οι Έλληνες, ενώ ο Γουίνστον Τσώρτσιλ δήλωσε χαρακτηριστικά: “Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Ελληνες πολεμούν ως ήρωες, από τώρα και στο εξής θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες”.
Οι Γερμανοί φεύγουν από την Ελλάδα το 1944, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια και πάνω από 500.000 νεκρούς.
Και εμείς σήμερα οφείλουμε να παραδειγματιστούμε από τους ήρωες του ΄40, να μεθύσουμε από το αθάνατο κρασί του ΄21 και να πολεμήσουμε με όποια μέσα μπορούμε, και να γράψουμε και εμείς με τη σειρά μας χρυσές σελίδες στην ήδη πολυσέλιδη Ελληνική Ιστορία. Ενωμένοι, να υπερασπιστούμε την δημοκρατία, την Ελευθερία, τα ιδανικά και την δικαιοσύνη όπως έπραξαν οι πρόγονοί μας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Το μέλλον αυτού του τόπου βρίσκεται στα χέρια μας και οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας Ελεύθερη και ΟΧΙ υποδουλωμένη πατρίδα.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!


Ομορφη και παράξενη
Πατρίδα
Ωσαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα....
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!

Κυνηγάω τώρα το μέλλον μου
γιατί με καθυστέρησε το παρόν μου
καθώς χάζευα το παρελθόν μου….

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ.... Η ΦΥΛΑΚΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ !!!!


Η Λύση είσαι εσύ...


Η Λύση είσαι εσύ...

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ !!!!


ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ !!!!

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ
Ο σπουδαίος αρχαιολόγος μας Μανόλης Ανδρόνικος
Ο άνθρωπος που ανέσυρε από τη λήθη το μακεδονικό μεγαλείο!


«Είναι ασύλητος! Είναι κλειστός!», αναφώνησε ο διαπρεπής αρχαιολόγος μην κρύβοντας την έκπληξή του όταν η σκαπάνη του σκόνταψε πάνω στον πρώτο ασύλητο μακεδονικό τάφο που πρωτοαντίκριζε ποτέ.
«Στηριγμένος λοιπόν σε ισχυρές αρχαιολογικές ενδείξεις, νομίζω πως έχω το δικαίωμα να πω ότι ο μεγάλος μακεδονικός τάφος μπορεί να ανήκει στον Φίλιππο Β’», δήλωσε λίγες μέρες αργότερα, στέλνοντας την Ελλάδα για πολλούς μήνες στα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου Τύπου.
Ήταν στις 8 Νοεμβρίου 1977 όταν ο καθηγητής αρχαιολογίας Μανόλης Ανδρόνικος και η ομάδα του βρέθηκαν μπροστά στο αρχαιολογικό εύρημα που θα προκαλούσε οικουμενική συγκίνηση αλλά και μια πρωτόγνωρη κινητοποίηση της επιστημονικής κοινότητας. Τα νέα των επόμενων εβδομάδων θα έκαναν πολλές φορές τον γύρο της υφηλίου, μιας και μέσα στον ασύλητο μακεδονικό τάφο που αποκάλυψε η αρχαιολογική εμμονή του Ανδρόνικου των 26 ολόκληρων ετών θα βρισκόταν μια ολόχρυση λάρνακα, η οποία είχε αποθηκεύσει για τόσους και τόσους αιώνες τα οστά του μακεδόνα βασιλιά Φιλίππου, του πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου!
Στις 24 Νοεμβρίου, ο Ανδρόνικος προβαίνει με την απροσχημάτιστη απλότητά του στην ανακοίνωση της ανακάλυψης στην αίθουσα τελετών της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αφήνοντας άπαντες με το στόμα ανοιχτό. Πριν από την ανακοίνωση, ο διαπρεπής αρχαιολόγος έχει κάνει δύο τηλεφωνήματα: στον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Τσάτσο.
Η ανασκαφή της Βεργίνας έμελλε να σφραγίσει την επιστημονική διαδρομή του Ανδρόνικου, αν και ο ίδιος ήταν μια πολυδιάστατη προσωπικότητα που δεν μπορεί να περιγραφεί μόνο από την κολοσσιαίας αρχαιολογικής σημασίας ανακάλυψή του. Ο επίμονος αρχαιολόγος ήταν ταυτοχρόνως ένας πολύ μεγάλος πανεπιστημιακός δάσκαλος, ένας συνειδητοποιημένος πολίτης και ένας άνθρωπος που σημάδεψε γενικά όλους όσοι είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του ή να ακούσουν τις διαλέξεις του.
Η δήλωση του Μανόλη Ανδρόνικου το πρωινό της 24ης Νοεμβρίου 1977 σφράγισε τη μοίρα της μακεδονικής ιστορίας και άλλαξε τα δεδομένα της αρχαιολογικής έρευνας. Μετά τη μέρα αυτή, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο στα αρχαιολογικά πράγματα της χώρας μας…
Πρώτα χρόνια
Ο Μανόλης Ανδρόνικος (που επιθυμούσε να αναγράφεται το όνομά του με «όμικρον») γεννιέται στις 23 Οκτωβρίου 1919 στην Προύσα της Μικράς Ασίας. Για τα παιδικά του χρόνια δεν είναι και πολλά γνωστά, παρά μόνο ότι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 κατέφτασε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου και γράφτηκε το 1936 στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
Ήδη από παιδί αγάπησε τις τέχνες και τα γράμματα, καθώς η ποίηση ήταν γι’ αυτόν το διαχρονικό καταφύγιο από τις δυσκολίες της προσφυγιάς, και ίδρυσε κάποια στιγμή τον καλλιτεχνικό και φιλολογικό όμιλο «Η Τέχνη». Και τότε τον κερδίζει η αρχαιολογία, μέσω μιας σειράς σημαδιών της μοίρας. Ας τον ακούσουμε: «Τον πρώτο χρόνο στο πανεπιστήμιο άκουσα όλους τους καθηγητές που είχα τότε, τον Κακριδή, τον Θεοδωρακόπουλο, τον Αποστολάκη, τον Θεοδωρίδη. Αλλά ανάμεσα σ’ όλους ήταν ένας παράξενος θα ’λεγα δάσκαλος, ο Ρωμαίος. Ήταν κακός ομιλητής, δεν ήταν όμορφος, δεν είχε τίποτα εξωτερικά γοητευτικό. Αλλά μέσα από τη δυσκολία του λόγου του και τη μονότονη θα έλεγα διδασκαλία του, σου κάρφωνε ορισμένα πράγματα. Μας δίδασκε για τους Κούρους, κάτι που δεν το ήξερα καθόλου. Παράλληλα, ήρθε μια άλλη περίεργη σύμπτωση: Ένας συμφοιτητής και φίλος μου, ο Θηστέρης ο Γιώργος, ήταν αρραβωνιασμένος με μια κοπέλα που ήταν χορεύτρια κλασικού χορού. Καθώς μια μέρα μελετούσαμε με τον Γιώργο στα εκμαγεία και ήρθε να τον πάρει, μας είπε τι πόνο έχει το χέρι του γλύπτη και μας εξήγησε με το ίδιο της το κορμί τι σημαίνει χαρά, πόνος, λύπη, ενθουσιασμός. Μας τα έδειξε και στα αρχαία αγάλματα. Αυτή η περίεργη συγκυρία μ’ έκανε να βλέπω με άλλο μάτι και τα αρχαία αγάλματα και να ακούω και με άλλο αυτί τη διδασκαλία του Ρωμαίου».
Και τότε τον καλεί η Βεργίνα, χωρίς ακόμα να το γνωρίζει ο ίδιος: «Ακόμη μια συγκυρία, ήταν ότι ο Ρωμαίος από την πρώτη κιόλας χρονιά με πήρε μαζί του στην ανασκαφή της Βεργίνας. Αυτό μπορώ να πω ότι σφράγισε τη ζωή μου. Τελείωσα το πανεπιστήμιο το 1941. Από το 1938, τότε με το δάσκαλο μου, τον Ρωμαίο, πηγαίναμε στη Βεργίνα στην ανασκαφή του ανακτόρου δύο φορές το χρόνο. Αυτές ήταν οι πρώτες αρχαιολογικές μου εμπειρίες, μαζί με τις εμπειρίες που είχα και από τη διδασκαλία του στο πανεπιστήμιο, αλλά και από όσα μας έλεγε στα ξενύχτια που κάναμε στο μικρό προσφυγικό σπίτι της Βεργίνας, όπου έμενε».
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του το 1941, διορίζεται φιλόλογος σε γυμνάσιο του Διδυμότειχου, αν και σύντομα θα τον καλούσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Ανδρόνικος κατέφυγε στη Μέση Ανατολή, κατατάχτηκε στις ελληνικές δυνάμεις και πήρε μέρος σε διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις, υπηρετώντας το στράτευμα ως λοχίας. Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη το 1945, πιάνει δουλειά στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια «Σχοινά»: «Ήταν μια ωραία εμπειρία για μένα. Είχα καλά παιδιά, μαθήτριες -ήταν γυμνάσιο θηλέων- και θυμούμαι με συγκίνηση που μπόρεσα και δίδαξα όπως ήθελα και τα αρχαία ελληνικά και τα νια ελληνικά. Και έτσι αισθάνομαι μια ικανοποίηση, όταν θυμάμαι ότι το 1946 πρωτοδίδαξα τον Ελύτη. Το “Άσθμα πένθιμον και ηρωικό”, που μόλις γύρισα από τη Μέση Ανατολή το είχα βρει στο Τετράδιον Δεύτερον. Δίδαξα και Σεφέρη και “Ερωτόκριτο’’ και άλλη ποίηση, την οποία πάντα αγαπούσα».
Αφού περάσει μερικά χρόνια ως εκπαιδευτικός, ο Ανδρόνικος διορίζεται το 1949 επιμελητής αρχαιοτήτων στην εφορεία Κεντρικής Μακεδονίας και το 1952 αναλαμβάνει πανεπιστημιακή θέση στο Αριστοτέλειο (καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας). Η δίψα του για γνώση θα τον φέρει τη διετία 1954-1955 με υποτροφία στην Οξφόρδη, όπου θα βρεθεί δίπλα στον μεγάλο αρχαιολόγο sir John Beazley, που «ήταν ο μεγαλύτερος αρχαιολόγος ασφαλώς του 20ού αιώνα, αλλά ίσως και όλων των εποχών».
Ο φωτισμένος δάσκαλος, ο «πατέρας» της αρχαίας ελληνικής αγγειογραφίας, ενσταλάζει στον Ανδρόνικο ακόμα μεγαλύτερο πάθος για την κλασική αρχαιολογία και εκείνος τον ανταμείβει με τη διατριβή του «Λακωνικά ανάγλυφα», με την οποία και θα εκλεγεί υφηγητής Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ το 1957. Από το 1964, ο Ανδρόνικος ήταν τακτικός πια καθηγητής της έδρας.
Τα χρόνια που εργαζόταν ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης στη Θράκη του χάρισαν ωστόσο και τη γυναίκα της ζωής του. Το 1949 παντρεύεται την Ολυμπία Κακουλίδου, την ακούραστη συμπαραστάτριά του στην ανασκαφική οδύσσεια της Βεργίνας, που όπου να ’ναι θα ξεκινήσει: «Στη σχολή Σχοινά είχα μιαν άλλη τύχη. Γνώρισα τη γυναίκα μου, την Όλια, η οποία μου παραστάθηκε πάρα πολύ σε όλη την ανασκαφική προσπάθεια, γιατί μοιράστηκε μαζί μου τις ταλαιπωρίες. Τουλάχιστον τις ταλαιπωρίες των πρώτων χρόνων που ήταν πολύ μεγάλες. Υπάρχει και μια ακόμα σύμπτωση, ότι διορίστηκα στην Αρχαιολογική Υπηρεσία αμέσως μετά το γάμο μου»…
Η αρχαιολογική ανασκαφή της Βεργίνας
Παλιός γνώριμος της Βεργίνας ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια, ο Ανδρόνικος πρωτοστάτησε αρχαιολογικά σε διάφορες ανασκαφές της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη, Βέροια, Νάουσα, Κιλκίς, Χαλκιδική κ.α.), αν και σύντομα θα έστρεφε το επιστημονικό του ενδιαφέρον στη Βεργίνα. Ο αγώνας του τιτάνιος και γεμάτος εμπόδια. Στο ξεκίνημα θα ανασκάψει 32 τύμβους της πρώιμης εποχής του σιδήρου, ενώ θα ολοκληρώσει και την ανασκαφή του ανακτόρου της Βεργίνας. Το 1952 αρχίζει τις ανασκαφές της Μεγάλης Τούμπας. Αρχικά απογοητεύεται, αφού ανακαλύπτει τρεις τάφους που έχουν όμως συληθεί. «Η πρώτη άμεση αντίδραση που δοκίμασα ήταν μια έντονη απογοήτευση. Η πόρτα παρουσιάζει μια τραχιά, χοντροδουλεμένη επιφάνεια. Οι τοίχοι δεν είχαν καμιά διακόσμηση», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Λίγο πιο βαθιά όμως θα ανακαλύψει την αριστουργηματική τοιχογραφία με θέμα την αρπαγή της Περσεφόνης! Με το πάθος του οραματιστή που κυνηγάει απέλπιδα τη δική του Ιθάκη, ψάχνει αδιάκοπα στο χώμα, παλεύοντας τόσο με τη γη όσο και με τον εαυτό του. Τα κονδύλια αλλά και ο χρόνος φτάνουν στο τέλος τους, όχι όμως και το πείσμα του. Στις τρεις απόπειρες που προηγήθηκαν του 1977 (το 1951, το 1962 και το 1963), ο Ανδρόνικος κατέληξε πως ο τεράστιος τύμβος στην ανατολική άκρη της Βεργίνας ήταν τεχνητός και κάλυπτε έναν -τουλάχιστον- τάφο.
Έπειτα από αναγκαστική διακοπή 13 χρόνων, επέστρεψε λοιπόν σε αυτόν απερίσπαστος, έχοντας ολοκληρώσει την πανεπιστημιακή ανασκαφή στο ανάκτορο της Βεργίνας, ελεύθερος τώρα να αφοσιωθεί στο φιλόδοξο νεανικό του όνειρο και να αποκρυπτογραφήσει το μυστικό της Μεγάλης Τούμπας! Στις 8 Νοεμβρίου 1977, που έμελλε να γίνει η σημαντικότερη μέρα της ζωής του, ανακαλύπτει χωρίς καμία αμφιβολία και με τεκμηριωμένες πια αποδείξεις τον τάφο του βασιλιά των Μακεδόνων Φιλίππου Β’! Τα ευρήματα πολλά: χρυσή λάρνακα με ανάγλυφο το δεκαεξάκτινο αστέρι και οστά, λαμπρές τοιχογραφίες, σιδερένιοι θώρακες, ψηφιδωτά, ανάγλυφα μέλη, κλίνες από ελεφαντοστό και άλλα πολλά.
Λίγο καιρό πριν από τη σπουδαία ανακάλυψη, γράφει στο σημειωματάριό του: «Οι προσδοκίες για την ανασκαφή της Μ. Τούμπας είναι εξαιρετικές. Ακόμα και η απίστευτη ελπίδα πως κάτω από την τεράστια επίχωσή της καλύπτει τάφους Μακεδόνων Βασιλέων. Τίποτα δεν αποκλείεται!». Την πρώτη μέρα της ανακάλυψης, σημειώνει: «Εκείνο το βράδυ στάθηκε αδύνατο να κοιμηθώ. Ήταν η πιο απίστευτη ώρα της ζωής μου. Έπιασα με τα χέρια μου το λείψανο του Φιλίππου».
Η ανασκαφή του 1976 ταύτισε στη θεωρητική συλλογιστική του Ανδρόνικου τον αρχαιολογικό χώρο της Βεργίνας με τις αρχαίες Αιγές, την παλιά πρωτεύουσα και βασιλική νεκρόπολη των Τημενιδών, υποθέτοντας πια με σχετική ασφάλεια ότι ενδέχεται να υπάρχουν βασιλικοί τάφοι κάτω από την επίχωση του τύμβου. Τον Νοέμβριο του 1977, έπειτα από μια μακρά και εντατική ανασκαφική περίοδο που έγινε δυνατή χάρη στα κονδύλια από τον προϋπολογισμό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, ο Μανόλης Ανδρόνικος παρουσίασε στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Παλαιού Κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής το μεγάλο του εύρημα: τρεις τάφους, ανάμεσά τους δύο ασύλητους μακεδονικούς, που άλλαξαν την πορεία της ελληνικής αρχαιολογίας και έστρεψαν το ενδιαφέρον και τη στήριξη της πολιτείας στα αποτελέσματά της.
Το ημερολόγιο έγραφε 8 Νοεμβρίου 1977 όταν ο καθηγητής αρχαιολογίας Μανόλης Ανδρόνικος πραγματοποίησε τη σημαντικότερη ίσως αρχαιολογική ανακάλυψη του 20ού αιώνα επί ευρωπαϊκού εδάφους: τον τάφο του βασιλιά της Μακεδονίας, Φιλίππου Β’. Τα εντυπωσιακά ευρήματα, όπως η χρυσή λάρνακα διακοσμημένη με τον δεκαεξάκτινο ήλιο, το χρυσό στεφάνι που αναπαριστά φύλλα και καρπούς δρυός, η πανοπλία του ηγεμόνα και το χρυσό δόρυ, κάνουν για πρώτη φορά παγκόσμια γνωστό τον λαμπρό μακεδονικό πολιτισμό.
Ο ίδιος ο Ανδρόνικος εξιστορεί στο «Χρονικό της Βεργίνας» την περιπέτεια της κοσμοϊστορικής ανακάλυψης: «Πήρα το τσαπάκι της ανασκαφής, που έχω μαζί μου από το 1952, έσκυψα στο λάκκο και άρχισα να σκάβω με πείσμα και αγωνία το χώμα κάτω από το κλειδί της καμάρας. Ολόγυρα ήταν μαζεμένοι οι συνεργάτες μου. (…) Συνέχισα το σκάψιμο και σε λίγο ήμουν βέβαιος. Η πέτρα του δυτικού τοίχου ήταν στη θέση της, απείραχτη, στέρια. (…) -Είναι ασύλητος! Είναι κλειστός! Ήμουν ευτυχισμένος βαθιά. Είχα λοιπόν βρει τον πρώτο ασύλητο μακεδονικό τάφο. Εκείνη τη στιγμή δεν ενδιαφερόμουν για τίποτε άλλο. Εκείνη τη νύχτα -όπως και όλες τις επόμενες- στάθηκε αδύνατο να κοιμηθώ περισσότερο από δυο τρεις ώρες. Γύρω στις 12, τα μεσάνυχτα, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα να βεβαιωθώ αν οι φύλακες ήταν στη θέση τους. Το ίδιο έγινε και στις 2 και στις 5 το πρωί. Οπωσδήποτε, συλλογιζόμουν, μέσα στη σαρκοφάγο πρέπει να κρύβεται μια ωραία έκπληξη. Η μόνη δυσκολία που συναντήσαμε ήταν πως την ώρα που ανασηκώναμε το κάλυμμα, είδαμε καθαρά πια το περιεχόμενο και έπρεπε να μπορέσουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να συνεχίσουμε τη δουλειά μας, μόλο που τα μάτια μας είχαν θαμπωθεί απ’ αυτό που βλέπαμε και η καρδιά μας πήγαινε να σπάσει από συγκίνηση. Μέσα στη σαρκοφάγο υπήρχε μια ολόχρυση λάρνακα. Επάνω στο κάλυμμά της ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι με δεκάξι ακτίνες, και στο κέντρο του ένας ρόδακας. Με πολλή προσοχή και περισσότερη συγκίνηση ανασήκωσα το κάλυμμα με το αστέρι πιάνοντάς το από τις δυο γωνίες της μπροστινής πλευράς. Όλοι μας περιμέναμε να δούμε μέσα σ’ αυτήν τα καμένα οστά του νεκρού. Όμως αυτό που αντικρίσαμε στο άνοιγμά της μας έκοψε για μιαν ακόμη φορά την ανάσα, θάμπωσε τα μάτια μας και μας πλημμύρισε δέος: πραγματικά μέσα στη λάρνακα υπήρχαν τα καμένα οστά. (…) Αλλά το πιο απροσδόκητο θέαμα το έδινε ένα ολόχρυσο στεφάνι από φύλλα και καρπούς βελανιδιάς που ήταν διπλωμένο και τοποθετημένο πάνω στα οστά. Ποτέ δεν είχα φανταστεί τέτοια ασύλληπτη εικόνα. Μπορώ να φέρω στη συνείδησή μου ολοκάθαρα την αντίδραση που δοκίμασα καθώς έλεγα μέσα μου: “Αν η υποψία που έχεις, πως ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο, είναι αληθινή -και η χρυσή λάρνακα ερχόταν να ενισχύσει την ορθότητα αυτής της υποψίας- κράτησες στα χέρια σου τη λάρνακα με τα οστά του. Είναι απίστευτη και φοβερή μια τέτοια σκέψη, που μοιάζει εντελώς εξωπραγματική”. Νομίζω πως δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου τέτοια αναστάτωση, ούτε και θα δοκιμάσω ποτέ άλλοτε»....
Η πολιτεία τον εμπιστεύεται και πλέον είναι στο πλευρό του. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μόλις ενημερώνεται για το κατόρθωμα του Ανδρόνικου, του ξεκαθαρίζει: «Θα σας δώσω ό,τι θέλετε. Πείτε τι θέλετε και θα το έχετε. Δώσατε φωνή και υπόσταση στην ιστορία της Ελλάδος».
Ο απολογισμός της αποκάλυψης του Ανδρόνικου ήταν χονδρικά ένα Ηρώο, ένας κιβωτιόσχημος τάφος με καταπληκτική ζωγραφική διακόσμηση, δύο ασύλητοι μακεδονικοί τάφοι και ένας κατεστραμμένος. Η ανασκαφή της Μεγάλης Τούμπας ολοκληρώθηκε το 1981 και ο Ανδρόνικος δημοσίευσε το 1984 το σύγγραμμά του «Οι βασιλικοί τάφοι και άλλες αρχαιότητες», όπου εξέθεσε τα δεδομένα, τους προβληματισμούς, τις σκέψεις και τις ερμηνείες του σχετικά με τα ευρήματα, εγκαινιάζοντας μια αρχαιολογική συζήτηση που δεν έχει κοπάσει μέχρι και σήμερα.
Την επόμενη χρονιά, το 1978, ο Ανδρόνικος ανακάλυψε και τον λεγόμενο «Τάφο του Πρίγκιπα». Ήταν το τρίτο μυστικό που έκρυβε η Μεγάλη Τούμπα: ένας ακόμα ασύλητος μακεδονικός τάφος. Το 1982, η ανασκαφική πανεπιστημιακή ομάδα αφήνει πίσω της τη Μεγάλη Τούμπα, αφού βέβαια πρώτα ο Ανδρόνικος φρόντισε για τη συντήρηση των μνημείων. Η ιδιαίτερη ευαισθησία και το αίσθημα ευθύνης του για το ταφικό μνημείο της Βεργίνας συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια, έως ότου να κατασκευαστεί το μεγάλο στέγαστρο των βασιλικών τάφων από το υπουργείο Πολιτισμού (1992). Τότε ήταν που άνοιξε έναν νέο κύκλο ανασκαφικών εργασιών στη Βεργίνα, γύρω από το νεκροταφείο, και εντόπισε -σε άμεση σχέση με το ανάκτορο- το αρχαίο θέατρο της πόλης και αμέσως βορειότερα το Ιερό της Εύκλειας (αγορά).
Το 1987 ανακαλύπτεται πλάι στον τάφο του «Ρωμαίου», ο τάφος της «Ευρυδίκης», ένας πιο πρώιμος μακεδονικός τάφος που ενίσχυσε τον συλλογισμό που είχε αναπτύξει ο Ανδρόνικος σχετικά με την τυπολογική και μορφολογική εξέλιξη των μακεδονικών ταφικών μνημείων, ενώ την επόμενη χρονιά ακολουθούν και άλλοι τάφοι στην ίδια περιοχή. Το 1990 ξεκίνησε την ανασκαφή του «Μητρώου» (Ιερό της Μητέρας των θεών)…
Κατοπινά χρόνια
Ο διαπρεπής αρχαιολόγος και φωτισμένος πανεπιστημιακός δάσκαλος διετέλεσε κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, μετρώντας συνεχή παρουσία στην πνευματική ζωή της Ελλάδας. Τιμήθηκε εκτεταμένα για το έργο του και έλαβε αναρίθμητους επαίνους και διακρίσεις, διατελώντας πρόεδρος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, του εθνικού συμβουλίου και της εκτελεστικής επιτροπής της UNESCO, μέλος και πρόεδρος του αρχαιολογικού συμβουλίου και ισόβιος εταίρος της αρχαιολογικής εταιρείας.
Το 1980 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και τον Μάρτιο του 1992, λίγες μέρες πριν φύγει από τον κόσμο, η ελληνική πολιτεία τίμησε τον κορυφαίο αρχαιολόγο με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα. Ο Ανδρόνικος διαχειρίστηκε υποδειγματικά ένα πολύπλευρο και πολυσήμαντο εύρημα, φρόντισε για την προστασία και την ανάδειξή του και μάγεψε το ευρύ κοινό με τις ανακαλύψεις του, διατηρώντας πάντα στο ακέραιο το ακαδημαϊκό ήθος και την επιστημονική σεμνότητα που προσιδιάζουν στους μεγάλους άντρες.
Έφυγε από τη ζωή στις 30 Μαρτίου 1992 αναγνωρισμένος από την πολιτεία, το κοινό, ακόμα και τους επιστημονικούς αντιπάλους του. Στο «Χρονικό της Βεργίνας», ένα μόνο σύγγραμμα από την πλούσια εργογραφία του, παρατηρούσε για την ανακάλυψη που συγκλόνισε την οικουμένη: «Δεν φαντάζομαι να έχει γίνει δεκτή ποτέ άλλοτε μια αρχαιολογική ανακοίνωση με τόσο ενθουσιασμό και συγκίνηση. Ήταν φανερό πως τα ευρήματα λειτουργούσαν κιόλας πολύ πέρα από την αυστηρά επιστημονική περιοχή. Για μιαν ακόμη φορά, ο θρύλος του Μεγαλέξανδρου είχε αγγίξει τις καρδιές των Μακεδόνων. Και όχι μόνο αυτών»

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Καλημέρα φίλοι μας!!!

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΕΝΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΩ....

Στην Ελλάδα της κρίσης τα δεδομένα ανατρέπονται και οι βεβαιότητες θρυμματίζονται. Όπως και οι ανθρώπινες ψυχές…

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ.....

Τζακ Κέρουακ- (12 Μαρτίου 1922 - 21 Οκτωβρίου 1969)
''Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.
Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…

Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις. Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. Γιατί αλλάζουν πράγματα. Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα. Ίσως, πρέπει να είναι τρελλοί. Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης; Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί; Εκεί που
κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ο,τι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν.''

ΧΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΒΡΟΧΗ !!!!

Οποιος πιστεύει ότι η λιακάδα φέρνει την ευτυχία, δεν έχει χορέψει στην βροχή....

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Ψυχολογικά προβλήματα αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία...

Ψυχολογικά προβλήματα αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία

Ψυχολογικά προβλήματα αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία - Media
Ολοένα περισσότεροι Έλληνες που έχουν μεταναστεύσει στο Βερολίνο αντιμετωπίζουν ψυχικά προβλήματα. Εκατοντάδες εξ αυτών βρίσκονται υπό ιατρική παρακολούθηση στη Δημοτική Κλινική Χούμπολντ.
Από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση έχουν ξενιτευτεί δεκάδες χιλιάδες Έλληνες. Φεύγοντας όμως στο εξωτερικό δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι λύνουν τα προβλήματα τους. Στην Ελλάδα εξακολουθούν να υπάρχουν οι οικονομικές ανάγκες της οικογένειας, οι υποχρεώσεις απέναντι στην εφορία, οι δόσεις που θα πρέπει πληρωθούν στην τράπεζα. Η εγκατάσταση σε μια νέα χώρα σημαίνει και νέες προκλήσεις.
«Τα προβλήματα είναι, πρώτον, η γλώσσα. Δεύτερον, προσπαθούν να βρουν δουλεία και αναγκάζονται επειδή δεν γνωρίζουν τη γλώσσα να μπουν σε ελληνικές κουζίνες, όπου πληρώνονται αισχρά. Μιλάμε για τρία ευρώ την ώρα, αδήλωτοι με χίλια δυο προβλήματα και εστιάτορες να τους κρατούν τα διαβατήρια», επισήμανε στην DW η ψυχολόγος Δέσποινα Παπαδημητράτου.
Όμως και οι εμπειρίες σε γερμανικό περιβάλλον δεν είναι πάντοτε οι καλύτερες. Αρκετοί Έλληνες μετανάστες αντιμετωπίζουν στη δουλειά τους ή και από τις γερμανικές Αρχές προκαταλήψεις, ειρωνεία, ακόμη και ρατσισμό. Η Δέσποινα Παπαδημητράτου, που εργάζεται πάνω από δέκα χρόνια ως ψυχολόγος στο Βερολίνο, αναφέρει χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιας συμπεριφοράς:
«Χτυπάει το τηλέφωνο τους και τους λένε μην το σηκώνεις γιατί είναι ο Τσίπρας και θέλει να σου πάρει λεφτά. Ή μετά ζητούν να πάρουν την άδεια για να πάνε στην Ελλάδα και τους λένε, γιατί, εδώ δουλεύεις και βγάζεις τα λεφτά σου και θα πας να τα χαλάσεις στην Ελλάδα; Ή ακόμη όταν αρρωστήσουν τους θεωρούν τεμπέληδες».
Αρκετοί δυσκολεύονται να χειριστούν τέτοιες καταστάσεις, αρρωσταίνουν, παρουσιάζουν ψυχικά συμπτώματα. Τα συνήθη νοσήματα είναι κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας και προσαρμογής, ψυχικές διαταραχές και διαταραχές συμπεριφοράς.
Πάνω από 600 Έλληνες ασθενείς
Σημείο αναφοράς στο Βερολίνο για Έλληνες με ψυχικά προβλήματα είναι τα Εξωτερικά Ιατρεία Ψυχικής Υγιεινής της Δημοτικής Κλινικής Χούμπολντ στην περιοχή Βίτεναου. Τα ιατρεία λειτουργούν εδώ και δέκα χρόνια και απευθύνονται σε αλλοδαπούς. Όπως δήλωσε στην DW o διευθυντής τους Βέρνερ Πλατς, «έχουμε εν τω μεταξύ εννέα γλώσσες. Πρόκειται για μια προσφορά που είναι μοναδική σε ολόκληρη τη Γερμανία. Εκτός αυτού, σε εμάς δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς για ραντεβού εβδομάδες και μήνες, αλλά του κλείνεται κατά κανόνα για την ίδια εβδομάδα και σε περίπτωση ανάγκης για την ίδια ημέρα».
Πάνω από 4000 ασθενείς επισκέπτονται κάθε τρίμηνο τα Εξωτερικά Ιατρεία Ψυχικής Υγιεινής. Στην πλειοψηφία τους πρόκειται για αρρώστους που κατάγονται από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, την Τουρκία, το Ισραήλ αλλά και την Ελλάδα. Πάνω από 600 είναι οι έλληνες ασθενείς. Ο αριθμός είναι αξιοπρόσεχτος αν λάβει κανείς υπόψη ότι στη γερμανική πρωτεύουσα ζουν περίπου 13.000 Έλληνες. Οι τρεις στους τέσσερις ασθενείς των ιατρείων είναι άτομα που έχουν έρθει μετά το 2010 στο Βερολίνο. Πρόκειται για ασθενείς που στην πλειοψηφία έρχονται από την επαρχία, είναι ανειδίκευτοι και έχουν χαμηλή μόρφωση.
Από τα 40 και πλέον άτομα που εργάζονται στα Εξωτερικά Ιατρεία Ψυχικής Υγιεινής οι εφτά είναι Έλληνες. Ανάμεσα τους είναι εκτός από την ψυχολόγο Δέσποινα Παπαδημητράτου, μια ψυχίατρος, μια νοσοκόμα αλλά και μια κοινωνική λειτουργός, η οποία βοηθά ώστε να βρεθεί δουλειά και σπίτι, να συμπληρωθούν αιτήσεις, να διεκπεραιωθούν εκκρεμότητες με τις αρχές και τις υπηρεσίες. Τα αποτελέσματα αυτής της ολόπλευρης αντιμετώπισης των προβλημάτων των ασθενών είναι πολύ θετικά, διαβεβαιώνει ο διευθυντής των Εξωτερικών Ιατρείων, Βέρνερ Πλατς, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια είναι μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας, όπου διατηρεί και ιατρείο.
Κινδυνεύουν με «λουκέτο» τα ιατρεία;
Πιθανώς όμως οι χιλιάδες ασθενείς του τμήματος για τους αλλοδαπούς να μείνουν το επόμενο διάστημα χωρίς περίθαλψη, προειδοποιεί ο Βέρνερ Πλατς. Όπως διευκρίνισε, «επιθυμούμε να μετακομίσουμε τον ερχόμενο χρόνο στο Εβραϊκό Νοσοκομείο. Εκεί θα εγκατασταθούμε σε ένα κτήριο που ανταποκρίνεται σε όλες μας τις ανάγκες. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η ανακαίνιση του κτηρίου παίρνει περισσότερο χρόνο απ' ό,τι έχει προγραμματιστεί. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να παραμείνουμε περισσότερο διάστημα απ' ό,τι έχουμε προγραμματίσει εδώ στα Εξωτερικά Ιατρεία. Σε περίπτωση όμως που αναγκασθούμε να βγούμε τέλος του χρόνου, τότε πολλοί ασθενείς θα μείνουν χωρίς περίθαλψη».
Αυτές τις ημέρες η διεύθυνση του νοσοκομείου θα αποφασίσει αν θα δώσει παράταση στο τμήμα για τους αλλοδαπούς. Πάντως, τα ως τώρα μηνύματα είναι θετικά.
Πηγή: Deutsche Welle

Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΟΥΝΤΙ....


Η θρυλική ανταρσία του Μπάουντι και το νησί Πίτκερν που κατέφυγαν οι στασιαστές. Ακόμη και σήμερα είναι ένας τόπος βιασμών, αιμομιξίας και εγκληματικότητας, αν και κατοικείται μόνο από 47 ανθρώπους 19/10/2015 Κατηγορίες: ΚΟΙΝΩΝΙΑ Ετικέτες: ανταρσία, Κρίστιαν, Μπάουντι, Πίτκερν boynty 4 Η νήσος Πίτκερν είναι ένα απομακρυσμένο μέρος με τόσο παράξενη ιστορία που μέχρι πρόσφατα εθεωρείτο μύθος παρά πραγματικότητα. Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό το μικροσκοπικό νησί του Ειρηνικού Ωκεανού είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το νησί αρχικά κατοικήθηκε από μερικούς Πολυνήσιους και έναν αριθμό ανταρτών που εγκατέλειψαν το πλοίο τους, το θρυλικό Βρετανικό ιστιοφόρο Μπάουντι (HMS Bounty), στις 28 Απριλίου του 1789, λόγω της σκληρότητας του καπετάνιου. pitcaitn «Ο Άρχοντας των Μυγών» Το νησί στη συνέχεια έγινε διάσημο από το μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ Γουίλιαμ «Ο Άρχοντας των Μυγών» το 1954 . Σύμφωνα με την υπόθεση του βιβλίου, ένα αεροπλάνο πέφτει πάνω από ένα απομονωμένο νησί. Οι επιζώντες είναι μονάχα μια παρέα παιδιών, που, αφού εξέλεξαν πρώτα έναν αρχηγό, τον Ραλφ, προσπάθησαν να οργανώσουν τη ζωή τους για να επιβιώσουν. Οι δυσκολίες όμως που συνάντησαν, αλλά και οι μνήμες από τη ζωή που άφησαν πίσω τους, τους ανάγκασαν να αναπαραγάγουν τα ίδια πρότυπα αθλιότητας και ανηθικότητας με αυτά των ενηλίκων με δραματικά αποτελέσματα. pitcairn-island-7 Το σκοτεινό παρελθόν του νησιού Αντιμέτωποι με την ψυχική και κοινωνική απομόνωση, οι κάτοικοι της Νήσου Πίτκερν άρχισαν να αφανίζονται σταδιακά εξαιτίας κρουσμάτων δολοφονιών, αυτοκτονιών αλλά και ψυχικών ασθενειών, ενώ οι εναπομείναντες κάτοικοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες αιμομιξίας, σεξουαλικής κακοποίησης και εγκληματικότητας. Σήμερα 47 κάτοικοι από τέσσερις οικογένειες παραμένουν σε αυτό το καταραμένο νησί που κατατρέχεται από την σκοτεινή και σατανική ιστορία του, η οποία έχει χιλιοειπωθεί σε βιβλία και ταινίες. Η απομακρυσμένη αυτή νήσος είναι μία εκ των τεσσάρων ηφαιστειογενών νήσων στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό, που αποτελούν το σύμπλεγμα των νήσων Πίτκερν. Βρίσκεται περίπου 4830 χμ από την ηπειρωτική χώρα, δηλαδή περίπου στη μέση της απόστασης μεταξύ της νέας Ζηλανδίας και της Αμερικής και είναι ένα από τα πιο απομακρυσμένα κατοικημένα νησιά. Είναι επίσης η τελευταία βρετανική αποικία στον Ειρηνικό ωκεανό. Με έκταση 3600 χ, δεν ξεπερνά σε μέγεθος το Central Park της Νέας Υόρκης. Ωστόσο αυτή η μικροσκοπική νήσος έχει μια μεγάλη ιστορία που κορυφώνεται με τα δραματικά γεγονότα του 18ου αιώνα. Ο χαμένος πολιτισμός Η ιστορία της νήσου εκτείνεται σε τουλάχιστον εννέα αιώνες, από όταν τα νησιά κατοικήθηκαν από τους Πολυνήσιους. Ο πολιτισμός τους άνθισε εκεί για τέσσερις αιώνες, πριν εξαφανιστούν μυστηριωδώς. Κάποια αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης κατοίκησαν το νησί στο πέρασμα των αιώνων. Όταν οι Ευρωπαίοι πρωτοέφτασαν στο Πίτκερν και στα κοντινά νησιά, βρήκαν πολλά αρχαία αντικείμενα και ίχνη προηγούμενων κατοίκων, όπως αγάλματα θεών λαξευμένα σε πέτρα ως φύλακες σε ιερά μέρη, ομοιώματα ανθρώπων και ζώων σκαλισμένα σε βράχους, μνήματα με ανθρώπινα υπολείμματα, εργαλεία ξυλογλυπτικής και άλλα αντικείμενα. Αν και δεν γνωρίζουμε πολλά για την προέλευση αλλά και την τύχη των Πολυνησίων, το βέβαιο είναι ότι προήλθαν από την Μανγκαρέβα που βρισκόταν 490 χμ στα βορειοδυτικά της Γαλλικής Πολυνησίας. Bounty06 Η ανταρσία του Μπάουντι και η αποίκηση της νήσου Το 1788, το πλοίο Μπάουντι ξεκίνησε από την Αγγλία προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, για να συλλέξει φυτά και καρπούς, που θα συμπλήρωναν τη διατροφή των σκλάβων στις δυτικές Ινδίες. Έχοντας σταματήσει στην Ταϊτή για περίπου πέντε μήνες, το πλήρωμα του Μπάουντυ άρχισε να επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια και να υιοθετεί έναν χαλαρό τρόπο ζωής, που έμαθαν από τους Ταϊτινούς, και γι” αυτό αρνούνταν να εγκαταλείψουν το νησί. Όταν ο αξιωματικός Γουίλιαμ Μπλάι απείλησε να επιβάλλει αυστηρές ποινές σε περίπτωση απειθαρχίας του πληρώματος, ο Φλέτσερ Κρίστιαν συγκέντρωσε μία ομάδα δυσαρεστημένων μελών και υποκίνησε ανταρσία κατά του Μπλάι. Στις 28 Απριλίου 1789, μόλις 23 μέρες αφού εγκατέλειψαν τον παράδεισο της Ταιτής, οι στασιαστές κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο του πλοίου και υποχρέωσαν τον Μπλάι με 18 έμπιστους ναύτες του να μπουν σε μία βάρκα και να εγκαταλείψουν το πλοίο. boynty 3 Φωτογραφία ο Φλέτσερ Κρίστιαν και οι αντάρτες καταλαμβάνουν το πλοίο και διώχνουν τον Μπλάι και τους ναύτες του. Ο Μπλάι και οι ναύτες περιπλανήθηκαν με την βάρκα στον ωκεανό και μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι 6.500 χιλιομέτρων έφτασαν στην Αγγλία τον Απρίλιο του 1790 και κατήγγειλαν την ανταρσία. Οι Βρετανοί δεν θα άφηναν ποτέ ατιμώρητη μια ανταρσία που θα έδινε το κακό παράδειγμα στους ναύτες και θα χαλάρωνε την πειθαρχία σε χιλιάδες πλοία της. Αμέσως εστάλη το βρετανικό πλοίο Πανδώρα να συλλάβει τους αντάρτες. Εν τω μεταξύ ο Κρίστιαν μαζί με άλλους εννέα από τους αντάρτες και 18 Ταϊτινούς ( 6 άντρες, 11 γυναίκες και ένα παιδί) έψαχναν ένα μέρος για να εγκατασταθούν και να διαφύγουν της σύλληψης. Έφτασαν στη νήσο Πίτκερν στις 15 Ιανουαρίου 1790, όπου έκαψαν και βύθισαν το πλοίο, το οποίο λένε ότι και σήμερα είναι ορατό κάτω από το νερό στον κόλπο Μπάουντι. Για τον υπόλοιπο κόσμο οι αντάρτες του Μπάουντι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. pitcairn 3 Οι άποικοι αρχικά επιβίωσαν στη νήσο Πίτκερν χάρη στην καλλιέργεια της γης και το ψάρεμα. Ωστόσο, όπως και στο διάσημο μυθιστόρημα «Ο Άρχοντας των Μυγών», η απομόνωση καθώς επίσης και η έλλειψη πειθαρχίας και κοινωνικών κανόνων, οδήγησε στην εμφάνιση διαφθοράς, ζήλειας, προδοσίας και φόνων. Πολλές από τις εντάσεις προέκυπταν εξαιτίας της απουσίας γυναικών στο νησί. Πέντε από τους αντάρτες δολοφονήθηκαν από Πολυνήσιους, που πίστευαν πως το βρετανικό πλήρωμα τους μεταχειρίζονταν ως σκλάβους και ότι έκλεβαν τις γυναίκες τους. Ως αντίποινα, οι υπόλοιποι στασιαστές σκότωσαν τους Πολυνήσιους. Δύο στασιαστές, ο Έντουαρντ Γιάνγκ και ο Τζον Άνταμς δολοφόνησαν τον σύντροφό τους, τον Μάθιου Κουίνταλ, για το καλό της κοινότητας, επειδή πίστευαν ότι η ζωή τους κινδύνευε από αυτόν. Ένας άλλος στασιαστής, ο Ουίλιαμ Μακόι, αυτοκτόνησε μετά από υπερβολική κατανάλωση μπύρας που έφτιαχναν μόνοι τους στο νησί. Κάποιοι άλλοι κάτοικοι του νησιού πέθαναν από αρρώστιες. Ως το 1800, σχεδόν 10 χρόνια μετά την αποίκηση του νησιού, όλοι οι Πολυνήσιοι άντρες είχαν σκοτωθεί και μόνο ο Τζον Άνταμς από τους στασιαστές ήταν εν ζωή μαζί με εννέα Πολυνήσιες γυναίκες και 19 παιδιά. Ο Τζον Άνταμς στράφηκε προς τη θρησκεία και στην προσπάθεια του να δημιουργήσει μία καινούρια και ειρηνική κοινότητα, ανέθρεψε τα παιδιά σύμφωνα με αυστηρές θρησκευτικές αρχές. Έζησε στο νησί έως και το θάνατό του το 1829, στην ηλικία των 65 ετών. Είναι ο μόνος του οποίου το σημείο ταφής είναι γνωστό. stacks_image_857 Η ανακάλυψη το 1808 Μετά από 18 χρόνια απομόνωσης, η νήσος Πίτκερν και η παρουσία των στασιαστών στο νησί ανακαλύφθηκαν από ένα αμερικανικό πλοίο, το Τοπάζ. Έξι χρόνια αργότερα τα βρετανικά πλοία Μπρίτον και Τάγκους έφτασαν στη νήσο. Μετά τον εντοπισμό τους, χορηγήθηκε αμνηστία στον Τζον Άνταμς για τη συμμετοχή του στην ανταρσία του Μπάουντι. Ο πληθυσμός της νήσου άρχισε να πολλαπλασιάζεται, καθώς επισκέπτες άρχισαν να φτάνουν και να εγκαθίστανται στο νησί, ενώ πολλοί ναυαγοί, που τυχαία βρίσκονταν εκεί, αποφάσιζαν να μείνουν μόνιμα. Το 1838 η νήσος έγινε βρετανική αποικία και οι κάτοικοι ακολουθούσαν τους κανόνες της Αγγλικανικής εκκλησίας. Όμως το 1886 ο Τζον Τέι, θεολόγος που κήρυσσε την αίρεση της Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, επισκέφτηκε το νησί και κατάφερε να προσηλυτίσει όλους τους κατοίκους ακόμη και τους Πολυνήσιους, οι οποίοι ως και σήμερα ασπάζονται αυτή την αίρεση. 1916. Η νέα θρησκεία έφερε ηρεμία στο νησί και φαινομενικά σταμάτησε τα κρούσματα βίας. Ωστόσο, έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου μια δεκαετία, αποδεικνύει πως τα φαινόμενα βίας ποτέ δεν έλειψαν από το νησί. Το 2004, επτά άντρες, δηλαδή σχεδόν ο μισός αντρικός πληθυσμός του νησιού, κατηγορήθηκε για 96 αδικήματα που αφορούσαν βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση κυρίως παιδιών. Κάποιες από τις κατηγορίες αφορούσαν αδικήματα τεσσάρων δεκαετιών. Η πολύμηνη δίκη αποκάλυψε μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα κακοποίησης , αιμομιξίας και εγκληματικότητας στο νησί. Μετά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, οι περισσότεροι άντρες καταδικάστηκαν, συμπεριλαμβανομένου και του τότε δημάρχου. Η βρετανική κυβέρνηση έχτισε φυλακή στο νησί, όπου οι κατάδικοι άρχισαν να εκτίουν τις ποινές τους από το 2006.pitcairn Σήμερα στο νησί κατοικούν 47 άνθρωποι, οι περισσότερα εκ των οποίων είναι απόγονοι των στασιαστών και των πρώτων Πολυνησίων. Οι περισσότερα μάλιστα φέρουν το επώνυμο Κρίστιαν, από τον Φλέτσερ Κρίστιαν που ανέθρεψε πολλά παιδιά, πριν δολοφονηθεί. Το νησί που αρχικά φάνταζε ως ένα ασφαλές λιμάνι και ένας επίγειος παράδεισος εξακολουθεί να κρύβει μια σκοτεινή ιστορία εγκληματικότητας και αθλιότητας. Πηγή: http://www.ancient-origins.net...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thriliki-antarsia-tou-baounti-ke-to-nisi-pitkern-pou-katefigan-i-stasiastes-akomi-ke-simera-ine-enas-topos-viasmon-emomixias-ke-egklimatikotitas-an-ke-katikite-mono-apo-47-katikous/
Η θρυλική ανταρσία του Μπάουντι και το νησί Πίτκερν που κατέφυγαν οι στασιαστές. Ακόμη και σήμερα είναι ένας τόπος βιασμών, αιμομιξίας και εγκληματικότητας, αν και κατοικείται μόνο από 47 ανθρώπους 19/10/2015 Κατηγορίες: ΚΟΙΝΩΝΙΑ Ετικέτες: ανταρσία, Κρίστιαν, Μπάουντι, Πίτκερν boynty 4 Η νήσος Πίτκερν είναι ένα απομακρυσμένο μέρος με τόσο παράξενη ιστορία που μέχρι πρόσφατα εθεωρείτο μύθος παρά πραγματικότητα. Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό το μικροσκοπικό νησί του Ειρηνικού Ωκεανού είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το νησί αρχικά κατοικήθηκε από μερικούς Πολυνήσιους και έναν αριθμό ανταρτών που εγκατέλειψαν το πλοίο τους, το θρυλικό Βρετανικό ιστιοφόρο Μπάουντι (HMS Bounty), στις 28 Απριλίου του 1789, λόγω της σκληρότητας του καπετάνιου. pitcaitn «Ο Άρχοντας των Μυγών» Το νησί στη συνέχεια έγινε διάσημο από το μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ Γουίλιαμ «Ο Άρχοντας των Μυγών» το 1954 . Σύμφωνα με την υπόθεση του βιβλίου, ένα αεροπλάνο πέφτει πάνω από ένα απομονωμένο νησί. Οι επιζώντες είναι μονάχα μια παρέα παιδιών, που, αφού εξέλεξαν πρώτα έναν αρχηγό, τον Ραλφ, προσπάθησαν να οργανώσουν τη ζωή τους για να επιβιώσουν. Οι δυσκολίες όμως που συνάντησαν, αλλά και οι μνήμες από τη ζωή που άφησαν πίσω τους, τους ανάγκασαν να αναπαραγάγουν τα ίδια πρότυπα αθλιότητας και ανηθικότητας με αυτά των ενηλίκων με δραματικά αποτελέσματα. pitcairn-island-7 Το σκοτεινό παρελθόν του νησιού Αντιμέτωποι με την ψυχική και κοινωνική απομόνωση, οι κάτοικοι της Νήσου Πίτκερν άρχισαν να αφανίζονται σταδιακά εξαιτίας κρουσμάτων δολοφονιών, αυτοκτονιών αλλά και ψυχικών ασθενειών, ενώ οι εναπομείναντες κάτοικοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες αιμομιξίας, σεξουαλικής κακοποίησης και εγκληματικότητας. Σήμερα 47 κάτοικοι από τέσσερις οικογένειες παραμένουν σε αυτό το καταραμένο νησί που κατατρέχεται από την σκοτεινή και σατανική ιστορία του, η οποία έχει χιλιοειπωθεί σε βιβλία και ταινίες. Η απομακρυσμένη αυτή νήσος είναι μία εκ των τεσσάρων ηφαιστειογενών νήσων στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό, που αποτελούν το σύμπλεγμα των νήσων Πίτκερν. Βρίσκεται περίπου 4830 χμ από την ηπειρωτική χώρα, δηλαδή περίπου στη μέση της απόστασης μεταξύ της νέας Ζηλανδίας και της Αμερικής και είναι ένα από τα πιο απομακρυσμένα κατοικημένα νησιά. Είναι επίσης η τελευταία βρετανική αποικία στον Ειρηνικό ωκεανό. Με έκταση 3600 χ, δεν ξεπερνά σε μέγεθος το Central Park της Νέας Υόρκης. Ωστόσο αυτή η μικροσκοπική νήσος έχει μια μεγάλη ιστορία που κορυφώνεται με τα δραματικά γεγονότα του 18ου αιώνα. Ο χαμένος πολιτισμός Η ιστορία της νήσου εκτείνεται σε τουλάχιστον εννέα αιώνες, από όταν τα νησιά κατοικήθηκαν από τους Πολυνήσιους. Ο πολιτισμός τους άνθισε εκεί για τέσσερις αιώνες, πριν εξαφανιστούν μυστηριωδώς. Κάποια αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης κατοίκησαν το νησί στο πέρασμα των αιώνων. Όταν οι Ευρωπαίοι πρωτοέφτασαν στο Πίτκερν και στα κοντινά νησιά, βρήκαν πολλά αρχαία αντικείμενα και ίχνη προηγούμενων κατοίκων, όπως αγάλματα θεών λαξευμένα σε πέτρα ως φύλακες σε ιερά μέρη, ομοιώματα ανθρώπων και ζώων σκαλισμένα σε βράχους, μνήματα με ανθρώπινα υπολείμματα, εργαλεία ξυλογλυπτικής και άλλα αντικείμενα. Αν και δεν γνωρίζουμε πολλά για την προέλευση αλλά και την τύχη των Πολυνησίων, το βέβαιο είναι ότι προήλθαν από την Μανγκαρέβα που βρισκόταν 490 χμ στα βορειοδυτικά της Γαλλικής Πολυνησίας. Bounty06 Η ανταρσία του Μπάουντι και η αποίκηση της νήσου Το 1788, το πλοίο Μπάουντι ξεκίνησε από την Αγγλία προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, για να συλλέξει φυτά και καρπούς, που θα συμπλήρωναν τη διατροφή των σκλάβων στις δυτικές Ινδίες. Έχοντας σταματήσει στην Ταϊτή για περίπου πέντε μήνες, το πλήρωμα του Μπάουντυ άρχισε να επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια και να υιοθετεί έναν χαλαρό τρόπο ζωής, που έμαθαν από τους Ταϊτινούς, και γι” αυτό αρνούνταν να εγκαταλείψουν το νησί. Όταν ο αξιωματικός Γουίλιαμ Μπλάι απείλησε να επιβάλλει αυστηρές ποινές σε περίπτωση απειθαρχίας του πληρώματος, ο Φλέτσερ Κρίστιαν συγκέντρωσε μία ομάδα δυσαρεστημένων μελών και υποκίνησε ανταρσία κατά του Μπλάι. Στις 28 Απριλίου 1789, μόλις 23 μέρες αφού εγκατέλειψαν τον παράδεισο της Ταιτής, οι στασιαστές κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο του πλοίου και υποχρέωσαν τον Μπλάι με 18 έμπιστους ναύτες του να μπουν σε μία βάρκα και να εγκαταλείψουν το πλοίο. boynty 3 Φωτογραφία ο Φλέτσερ Κρίστιαν και οι αντάρτες καταλαμβάνουν το πλοίο και διώχνουν τον Μπλάι και τους ναύτες του. Ο Μπλάι και οι ναύτες περιπλανήθηκαν με την βάρκα στον ωκεανό και μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι 6.500 χιλιομέτρων έφτασαν στην Αγγλία τον Απρίλιο του 1790 και κατήγγειλαν την ανταρσία. Οι Βρετανοί δεν θα άφηναν ποτέ ατιμώρητη μια ανταρσία που θα έδινε το κακό παράδειγμα στους ναύτες και θα χαλάρωνε την πειθαρχία σε χιλιάδες πλοία της. Αμέσως εστάλη το βρετανικό πλοίο Πανδώρα να συλλάβει τους αντάρτες. Εν τω μεταξύ ο Κρίστιαν μαζί με άλλους εννέα από τους αντάρτες και 18 Ταϊτινούς ( 6 άντρες, 11 γυναίκες και ένα παιδί) έψαχναν ένα μέρος για να εγκατασταθούν και να διαφύγουν της σύλληψης. Έφτασαν στη νήσο Πίτκερν στις 15 Ιανουαρίου 1790, όπου έκαψαν και βύθισαν το πλοίο, το οποίο λένε ότι και σήμερα είναι ορατό κάτω από το νερό στον κόλπο Μπάουντι. Για τον υπόλοιπο κόσμο οι αντάρτες του Μπάουντι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. pitcairn 3 Οι άποικοι αρχικά επιβίωσαν στη νήσο Πίτκερν χάρη στην καλλιέργεια της γης και το ψάρεμα. Ωστόσο, όπως και στο διάσημο μυθιστόρημα «Ο Άρχοντας των Μυγών», η απομόνωση καθώς επίσης και η έλλειψη πειθαρχίας και κοινωνικών κανόνων, οδήγησε στην εμφάνιση διαφθοράς, ζήλειας, προδοσίας και φόνων. Πολλές από τις εντάσεις προέκυπταν εξαιτίας της απουσίας γυναικών στο νησί. Πέντε από τους αντάρτες δολοφονήθηκαν από Πολυνήσιους, που πίστευαν πως το βρετανικό πλήρωμα τους μεταχειρίζονταν ως σκλάβους και ότι έκλεβαν τις γυναίκες τους. Ως αντίποινα, οι υπόλοιποι στασιαστές σκότωσαν τους Πολυνήσιους. Δύο στασιαστές, ο Έντουαρντ Γιάνγκ και ο Τζον Άνταμς δολοφόνησαν τον σύντροφό τους, τον Μάθιου Κουίνταλ, για το καλό της κοινότητας, επειδή πίστευαν ότι η ζωή τους κινδύνευε από αυτόν. Ένας άλλος στασιαστής, ο Ουίλιαμ Μακόι, αυτοκτόνησε μετά από υπερβολική κατανάλωση μπύρας που έφτιαχναν μόνοι τους στο νησί. Κάποιοι άλλοι κάτοικοι του νησιού πέθαναν από αρρώστιες. Ως το 1800, σχεδόν 10 χρόνια μετά την αποίκηση του νησιού, όλοι οι Πολυνήσιοι άντρες είχαν σκοτωθεί και μόνο ο Τζον Άνταμς από τους στασιαστές ήταν εν ζωή μαζί με εννέα Πολυνήσιες γυναίκες και 19 παιδιά. Ο Τζον Άνταμς στράφηκε προς τη θρησκεία και στην προσπάθεια του να δημιουργήσει μία καινούρια και ειρηνική κοινότητα, ανέθρεψε τα παιδιά σύμφωνα με αυστηρές θρησκευτικές αρχές. Έζησε στο νησί έως και το θάνατό του το 1829, στην ηλικία των 65 ετών. Είναι ο μόνος του οποίου το σημείο ταφής είναι γνωστό. stacks_image_857 Η ανακάλυψη το 1808 Μετά από 18 χρόνια απομόνωσης, η νήσος Πίτκερν και η παρουσία των στασιαστών στο νησί ανακαλύφθηκαν από ένα αμερικανικό πλοίο, το Τοπάζ. Έξι χρόνια αργότερα τα βρετανικά πλοία Μπρίτον και Τάγκους έφτασαν στη νήσο. Μετά τον εντοπισμό τους, χορηγήθηκε αμνηστία στον Τζον Άνταμς για τη συμμετοχή του στην ανταρσία του Μπάουντι. Ο πληθυσμός της νήσου άρχισε να πολλαπλασιάζεται, καθώς επισκέπτες άρχισαν να φτάνουν και να εγκαθίστανται στο νησί, ενώ πολλοί ναυαγοί, που τυχαία βρίσκονταν εκεί, αποφάσιζαν να μείνουν μόνιμα. Το 1838 η νήσος έγινε βρετανική αποικία και οι κάτοικοι ακολουθούσαν τους κανόνες της Αγγλικανικής εκκλησίας. Όμως το 1886 ο Τζον Τέι, θεολόγος που κήρυσσε την αίρεση της Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, επισκέφτηκε το νησί και κατάφερε να προσηλυτίσει όλους τους κατοίκους ακόμη και τους Πολυνήσιους, οι οποίοι ως και σήμερα ασπάζονται αυτή την αίρεση. 1916. Η νέα θρησκεία έφερε ηρεμία στο νησί και φαινομενικά σταμάτησε τα κρούσματα βίας. Ωστόσο, έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου μια δεκαετία, αποδεικνύει πως τα φαινόμενα βίας ποτέ δεν έλειψαν από το νησί. Το 2004, επτά άντρες, δηλαδή σχεδόν ο μισός αντρικός πληθυσμός του νησιού, κατηγορήθηκε για 96 αδικήματα που αφορούσαν βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση κυρίως παιδιών. Κάποιες από τις κατηγορίες αφορούσαν αδικήματα τεσσάρων δεκαετιών. Η πολύμηνη δίκη αποκάλυψε μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα κακοποίησης , αιμομιξίας και εγκληματικότητας στο νησί. Μετά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, οι περισσότεροι άντρες καταδικάστηκαν, συμπεριλαμβανομένου και του τότε δημάρχου. Η βρετανική κυβέρνηση έχτισε φυλακή στο νησί, όπου οι κατάδικοι άρχισαν να εκτίουν τις ποινές τους από το 2006.pitcairn Σήμερα στο νησί κατοικούν 47 άνθρωποι, οι περισσότερα εκ των οποίων είναι απόγονοι των στασιαστών και των πρώτων Πολυνησίων. Οι περισσότερα μάλιστα φέρουν το επώνυμο Κρίστιαν, από τον Φλέτσερ Κρίστιαν που ανέθρεψε πολλά παιδιά, πριν δολοφονηθεί. Το νησί που αρχικά φάνταζε ως ένα ασφαλές λιμάνι και ένας επίγειος παράδεισος εξακολουθεί να κρύβει μια σκοτεινή ιστορία εγκληματικότητας και αθλιότητας. Πηγή: http://www.ancient-origins.net...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thriliki-antarsia-tou-baounti-ke-to-nisi-pitkern-pou-katefigan-i-stasiastes-akomi-ke-simera-ine-enas-topos-viasmon-emomixias-ke-egklimatikotitas-an-ke-katikite-mono-apo-47-katikous/
Η θρυλική ανταρσία του Μπάουντι και το νησί Πίτκερν που κατέφυγαν οι στασιαστές. Ακόμη και σήμερα είναι ένας τόπος βιασμών, αιμομιξίας και εγκληματικότητας, αν και κατοικείται μόνο από 47 ανθρώπους 19/10/2015 Κατηγορίες: ΚΟΙΝΩΝΙΑ Ετικέτες: ανταρσία, Κρίστιαν, Μπάουντι, Πίτκερν boynty 4 Η νήσος Πίτκερν είναι ένα απομακρυσμένο μέρος με τόσο παράξενη ιστορία που μέχρι πρόσφατα εθεωρείτο μύθος παρά πραγματικότητα. Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό το μικροσκοπικό νησί του Ειρηνικού Ωκεανού είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το νησί αρχικά κατοικήθηκε από μερικούς Πολυνήσιους και έναν αριθμό ανταρτών που εγκατέλειψαν το πλοίο τους, το θρυλικό Βρετανικό ιστιοφόρο Μπάουντι (HMS Bounty), στις 28 Απριλίου του 1789, λόγω της σκληρότητας του καπετάνιου. pitcaitn «Ο Άρχοντας των Μυγών» Το νησί στη συνέχεια έγινε διάσημο από το μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ Γουίλιαμ «Ο Άρχοντας των Μυγών» το 1954 . Σύμφωνα με την υπόθεση του βιβλίου, ένα αεροπλάνο πέφτει πάνω από ένα απομονωμένο νησί. Οι επιζώντες είναι μονάχα μια παρέα παιδιών, που, αφού εξέλεξαν πρώτα έναν αρχηγό, τον Ραλφ, προσπάθησαν να οργανώσουν τη ζωή τους για να επιβιώσουν. Οι δυσκολίες όμως που συνάντησαν, αλλά και οι μνήμες από τη ζωή που άφησαν πίσω τους, τους ανάγκασαν να αναπαραγάγουν τα ίδια πρότυπα αθλιότητας και ανηθικότητας με αυτά των ενηλίκων με δραματικά αποτελέσματα. pitcairn-island-7 Το σκοτεινό παρελθόν του νησιού Αντιμέτωποι με την ψυχική και κοινωνική απομόνωση, οι κάτοικοι της Νήσου Πίτκερν άρχισαν να αφανίζονται σταδιακά εξαιτίας κρουσμάτων δολοφονιών, αυτοκτονιών αλλά και ψυχικών ασθενειών, ενώ οι εναπομείναντες κάτοικοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες αιμομιξίας, σεξουαλικής κακοποίησης και εγκληματικότητας. Σήμερα 47 κάτοικοι από τέσσερις οικογένειες παραμένουν σε αυτό το καταραμένο νησί που κατατρέχεται από την σκοτεινή και σατανική ιστορία του, η οποία έχει χιλιοειπωθεί σε βιβλία και ταινίες. Η απομακρυσμένη αυτή νήσος είναι μία εκ των τεσσάρων ηφαιστειογενών νήσων στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό, που αποτελούν το σύμπλεγμα των νήσων Πίτκερν. Βρίσκεται περίπου 4830 χμ από την ηπειρωτική χώρα, δηλαδή περίπου στη μέση της απόστασης μεταξύ της νέας Ζηλανδίας και της Αμερικής και είναι ένα από τα πιο απομακρυσμένα κατοικημένα νησιά. Είναι επίσης η τελευταία βρετανική αποικία στον Ειρηνικό ωκεανό. Με έκταση 3600 χ, δεν ξεπερνά σε μέγεθος το Central Park της Νέας Υόρκης. Ωστόσο αυτή η μικροσκοπική νήσος έχει μια μεγάλη ιστορία που κορυφώνεται με τα δραματικά γεγονότα του 18ου αιώνα. Ο χαμένος πολιτισμός Η ιστορία της νήσου εκτείνεται σε τουλάχιστον εννέα αιώνες, από όταν τα νησιά κατοικήθηκαν από τους Πολυνήσιους. Ο πολιτισμός τους άνθισε εκεί για τέσσερις αιώνες, πριν εξαφανιστούν μυστηριωδώς. Κάποια αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης κατοίκησαν το νησί στο πέρασμα των αιώνων. Όταν οι Ευρωπαίοι πρωτοέφτασαν στο Πίτκερν και στα κοντινά νησιά, βρήκαν πολλά αρχαία αντικείμενα και ίχνη προηγούμενων κατοίκων, όπως αγάλματα θεών λαξευμένα σε πέτρα ως φύλακες σε ιερά μέρη, ομοιώματα ανθρώπων και ζώων σκαλισμένα σε βράχους, μνήματα με ανθρώπινα υπολείμματα, εργαλεία ξυλογλυπτικής και άλλα αντικείμενα. Αν και δεν γνωρίζουμε πολλά για την προέλευση αλλά και την τύχη των Πολυνησίων, το βέβαιο είναι ότι προήλθαν από την Μανγκαρέβα που βρισκόταν 490 χμ στα βορειοδυτικά της Γαλλικής Πολυνησίας. Bounty06 Η ανταρσία του Μπάουντι και η αποίκηση της νήσου Το 1788, το πλοίο Μπάουντι ξεκίνησε από την Αγγλία προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, για να συλλέξει φυτά και καρπούς, που θα συμπλήρωναν τη διατροφή των σκλάβων στις δυτικές Ινδίες. Έχοντας σταματήσει στην Ταϊτή για περίπου πέντε μήνες, το πλήρωμα του Μπάουντυ άρχισε να επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια και να υιοθετεί έναν χαλαρό τρόπο ζωής, που έμαθαν από τους Ταϊτινούς, και γι” αυτό αρνούνταν να εγκαταλείψουν το νησί. Όταν ο αξιωματικός Γουίλιαμ Μπλάι απείλησε να επιβάλλει αυστηρές ποινές σε περίπτωση απειθαρχίας του πληρώματος, ο Φλέτσερ Κρίστιαν συγκέντρωσε μία ομάδα δυσαρεστημένων μελών και υποκίνησε ανταρσία κατά του Μπλάι. Στις 28 Απριλίου 1789, μόλις 23 μέρες αφού εγκατέλειψαν τον παράδεισο της Ταιτής, οι στασιαστές κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο του πλοίου και υποχρέωσαν τον Μπλάι με 18 έμπιστους ναύτες του να μπουν σε μία βάρκα και να εγκαταλείψουν το πλοίο. boynty 3 Φωτογραφία ο Φλέτσερ Κρίστιαν και οι αντάρτες καταλαμβάνουν το πλοίο και διώχνουν τον Μπλάι και τους ναύτες του. Ο Μπλάι και οι ναύτες περιπλανήθηκαν με την βάρκα στον ωκεανό και μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι 6.500 χιλιομέτρων έφτασαν στην Αγγλία τον Απρίλιο του 1790 και κατήγγειλαν την ανταρσία. Οι Βρετανοί δεν θα άφηναν ποτέ ατιμώρητη μια ανταρσία που θα έδινε το κακό παράδειγμα στους ναύτες και θα χαλάρωνε την πειθαρχία σε χιλιάδες πλοία της. Αμέσως εστάλη το βρετανικό πλοίο Πανδώρα να συλλάβει τους αντάρτες. Εν τω μεταξύ ο Κρίστιαν μαζί με άλλους εννέα από τους αντάρτες και 18 Ταϊτινούς ( 6 άντρες, 11 γυναίκες και ένα παιδί) έψαχναν ένα μέρος για να εγκατασταθούν και να διαφύγουν της σύλληψης. Έφτασαν στη νήσο Πίτκερν στις 15 Ιανουαρίου 1790, όπου έκαψαν και βύθισαν το πλοίο, το οποίο λένε ότι και σήμερα είναι ορατό κάτω από το νερό στον κόλπο Μπάουντι. Για τον υπόλοιπο κόσμο οι αντάρτες του Μπάουντι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. pitcairn 3 Οι άποικοι αρχικά επιβίωσαν στη νήσο Πίτκερν χάρη στην καλλιέργεια της γης και το ψάρεμα. Ωστόσο, όπως και στο διάσημο μυθιστόρημα «Ο Άρχοντας των Μυγών», η απομόνωση καθώς επίσης και η έλλειψη πειθαρχίας και κοινωνικών κανόνων, οδήγησε στην εμφάνιση διαφθοράς, ζήλειας, προδοσίας και φόνων. Πολλές από τις εντάσεις προέκυπταν εξαιτίας της απουσίας γυναικών στο νησί. Πέντε από τους αντάρτες δολοφονήθηκαν από Πολυνήσιους, που πίστευαν πως το βρετανικό πλήρωμα τους μεταχειρίζονταν ως σκλάβους και ότι έκλεβαν τις γυναίκες τους. Ως αντίποινα, οι υπόλοιποι στασιαστές σκότωσαν τους Πολυνήσιους. Δύο στασιαστές, ο Έντουαρντ Γιάνγκ και ο Τζον Άνταμς δολοφόνησαν τον σύντροφό τους, τον Μάθιου Κουίνταλ, για το καλό της κοινότητας, επειδή πίστευαν ότι η ζωή τους κινδύνευε από αυτόν. Ένας άλλος στασιαστής, ο Ουίλιαμ Μακόι, αυτοκτόνησε μετά από υπερβολική κατανάλωση μπύρας που έφτιαχναν μόνοι τους στο νησί. Κάποιοι άλλοι κάτοικοι του νησιού πέθαναν από αρρώστιες. Ως το 1800, σχεδόν 10 χρόνια μετά την αποίκηση του νησιού, όλοι οι Πολυνήσιοι άντρες είχαν σκοτωθεί και μόνο ο Τζον Άνταμς από τους στασιαστές ήταν εν ζωή μαζί με εννέα Πολυνήσιες γυναίκες και 19 παιδιά. Ο Τζον Άνταμς στράφηκε προς τη θρησκεία και στην προσπάθεια του να δημιουργήσει μία καινούρια και ειρηνική κοινότητα, ανέθρεψε τα παιδιά σύμφωνα με αυστηρές θρησκευτικές αρχές. Έζησε στο νησί έως και το θάνατό του το 1829, στην ηλικία των 65 ετών. Είναι ο μόνος του οποίου το σημείο ταφής είναι γνωστό. stacks_image_857 Η ανακάλυψη το 1808 Μετά από 18 χρόνια απομόνωσης, η νήσος Πίτκερν και η παρουσία των στασιαστών στο νησί ανακαλύφθηκαν από ένα αμερικανικό πλοίο, το Τοπάζ. Έξι χρόνια αργότερα τα βρετανικά πλοία Μπρίτον και Τάγκους έφτασαν στη νήσο. Μετά τον εντοπισμό τους, χορηγήθηκε αμνηστία στον Τζον Άνταμς για τη συμμετοχή του στην ανταρσία του Μπάουντι. Ο πληθυσμός της νήσου άρχισε να πολλαπλασιάζεται, καθώς επισκέπτες άρχισαν να φτάνουν και να εγκαθίστανται στο νησί, ενώ πολλοί ναυαγοί, που τυχαία βρίσκονταν εκεί, αποφάσιζαν να μείνουν μόνιμα. Το 1838 η νήσος έγινε βρετανική αποικία και οι κάτοικοι ακολουθούσαν τους κανόνες της Αγγλικανικής εκκλησίας. Όμως το 1886 ο Τζον Τέι, θεολόγος που κήρυσσε την αίρεση της Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, επισκέφτηκε το νησί και κατάφερε να προσηλυτίσει όλους τους κατοίκους ακόμη και τους Πολυνήσιους, οι οποίοι ως και σήμερα ασπάζονται αυτή την αίρεση. 1916. Η νέα θρησκεία έφερε ηρεμία στο νησί και φαινομενικά σταμάτησε τα κρούσματα βίας. Ωστόσο, έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου μια δεκαετία, αποδεικνύει πως τα φαινόμενα βίας ποτέ δεν έλειψαν από το νησί. Το 2004, επτά άντρες, δηλαδή σχεδόν ο μισός αντρικός πληθυσμός του νησιού, κατηγορήθηκε για 96 αδικήματα που αφορούσαν βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση κυρίως παιδιών. Κάποιες από τις κατηγορίες αφορούσαν αδικήματα τεσσάρων δεκαετιών. Η πολύμηνη δίκη αποκάλυψε μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα κακοποίησης , αιμομιξίας και εγκληματικότητας στο νησί. Μετά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, οι περισσότεροι άντρες καταδικάστηκαν, συμπεριλαμβανομένου και του τότε δημάρχου. Η βρετανική κυβέρνηση έχτισε φυλακή στο νησί, όπου οι κατάδικοι άρχισαν να εκτίουν τις ποινές τους από το 2006.pitcairn Σήμερα στο νησί κατοικούν 47 άνθρωποι, οι περισσότερα εκ των οποίων είναι απόγονοι των στασιαστών και των πρώτων Πολυνησίων. Οι περισσότερα μάλιστα φέρουν το επώνυμο Κρίστιαν, από τον Φλέτσερ Κρίστιαν που ανέθρεψε πολλά παιδιά, πριν δολοφονηθεί. Το νησί που αρχικά φάνταζε ως ένα ασφαλές λιμάνι και ένας επίγειος παράδεισος εξακολουθεί να κρύβει μια σκοτεινή ιστορία εγκληματικότητας και αθλιότητας. Πηγή: http://www.ancient-origins.net...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thriliki-antarsia-tou-baounti-ke-to-nisi-pitkern-pou-katefigan-i-stasiastes-akomi-ke-simera-ine-enas-topos-viasmon-emomixias-ke-egklimatikotitas-an-ke-katikite-mono-apo-47-katikous/
Η θρυλική ανταρσία του Μπάουντι και το νησί Πίτκερν που κατέφυγαν οι στασιαστές. Ακόμη και σήμερα είναι ένας τόπος βιασμών, αιμομιξίας και εγκληματικότητας, αν και κατοικείται μόνο από 47 ανθρώπους 19/10/2015 Κατηγορίες: ΚΟΙΝΩΝΙΑ Ετικέτες: ανταρσία, Κρίστιαν, Μπάουντι, Πίτκερν boynty 4 Η νήσος Πίτκερν είναι ένα απομακρυσμένο μέρος με τόσο παράξενη ιστορία που μέχρι πρόσφατα εθεωρείτο μύθος παρά πραγματικότητα. Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό το μικροσκοπικό νησί του Ειρηνικού Ωκεανού είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το νησί αρχικά κατοικήθηκε από μερικούς Πολυνήσιους και έναν αριθμό ανταρτών που εγκατέλειψαν το πλοίο τους, το θρυλικό Βρετανικό ιστιοφόρο Μπάουντι (HMS Bounty), στις 28 Απριλίου του 1789, λόγω της σκληρότητας του καπετάνιου. pitcaitn «Ο Άρχοντας των Μυγών» Το νησί στη συνέχεια έγινε διάσημο από το μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ Γουίλιαμ «Ο Άρχοντας των Μυγών» το 1954 . Σύμφωνα με την υπόθεση του βιβλίου, ένα αεροπλάνο πέφτει πάνω από ένα απομονωμένο νησί. Οι επιζώντες είναι μονάχα μια παρέα παιδιών, που, αφού εξέλεξαν πρώτα έναν αρχηγό, τον Ραλφ, προσπάθησαν να οργανώσουν τη ζωή τους για να επιβιώσουν. Οι δυσκολίες όμως που συνάντησαν, αλλά και οι μνήμες από τη ζωή που άφησαν πίσω τους, τους ανάγκασαν να αναπαραγάγουν τα ίδια πρότυπα αθλιότητας και ανηθικότητας με αυτά των ενηλίκων με δραματικά αποτελέσματα. pitcairn-island-7 Το σκοτεινό παρελθόν του νησιού Αντιμέτωποι με την ψυχική και κοινωνική απομόνωση, οι κάτοικοι της Νήσου Πίτκερν άρχισαν να αφανίζονται σταδιακά εξαιτίας κρουσμάτων δολοφονιών, αυτοκτονιών αλλά και ψυχικών ασθενειών, ενώ οι εναπομείναντες κάτοικοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες αιμομιξίας, σεξουαλικής κακοποίησης και εγκληματικότητας. Σήμερα 47 κάτοικοι από τέσσερις οικογένειες παραμένουν σε αυτό το καταραμένο νησί που κατατρέχεται από την σκοτεινή και σατανική ιστορία του, η οποία έχει χιλιοειπωθεί σε βιβλία και ταινίες. Η απομακρυσμένη αυτή νήσος είναι μία εκ των τεσσάρων ηφαιστειογενών νήσων στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό, που αποτελούν το σύμπλεγμα των νήσων Πίτκερν. Βρίσκεται περίπου 4830 χμ από την ηπειρωτική χώρα, δηλαδή περίπου στη μέση της απόστασης μεταξύ της νέας Ζηλανδίας και της Αμερικής και είναι ένα από τα πιο απομακρυσμένα κατοικημένα νησιά. Είναι επίσης η τελευταία βρετανική αποικία στον Ειρηνικό ωκεανό. Με έκταση 3600 χ, δεν ξεπερνά σε μέγεθος το Central Park της Νέας Υόρκης. Ωστόσο αυτή η μικροσκοπική νήσος έχει μια μεγάλη ιστορία που κορυφώνεται με τα δραματικά γεγονότα του 18ου αιώνα. Ο χαμένος πολιτισμός Η ιστορία της νήσου εκτείνεται σε τουλάχιστον εννέα αιώνες, από όταν τα νησιά κατοικήθηκαν από τους Πολυνήσιους. Ο πολιτισμός τους άνθισε εκεί για τέσσερις αιώνες, πριν εξαφανιστούν μυστηριωδώς. Κάποια αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης κατοίκησαν το νησί στο πέρασμα των αιώνων. Όταν οι Ευρωπαίοι πρωτοέφτασαν στο Πίτκερν και στα κοντινά νησιά, βρήκαν πολλά αρχαία αντικείμενα και ίχνη προηγούμενων κατοίκων, όπως αγάλματα θεών λαξευμένα σε πέτρα ως φύλακες σε ιερά μέρη, ομοιώματα ανθρώπων και ζώων σκαλισμένα σε βράχους, μνήματα με ανθρώπινα υπολείμματα, εργαλεία ξυλογλυπτικής και άλλα αντικείμενα. Αν και δεν γνωρίζουμε πολλά για την προέλευση αλλά και την τύχη των Πολυνησίων, το βέβαιο είναι ότι προήλθαν από την Μανγκαρέβα που βρισκόταν 490 χμ στα βορειοδυτικά της Γαλλικής Πολυνησίας. Bounty06 Η ανταρσία του Μπάουντι και η αποίκηση της νήσου Το 1788, το πλοίο Μπάουντι ξεκίνησε από την Αγγλία προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, για να συλλέξει φυτά και καρπούς, που θα συμπλήρωναν τη διατροφή των σκλάβων στις δυτικές Ινδίες. Έχοντας σταματήσει στην Ταϊτή για περίπου πέντε μήνες, το πλήρωμα του Μπάουντυ άρχισε να επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια και να υιοθετεί έναν χαλαρό τρόπο ζωής, που έμαθαν από τους Ταϊτινούς, και γι” αυτό αρνούνταν να εγκαταλείψουν το νησί. Όταν ο αξιωματικός Γουίλιαμ Μπλάι απείλησε να επιβάλλει αυστηρές ποινές σε περίπτωση απειθαρχίας του πληρώματος, ο Φλέτσερ Κρίστιαν συγκέντρωσε μία ομάδα δυσαρεστημένων μελών και υποκίνησε ανταρσία κατά του Μπλάι. Στις 28 Απριλίου 1789, μόλις 23 μέρες αφού εγκατέλειψαν τον παράδεισο της Ταιτής, οι στασιαστές κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο του πλοίου και υποχρέωσαν τον Μπλάι με 18 έμπιστους ναύτες του να μπουν σε μία βάρκα και να εγκαταλείψουν το πλοίο. boynty 3 Φωτογραφία ο Φλέτσερ Κρίστιαν και οι αντάρτες καταλαμβάνουν το πλοίο και διώχνουν τον Μπλάι και τους ναύτες του. Ο Μπλάι και οι ναύτες περιπλανήθηκαν με την βάρκα στον ωκεανό και μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι 6.500 χιλιομέτρων έφτασαν στην Αγγλία τον Απρίλιο του 1790 και κατήγγειλαν την ανταρσία. Οι Βρετανοί δεν θα άφηναν ποτέ ατιμώρητη μια ανταρσία που θα έδινε το κακό παράδειγμα στους ναύτες και θα χαλάρωνε την πειθαρχία σε χιλιάδες πλοία της. Αμέσως εστάλη το βρετανικό πλοίο Πανδώρα να συλλάβει τους αντάρτες. Εν τω μεταξύ ο Κρίστιαν μαζί με άλλους εννέα από τους αντάρτες και 18 Ταϊτινούς ( 6 άντρες, 11 γυναίκες και ένα παιδί) έψαχναν ένα μέρος για να εγκατασταθούν και να διαφύγουν της σύλληψης. Έφτασαν στη νήσο Πίτκερν στις 15 Ιανουαρίου 1790, όπου έκαψαν και βύθισαν το πλοίο, το οποίο λένε ότι και σήμερα είναι ορατό κάτω από το νερό στον κόλπο Μπάουντι. Για τον υπόλοιπο κόσμο οι αντάρτες του Μπάουντι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. pitcairn 3 Οι άποικοι αρχικά επιβίωσαν στη νήσο Πίτκερν χάρη στην καλλιέργεια της γης και το ψάρεμα. Ωστόσο, όπως και στο διάσημο μυθιστόρημα «Ο Άρχοντας των Μυγών», η απομόνωση καθώς επίσης και η έλλειψη πειθαρχίας και κοινωνικών κανόνων, οδήγησε στην εμφάνιση διαφθοράς, ζήλειας, προδοσίας και φόνων. Πολλές από τις εντάσεις προέκυπταν εξαιτίας της απουσίας γυναικών στο νησί. Πέντε από τους αντάρτες δολοφονήθηκαν από Πολυνήσιους, που πίστευαν πως το βρετανικό πλήρωμα τους μεταχειρίζονταν ως σκλάβους και ότι έκλεβαν τις γυναίκες τους. Ως αντίποινα, οι υπόλοιποι στασιαστές σκότωσαν τους Πολυνήσιους. Δύο στασιαστές, ο Έντουαρντ Γιάνγκ και ο Τζον Άνταμς δολοφόνησαν τον σύντροφό τους, τον Μάθιου Κουίνταλ, για το καλό της κοινότητας, επειδή πίστευαν ότι η ζωή τους κινδύνευε από αυτόν. Ένας άλλος στασιαστής, ο Ουίλιαμ Μακόι, αυτοκτόνησε μετά από υπερβολική κατανάλωση μπύρας που έφτιαχναν μόνοι τους στο νησί. Κάποιοι άλλοι κάτοικοι του νησιού πέθαναν από αρρώστιες. Ως το 1800, σχεδόν 10 χρόνια μετά την αποίκηση του νησιού, όλοι οι Πολυνήσιοι άντρες είχαν σκοτωθεί και μόνο ο Τζον Άνταμς από τους στασιαστές ήταν εν ζωή μαζί με εννέα Πολυνήσιες γυναίκες και 19 παιδιά. Ο Τζον Άνταμς στράφηκε προς τη θρησκεία και στην προσπάθεια του να δημιουργήσει μία καινούρια και ειρηνική κοινότητα, ανέθρεψε τα παιδιά σύμφωνα με αυστηρές θρησκευτικές αρχές. Έζησε στο νησί έως και το θάνατό του το 1829, στην ηλικία των 65 ετών. Είναι ο μόνος του οποίου το σημείο ταφής είναι γνωστό. stacks_image_857 Η ανακάλυψη το 1808 Μετά από 18 χρόνια απομόνωσης, η νήσος Πίτκερν και η παρουσία των στασιαστών στο νησί ανακαλύφθηκαν από ένα αμερικανικό πλοίο, το Τοπάζ. Έξι χρόνια αργότερα τα βρετανικά πλοία Μπρίτον και Τάγκους έφτασαν στη νήσο. Μετά τον εντοπισμό τους, χορηγήθηκε αμνηστία στον Τζον Άνταμς για τη συμμετοχή του στην ανταρσία του Μπάουντι. Ο πληθυσμός της νήσου άρχισε να πολλαπλασιάζεται, καθώς επισκέπτες άρχισαν να φτάνουν και να εγκαθίστανται στο νησί, ενώ πολλοί ναυαγοί, που τυχαία βρίσκονταν εκεί, αποφάσιζαν να μείνουν μόνιμα. Το 1838 η νήσος έγινε βρετανική αποικία και οι κάτοικοι ακολουθούσαν τους κανόνες της Αγγλικανικής εκκλησίας. Όμως το 1886 ο Τζον Τέι, θεολόγος που κήρυσσε την αίρεση της Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, επισκέφτηκε το νησί και κατάφερε να προσηλυτίσει όλους τους κατοίκους ακόμη και τους Πολυνήσιους, οι οποίοι ως και σήμερα ασπάζονται αυτή την αίρεση. 1916. Η νέα θρησκεία έφερε ηρεμία στο νησί και φαινομενικά σταμάτησε τα κρούσματα βίας. Ωστόσο, έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου μια δεκαετία, αποδεικνύει πως τα φαινόμενα βίας ποτέ δεν έλειψαν από το νησί. Το 2004, επτά άντρες, δηλαδή σχεδόν ο μισός αντρικός πληθυσμός του νησιού, κατηγορήθηκε για 96 αδικήματα που αφορούσαν βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση κυρίως παιδιών. Κάποιες από τις κατηγορίες αφορούσαν αδικήματα τεσσάρων δεκαετιών. Η πολύμηνη δίκη αποκάλυψε μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα κακοποίησης , αιμομιξίας και εγκληματικότητας στο νησί. Μετά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, οι περισσότεροι άντρες καταδικάστηκαν, συμπεριλαμβανομένου και του τότε δημάρχου. Η βρετανική κυβέρνηση έχτισε φυλακή στο νησί, όπου οι κατάδικοι άρχισαν να εκτίουν τις ποινές τους από το 2006.pitcairn Σήμερα στο νησί κατοικούν 47 άνθρωποι, οι περισσότερα εκ των οποίων είναι απόγονοι των στασιαστών και των πρώτων Πολυνησίων. Οι περισσότερα μάλιστα φέρουν το επώνυμο Κρίστιαν, από τον Φλέτσερ Κρίστιαν που ανέθρεψε πολλά παιδιά, πριν δολοφονηθεί. Το νησί που αρχικά φάνταζε ως ένα ασφαλές λιμάνι και ένας επίγειος παράδεισος εξακολουθεί να κρύβει μια σκοτεινή ιστορία εγκληματικότητας και αθλιότητας. Πηγή: http://www.ancient-origins.net...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thriliki-antarsia-tou-baounti-ke-to-nisi-pitkern-pou-katefigan-i-stasiastes-akomi-ke-simera-ine-enas-topos-viasmon-emomixias-ke-egklimatikotitas-an-ke-katikite-mono-apo-47-katikous/
Η θρυλική ανταρσία του Μπάουντι και το νησί Πίτκερν που κατέφυγαν οι στασιαστές. Ακόμη και σήμερα είναι ένας τόπος βιασμών, αιμομιξίας και εγκληματικότητας, αν και κατοικείται μόνο από 47 ανθρώπους 19/10/2015 Κατηγορίες: ΚΟΙΝΩΝΙΑ Ετικέτες: ανταρσία, Κρίστιαν, Μπάουντι, Πίτκερν boynty 4 Η νήσος Πίτκερν είναι ένα απομακρυσμένο μέρος με τόσο παράξενη ιστορία που μέχρι πρόσφατα εθεωρείτο μύθος παρά πραγματικότητα. Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό το μικροσκοπικό νησί του Ειρηνικού Ωκεανού είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το νησί αρχικά κατοικήθηκε από μερικούς Πολυνήσιους και έναν αριθμό ανταρτών που εγκατέλειψαν το πλοίο τους, το θρυλικό Βρετανικό ιστιοφόρο Μπάουντι (HMS Bounty), στις 28 Απριλίου του 1789, λόγω της σκληρότητας του καπετάνιου. pitcaitn «Ο Άρχοντας των Μυγών» Το νησί στη συνέχεια έγινε διάσημο από το μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ Γουίλιαμ «Ο Άρχοντας των Μυγών» το 1954 . Σύμφωνα με την υπόθεση του βιβλίου, ένα αεροπλάνο πέφτει πάνω από ένα απομονωμένο νησί. Οι επιζώντες είναι μονάχα μια παρέα παιδιών, που, αφού εξέλεξαν πρώτα έναν αρχηγό, τον Ραλφ, προσπάθησαν να οργανώσουν τη ζωή τους για να επιβιώσουν. Οι δυσκολίες όμως που συνάντησαν, αλλά και οι μνήμες από τη ζωή που άφησαν πίσω τους, τους ανάγκασαν να αναπαραγάγουν τα ίδια πρότυπα αθλιότητας και ανηθικότητας με αυτά των ενηλίκων με δραματικά αποτελέσματα. pitcairn-island-7 Το σκοτεινό παρελθόν του νησιού Αντιμέτωποι με την ψυχική και κοινωνική απομόνωση, οι κάτοικοι της Νήσου Πίτκερν άρχισαν να αφανίζονται σταδιακά εξαιτίας κρουσμάτων δολοφονιών, αυτοκτονιών αλλά και ψυχικών ασθενειών, ενώ οι εναπομείναντες κάτοικοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες αιμομιξίας, σεξουαλικής κακοποίησης και εγκληματικότητας. Σήμερα 47 κάτοικοι από τέσσερις οικογένειες παραμένουν σε αυτό το καταραμένο νησί που κατατρέχεται από την σκοτεινή και σατανική ιστορία του, η οποία έχει χιλιοειπωθεί σε βιβλία και ταινίες. Η απομακρυσμένη αυτή νήσος είναι μία εκ των τεσσάρων ηφαιστειογενών νήσων στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό, που αποτελούν το σύμπλεγμα των νήσων Πίτκερν. Βρίσκεται περίπου 4830 χμ από την ηπειρωτική χώρα, δηλαδή περίπου στη μέση της απόστασης μεταξύ της νέας Ζηλανδίας και της Αμερικής και είναι ένα από τα πιο απομακρυσμένα κατοικημένα νησιά. Είναι επίσης η τελευταία βρετανική αποικία στον Ειρηνικό ωκεανό. Με έκταση 3600 χ, δεν ξεπερνά σε μέγεθος το Central Park της Νέας Υόρκης. Ωστόσο αυτή η μικροσκοπική νήσος έχει μια μεγάλη ιστορία που κορυφώνεται με τα δραματικά γεγονότα του 18ου αιώνα. Ο χαμένος πολιτισμός Η ιστορία της νήσου εκτείνεται σε τουλάχιστον εννέα αιώνες, από όταν τα νησιά κατοικήθηκαν από τους Πολυνήσιους. Ο πολιτισμός τους άνθισε εκεί για τέσσερις αιώνες, πριν εξαφανιστούν μυστηριωδώς. Κάποια αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης κατοίκησαν το νησί στο πέρασμα των αιώνων. Όταν οι Ευρωπαίοι πρωτοέφτασαν στο Πίτκερν και στα κοντινά νησιά, βρήκαν πολλά αρχαία αντικείμενα και ίχνη προηγούμενων κατοίκων, όπως αγάλματα θεών λαξευμένα σε πέτρα ως φύλακες σε ιερά μέρη, ομοιώματα ανθρώπων και ζώων σκαλισμένα σε βράχους, μνήματα με ανθρώπινα υπολείμματα, εργαλεία ξυλογλυπτικής και άλλα αντικείμενα. Αν και δεν γνωρίζουμε πολλά για την προέλευση αλλά και την τύχη των Πολυνησίων, το βέβαιο είναι ότι προήλθαν από την Μανγκαρέβα που βρισκόταν 490 χμ στα βορειοδυτικά της Γαλλικής Πολυνησίας. Bounty06 Η ανταρσία του Μπάουντι και η αποίκηση της νήσου Το 1788, το πλοίο Μπάουντι ξεκίνησε από την Αγγλία προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, για να συλλέξει φυτά και καρπούς, που θα συμπλήρωναν τη διατροφή των σκλάβων στις δυτικές Ινδίες. Έχοντας σταματήσει στην Ταϊτή για περίπου πέντε μήνες, το πλήρωμα του Μπάουντυ άρχισε να επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια και να υιοθετεί έναν χαλαρό τρόπο ζωής, που έμαθαν από τους Ταϊτινούς, και γι” αυτό αρνούνταν να εγκαταλείψουν το νησί. Όταν ο αξιωματικός Γουίλιαμ Μπλάι απείλησε να επιβάλλει αυστηρές ποινές σε περίπτωση απειθαρχίας του πληρώματος, ο Φλέτσερ Κρίστιαν συγκέντρωσε μία ομάδα δυσαρεστημένων μελών και υποκίνησε ανταρσία κατά του Μπλάι. Στις 28 Απριλίου 1789, μόλις 23 μέρες αφού εγκατέλειψαν τον παράδεισο της Ταιτής, οι στασιαστές κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο του πλοίου και υποχρέωσαν τον Μπλάι με 18 έμπιστους ναύτες του να μπουν σε μία βάρκα και να εγκαταλείψουν το πλοίο. boynty 3 Φωτογραφία ο Φλέτσερ Κρίστιαν και οι αντάρτες καταλαμβάνουν το πλοίο και διώχνουν τον Μπλάι και τους ναύτες του. Ο Μπλάι και οι ναύτες περιπλανήθηκαν με την βάρκα στον ωκεανό και μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι 6.500 χιλιομέτρων έφτασαν στην Αγγλία τον Απρίλιο του 1790 και κατήγγειλαν την ανταρσία. Οι Βρετανοί δεν θα άφηναν ποτέ ατιμώρητη μια ανταρσία που θα έδινε το κακό παράδειγμα στους ναύτες και θα χαλάρωνε την πειθαρχία σε χιλιάδες πλοία της. Αμέσως εστάλη το βρετανικό πλοίο Πανδώρα να συλλάβει τους αντάρτες. Εν τω μεταξύ ο Κρίστιαν μαζί με άλλους εννέα από τους αντάρτες και 18 Ταϊτινούς ( 6 άντρες, 11 γυναίκες και ένα παιδί) έψαχναν ένα μέρος για να εγκατασταθούν και να διαφύγουν της σύλληψης. Έφτασαν στη νήσο Πίτκερν στις 15 Ιανουαρίου 1790, όπου έκαψαν και βύθισαν το πλοίο, το οποίο λένε ότι και σήμερα είναι ορατό κάτω από το νερό στον κόλπο Μπάουντι. Για τον υπόλοιπο κόσμο οι αντάρτες του Μπάουντι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. pitcairn 3 Οι άποικοι αρχικά επιβίωσαν στη νήσο Πίτκερν χάρη στην καλλιέργεια της γης και το ψάρεμα. Ωστόσο, όπως και στο διάσημο μυθιστόρημα «Ο Άρχοντας των Μυγών», η απομόνωση καθώς επίσης και η έλλειψη πειθαρχίας και κοινωνικών κανόνων, οδήγησε στην εμφάνιση διαφθοράς, ζήλειας, προδοσίας και φόνων. Πολλές από τις εντάσεις προέκυπταν εξαιτίας της απουσίας γυναικών στο νησί. Πέντε από τους αντάρτες δολοφονήθηκαν από Πολυνήσιους, που πίστευαν πως το βρετανικό πλήρωμα τους μεταχειρίζονταν ως σκλάβους και ότι έκλεβαν τις γυναίκες τους. Ως αντίποινα, οι υπόλοιποι στασιαστές σκότωσαν τους Πολυνήσιους. Δύο στασιαστές, ο Έντουαρντ Γιάνγκ και ο Τζον Άνταμς δολοφόνησαν τον σύντροφό τους, τον Μάθιου Κουίνταλ, για το καλό της κοινότητας, επειδή πίστευαν ότι η ζωή τους κινδύνευε από αυτόν. Ένας άλλος στασιαστής, ο Ουίλιαμ Μακόι, αυτοκτόνησε μετά από υπερβολική κατανάλωση μπύρας που έφτιαχναν μόνοι τους στο νησί. Κάποιοι άλλοι κάτοικοι του νησιού πέθαναν από αρρώστιες. Ως το 1800, σχεδόν 10 χρόνια μετά την αποίκηση του νησιού, όλοι οι Πολυνήσιοι άντρες είχαν σκοτωθεί και μόνο ο Τζον Άνταμς από τους στασιαστές ήταν εν ζωή μαζί με εννέα Πολυνήσιες γυναίκες και 19 παιδιά. Ο Τζον Άνταμς στράφηκε προς τη θρησκεία και στην προσπάθεια του να δημιουργήσει μία καινούρια και ειρηνική κοινότητα, ανέθρεψε τα παιδιά σύμφωνα με αυστηρές θρησκευτικές αρχές. Έζησε στο νησί έως και το θάνατό του το 1829, στην ηλικία των 65 ετών. Είναι ο μόνος του οποίου το σημείο ταφής είναι γνωστό. stacks_image_857 Η ανακάλυψη το 1808 Μετά από 18 χρόνια απομόνωσης, η νήσος Πίτκερν και η παρουσία των στασιαστών στο νησί ανακαλύφθηκαν από ένα αμερικανικό πλοίο, το Τοπάζ. Έξι χρόνια αργότερα τα βρετανικά πλοία Μπρίτον και Τάγκους έφτασαν στη νήσο. Μετά τον εντοπισμό τους, χορηγήθηκε αμνηστία στον Τζον Άνταμς για τη συμμετοχή του στην ανταρσία του Μπάουντι. Ο πληθυσμός της νήσου άρχισε να πολλαπλασιάζεται, καθώς επισκέπτες άρχισαν να φτάνουν και να εγκαθίστανται στο νησί, ενώ πολλοί ναυαγοί, που τυχαία βρίσκονταν εκεί, αποφάσιζαν να μείνουν μόνιμα. Το 1838 η νήσος έγινε βρετανική αποικία και οι κάτοικοι ακολουθούσαν τους κανόνες της Αγγλικανικής εκκλησίας. Όμως το 1886 ο Τζον Τέι, θεολόγος που κήρυσσε την αίρεση της Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, επισκέφτηκε το νησί και κατάφερε να προσηλυτίσει όλους τους κατοίκους ακόμη και τους Πολυνήσιους, οι οποίοι ως και σήμερα ασπάζονται αυτή την αίρεση. 1916. Η νέα θρησκεία έφερε ηρεμία στο νησί και φαινομενικά σταμάτησε τα κρούσματα βίας. Ωστόσο, έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου μια δεκαετία, αποδεικνύει πως τα φαινόμενα βίας ποτέ δεν έλειψαν από το νησί. Το 2004, επτά άντρες, δηλαδή σχεδόν ο μισός αντρικός πληθυσμός του νησιού, κατηγορήθηκε για 96 αδικήματα που αφορούσαν βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση κυρίως παιδιών. Κάποιες από τις κατηγορίες αφορούσαν αδικήματα τεσσάρων δεκαετιών. Η πολύμηνη δίκη αποκάλυψε μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα κακοποίησης , αιμομιξίας και εγκληματικότητας στο νησί. Μετά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, οι περισσότεροι άντρες καταδικάστηκαν, συμπεριλαμβανομένου και του τότε δημάρχου. Η βρετανική κυβέρνηση έχτισε φυλακή στο νησί, όπου οι κατάδικοι άρχισαν να εκτίουν τις ποινές τους από το 2006.pitcairn Σήμερα στο νησί κατοικούν 47 άνθρωποι, οι περισσότερα εκ των οποίων είναι απόγονοι των στασιαστών και των πρώτων Πολυνησίων. Οι περισσότερα μάλιστα φέρουν το επώνυμο Κρίστιαν, από τον Φλέτσερ Κρίστιαν που ανέθρεψε πολλά παιδιά, πριν δολοφονηθεί. Το νησί που αρχικά φάνταζε ως ένα ασφαλές λιμάνι και ένας επίγειος παράδεισος εξακολουθεί να κρύβει μια σκοτεινή ιστορία εγκληματικότητας και αθλιότητας. Πηγή: http://www.ancient-origins.net...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thriliki-antarsia-tou-baounti-ke-to-nisi-pitkern-pou-katefigan-i-stasiastes-akomi-ke-simera-ine-enas-topos-viasmon-emomixias-ke-egklimatikotitas-an-ke-katikite-mono-apo-47-katikous/
Η νήσος Πίτκερν είναι ένα απομακρυσμένο μέρος με τόσο παράξενη ιστορία που μέχρι πρόσφατα εθεωρείτο μύθος παρά πραγματικότητα. Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό το μικροσκοπικό νησί του Ειρηνικού Ωκεανού είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το νησί αρχικά κατοικήθηκε από μερικούς Πολυνήσιους και έναν αριθμό ανταρτών που εγκατέλειψαν το πλοίο τους, το θρυλικό Βρετανικό ιστιοφόρο Μπάουντι (HMS Bounty), στις 28 Απριλίου του 1789, λόγω της σκληρότητας του καπετάνιου. pitcaitn «Ο Άρχοντας των Μυγών» Το νησί στη συνέχεια έγινε διάσημο από το μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ Γουίλιαμ «Ο Άρχοντας των Μυγών» το 1954 . Σύμφωνα με την υπόθεση του βιβλίου, ένα αεροπλάνο πέφτει πάνω από ένα απομονωμένο νησί. Οι επιζώντες είναι μονάχα μια παρέα παιδιών, που, αφού εξέλεξαν πρώτα έναν αρχηγό, τον Ραλφ, προσπάθησαν να οργανώσουν τη ζωή τους για να επιβιώσουν. Οι δυσκολίες όμως που συνάντησαν, αλλά και οι μνήμες από τη ζωή που άφησαν πίσω τους, τους ανάγκασαν να αναπαραγάγουν τα ίδια πρότυπα αθλιότητας και ανηθικότητας με αυτά των ενηλίκων με δραματικά αποτελέσματα. pitcairn-island-7 Το σκοτεινό παρελθόν του νησιού Αντιμέτωποι με την ψυχική και κοινωνική απομόνωση, οι κάτοικοι της Νήσου Πίτκερν άρχισαν να αφανίζονται σταδιακά εξαιτίας κρουσμάτων δολοφονιών, αυτοκτονιών αλλά και ψυχικών ασθενειών, ενώ οι εναπομείναντες κάτοικοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες αιμομιξίας, σεξουαλικής κακοποίησης και εγκληματικότητας. Σήμερα 47 κάτοικοι από τέσσερις οικογένειες παραμένουν σε αυτό το καταραμένο νησί που κατατρέχεται από την σκοτεινή και σατανική ιστορία του, η οποία έχει χιλιοειπωθεί σε βιβλία και ταινίες. Η απομακρυσμένη αυτή νήσος είναι μία εκ των τεσσάρων ηφαιστειογενών νήσων στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό, που αποτελούν το σύμπλεγμα των νήσων Πίτκερν. Βρίσκεται περίπου 4830 χμ από την ηπειρωτική χώρα, δηλαδή περίπου στη μέση της απόστασης μεταξύ της νέας Ζηλανδίας και της Αμερικής και είναι ένα από τα πιο απομακρυσμένα κατοικημένα νησιά. Είναι επίσης η τελευταία βρετανική αποικία στον Ειρηνικό ωκεανό. Με έκταση 3600 χ, δεν ξεπερνά σε μέγεθος το Central Park της Νέας Υόρκης. Ωστόσο αυτή η μικροσκοπική νήσος έχει μια μεγάλη ιστορία που κορυφώνεται με τα δραματικά γεγονότα του 18ου αιώνα. Ο χαμένος πολιτισμός Η ιστορία της νήσου εκτείνεται σε τουλάχιστον εννέα αιώνες, από όταν τα νησιά κατοικήθηκαν από τους Πολυνήσιους. Ο πολιτισμός τους άνθισε εκεί για τέσσερις αιώνες, πριν εξαφανιστούν μυστηριωδώς. Κάποια αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης κατοίκησαν το νησί στο πέρασμα των αιώνων. Όταν οι Ευρωπαίοι πρωτοέφτασαν στο Πίτκερν και στα κοντινά νησιά, βρήκαν πολλά αρχαία αντικείμενα και ίχνη προηγούμενων κατοίκων, όπως αγάλματα θεών λαξευμένα σε πέτρα ως φύλακες σε ιερά μέρη, ομοιώματα ανθρώπων και ζώων σκαλισμένα σε βράχους, μνήματα με ανθρώπινα υπολείμματα, εργαλεία ξυλογλυπτικής και άλλα αντικείμενα. Αν και δεν γνωρίζουμε πολλά για την προέλευση αλλά και την τύχη των Πολυνησίων, το βέβαιο είναι ότι προήλθαν από την Μανγκαρέβα που βρισκόταν 490 χμ στα βορειοδυτικά της Γαλλικής Πολυνησίας. Bounty06 Η ανταρσία του Μπάουντι και η αποίκηση της νήσου Το 1788, το πλοίο Μπάουντι ξεκίνησε από την Αγγλία προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, για να συλλέξει φυτά και καρπούς, που θα συμπλήρωναν τη διατροφή των σκλάβων στις δυτικές Ινδίες. Έχοντας σταματήσει στην Ταϊτή για περίπου πέντε μήνες, το πλήρωμα του Μπάουντυ άρχισε να επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια και να υιοθετεί έναν χαλαρό τρόπο ζωής, που έμαθαν από τους Ταϊτινούς, και γι” αυτό αρνούνταν να εγκαταλείψουν το νησί. Όταν ο αξιωματικός Γουίλιαμ Μπλάι απείλησε να επιβάλλει αυστηρές ποινές σε περίπτωση απειθαρχίας του πληρώματος, ο Φλέτσερ Κρίστιαν συγκέντρωσε μία ομάδα δυσαρεστημένων μελών και υποκίνησε ανταρσία κατά του Μπλάι. Στις 28 Απριλίου 1789, μόλις 23 μέρες αφού εγκατέλειψαν τον παράδεισο της Ταιτής, οι στασιαστές κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο του πλοίου και υποχρέωσαν τον Μπλάι με 18 έμπιστους ναύτες του να μπουν σε μία βάρκα και να εγκαταλείψουν το πλοίο. boynty 3 Φωτογραφία ο Φλέτσερ Κρίστιαν και οι αντάρτες καταλαμβάνουν το πλοίο και διώχνουν τον Μπλάι και τους ναύτες του. Ο Μπλάι και οι ναύτες περιπλανήθηκαν με την βάρκα στον ωκεανό και μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι 6.500 χιλιομέτρων έφτασαν στην Αγγλία τον Απρίλιο του 1790 και κατήγγειλαν την ανταρσία. Οι Βρετανοί δεν θα άφηναν ποτέ ατιμώρητη μια ανταρσία που θα έδινε το κακό παράδειγμα στους ναύτες και θα χαλάρωνε την πειθαρχία σε χιλιάδες πλοία της. Αμέσως εστάλη το βρετανικό πλοίο Πανδώρα να συλλάβει τους αντάρτες. Εν τω μεταξύ ο Κρίστιαν μαζί με άλλους εννέα από τους αντάρτες και 18 Ταϊτινούς ( 6 άντρες, 11 γυναίκες και ένα παιδί) έψαχναν ένα μέρος για να εγκατασταθούν και να διαφύγουν της σύλληψης. Έφτασαν στη νήσο Πίτκερν στις 15 Ιανουαρίου 1790, όπου έκαψαν και βύθισαν το πλοίο, το οποίο λένε ότι και σήμερα είναι ορατό κάτω από το νερό στον κόλπο Μπάουντι. Για τον υπόλοιπο κόσμο οι αντάρτες του Μπάουντι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. pitcairn 3 Οι άποικοι αρχικά επιβίωσαν στη νήσο Πίτκερν χάρη στην καλλιέργεια της γης και το ψάρεμα. Ωστόσο, όπως και στο διάσημο μυθιστόρημα «Ο Άρχοντας των Μυγών», η απομόνωση καθώς επίσης και η έλλειψη πειθαρχίας και κοινωνικών κανόνων, οδήγησε στην εμφάνιση διαφθοράς, ζήλειας, προδοσίας και φόνων. Πολλές από τις εντάσεις προέκυπταν εξαιτίας της απουσίας γυναικών στο νησί. Πέντε από τους αντάρτες δολοφονήθηκαν από Πολυνήσιους, που πίστευαν πως το βρετανικό πλήρωμα τους μεταχειρίζονταν ως σκλάβους και ότι έκλεβαν τις γυναίκες τους. Ως αντίποινα, οι υπόλοιποι στασιαστές σκότωσαν τους Πολυνήσιους. Δύο στασιαστές, ο Έντουαρντ Γιάνγκ και ο Τζον Άνταμς δολοφόνησαν τον σύντροφό τους, τον Μάθιου Κουίνταλ, για το καλό της κοινότητας, επειδή πίστευαν ότι η ζωή τους κινδύνευε από αυτόν. Ένας άλλος στασιαστής, ο Ουίλιαμ Μακόι, αυτοκτόνησε μετά από υπερβολική κατανάλωση μπύρας που έφτιαχναν μόνοι τους στο νησί. Κάποιοι άλλοι κάτοικοι του νησιού πέθαναν από αρρώστιες. Ως το 1800, σχεδόν 10 χρόνια μετά την αποίκηση του νησιού, όλοι οι Πολυνήσιοι άντρες είχαν σκοτωθεί και μόνο ο Τζον Άνταμς από τους στασιαστές ήταν εν ζωή μαζί με εννέα Πολυνήσιες γυναίκες και 19 παιδιά. Ο Τζον Άνταμς στράφηκε προς τη θρησκεία και στην προσπάθεια του να δημιουργήσει μία καινούρια και ειρηνική κοινότητα, ανέθρεψε τα παιδιά σύμφωνα με αυστηρές θρησκευτικές αρχές. Έζησε στο νησί έως και το θάνατό του το 1829, στην ηλικία των 65 ετών. Είναι ο μόνος του οποίου το σημείο ταφής είναι γνωστό. stacks_image_857 Η ανακάλυψη το 1808 Μετά από 18 χρόνια απομόνωσης, η νήσος Πίτκερν και η παρουσία των στασιαστών στο νησί ανακαλύφθηκαν από ένα αμερικανικό πλοίο, το Τοπάζ. Έξι χρόνια αργότερα τα βρετανικά πλοία Μπρίτον και Τάγκους έφτασαν στη νήσο. Μετά τον εντοπισμό τους, χορηγήθηκε αμνηστία στον Τζον Άνταμς για τη συμμετοχή του στην ανταρσία του Μπάουντι. Ο πληθυσμός της νήσου άρχισε να πολλαπλασιάζεται, καθώς επισκέπτες άρχισαν να φτάνουν και να εγκαθίστανται στο νησί, ενώ πολλοί ναυαγοί, που τυχαία βρίσκονταν εκεί, αποφάσιζαν να μείνουν μόνιμα. Το 1838 η νήσος έγινε βρετανική αποικία και οι κάτοικοι ακολουθούσαν τους κανόνες της Αγγλικανικής εκκλησίας. Όμως το 1886 ο Τζον Τέι, θεολόγος που κήρυσσε την αίρεση της Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, επισκέφτηκε το νησί και κατάφερε να προσηλυτίσει όλους τους κατοίκους ακόμη και τους Πολυνήσιους, οι οποίοι ως και σήμερα ασπάζονται αυτή την αίρεση. 1916. Η νέα θρησκεία έφερε ηρεμία στο νησί και φαινομενικά σταμάτησε τα κρούσματα βίας. Ωστόσο, έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου μια δεκαετία, αποδεικνύει πως τα φαινόμενα βίας ποτέ δεν έλειψαν από το νησί. Το 2004, επτά άντρες, δηλαδή σχεδόν ο μισός αντρικός πληθυσμός του νησιού, κατηγορήθηκε για 96 αδικήματα που αφορούσαν βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση κυρίως παιδιών. Κάποιες από τις κατηγορίες αφορούσαν αδικήματα τεσσάρων δεκαετιών. Η πολύμηνη δίκη αποκάλυψε μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα κακοποίησης , αιμομιξίας και εγκληματικότητας στο νησί. Μετά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, οι περισσότεροι άντρες καταδικάστηκαν, συμπεριλαμβανομένου και του τότε δημάρχου. Η βρετανική κυβέρνηση έχτισε φυλακή στο νησί, όπου οι κατάδικοι άρχισαν να εκτίουν τις ποινές τους από το 2006.pitcairn Σήμερα στο νησί κατοικούν 47 άνθρωποι, οι περισσότερα εκ των οποίων είναι απόγονοι των στασιαστών και των πρώτων Πολυνησίων. Οι περισσότερα μάλιστα φέρουν το επώνυμο Κρίστιαν, από τον Φλέτσερ Κρίστιαν που ανέθρεψε πολλά παιδιά, πριν δολοφονηθεί. Το νησί που αρχικά φάνταζε ως ένα ασφαλές λιμάνι και ένας επίγειος παράδεισος εξακολουθεί να κρύβει μια σκοτεινή ιστορία εγκληματικότητας και αθλιότητας. Πηγή: http://www.ancient-origins.net ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thriliki-antarsia-tou-baounti-ke-to-nisi-pitkern-pou-katefigan-i-stasiastes-akomi-ke-simera-ine-enas-topos-viasmon-emomixias-ke-egklimatikotitas-an-ke-katikite-mono-apo-47-katikous/
Η νήσος Πίτκερν είναι ένα απομακρυσμένο μέρος με τόσο παράξενη ιστορία που μέχρι πρόσφατα εθεωρείτο μύθος παρά πραγματικότητα. Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό το μικροσκοπικό νησί του Ειρηνικού Ωκεανού είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το νησί αρχικά κατοικήθηκε από μερικούς Πολυνήσιους και έναν αριθμό ανταρτών που εγκατέλειψαν το πλοίο τους, το θρυλικό Βρετανικό ιστιοφόρο Μπάουντι (HMS Bounty), στις 28 Απριλίου του 1789, λόγω της σκληρότητας του καπετάνιου. pitcaitn «Ο Άρχοντας των Μυγών» Το νησί στη συνέχεια έγινε διάσημο από το μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ Γουίλιαμ «Ο Άρχοντας των Μυγών» το 1954 . Σύμφωνα με την υπόθεση του βιβλίου, ένα αεροπλάνο πέφτει πάνω από ένα απομονωμένο νησί. Οι επιζώντες είναι μονάχα μια παρέα παιδιών, που, αφού εξέλεξαν πρώτα έναν αρχηγό, τον Ραλφ, προσπάθησαν να οργανώσουν τη ζωή τους για να επιβιώσουν. Οι δυσκολίες όμως που συνάντησαν, αλλά και οι μνήμες από τη ζωή που άφησαν πίσω τους, τους ανάγκασαν να αναπαραγάγουν τα ίδια πρότυπα αθλιότητας και ανηθικότητας με αυτά των ενηλίκων με δραματικά αποτελέσματα. pitcairn-island-7 Το σκοτεινό παρελθόν του νησιού Αντιμέτωποι με την ψυχική και κοινωνική απομόνωση, οι κάτοικοι της Νήσου Πίτκερν άρχισαν να αφανίζονται σταδιακά εξαιτίας κρουσμάτων δολοφονιών, αυτοκτονιών αλλά και ψυχικών ασθενειών, ενώ οι εναπομείναντες κάτοικοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες αιμομιξίας, σεξουαλικής κακοποίησης και εγκληματικότητας. Σήμερα 47 κάτοικοι από τέσσερις οικογένειες παραμένουν σε αυτό το καταραμένο νησί που κατατρέχεται από την σκοτεινή και σατανική ιστορία του, η οποία έχει χιλιοειπωθεί σε βιβλία και ταινίες. Η απομακρυσμένη αυτή νήσος είναι μία εκ των τεσσάρων ηφαιστειογενών νήσων στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό, που αποτελούν το σύμπλεγμα των νήσων Πίτκερν. Βρίσκεται περίπου 4830 χμ από την ηπειρωτική χώρα, δηλαδή περίπου στη μέση της απόστασης μεταξύ της νέας Ζηλανδίας και της Αμερικής και είναι ένα από τα πιο απομακρυσμένα κατοικημένα νησιά. Είναι επίσης η τελευταία βρετανική αποικία στον Ειρηνικό ωκεανό. Με έκταση 3600 χ, δεν ξεπερνά σε μέγεθος το Central Park της Νέας Υόρκης. Ωστόσο αυτή η μικροσκοπική νήσος έχει μια μεγάλη ιστορία που κορυφώνεται με τα δραματικά γεγονότα του 18ου αιώνα. Ο χαμένος πολιτισμός Η ιστορία της νήσου εκτείνεται σε τουλάχιστον εννέα αιώνες, από όταν τα νησιά κατοικήθηκαν από τους Πολυνήσιους. Ο πολιτισμός τους άνθισε εκεί για τέσσερις αιώνες, πριν εξαφανιστούν μυστηριωδώς. Κάποια αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης κατοίκησαν το νησί στο πέρασμα των αιώνων. Όταν οι Ευρωπαίοι πρωτοέφτασαν στο Πίτκερν και στα κοντινά νησιά, βρήκαν πολλά αρχαία αντικείμενα και ίχνη προηγούμενων κατοίκων, όπως αγάλματα θεών λαξευμένα σε πέτρα ως φύλακες σε ιερά μέρη, ομοιώματα ανθρώπων και ζώων σκαλισμένα σε βράχους, μνήματα με ανθρώπινα υπολείμματα, εργαλεία ξυλογλυπτικής και άλλα αντικείμενα. Αν και δεν γνωρίζουμε πολλά για την προέλευση αλλά και την τύχη των Πολυνησίων, το βέβαιο είναι ότι προήλθαν από την Μανγκαρέβα που βρισκόταν 490 χμ στα βορειοδυτικά της Γαλλικής Πολυνησίας. Bounty06 Η ανταρσία του Μπάουντι και η αποίκηση της νήσου Το 1788, το πλοίο Μπάουντι ξεκίνησε από την Αγγλία προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, για να συλλέξει φυτά και καρπούς, που θα συμπλήρωναν τη διατροφή των σκλάβων στις δυτικές Ινδίες. Έχοντας σταματήσει στην Ταϊτή για περίπου πέντε μήνες, το πλήρωμα του Μπάουντυ άρχισε να επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια και να υιοθετεί έναν χαλαρό τρόπο ζωής, που έμαθαν από τους Ταϊτινούς, και γι” αυτό αρνούνταν να εγκαταλείψουν το νησί. Όταν ο αξιωματικός Γουίλιαμ Μπλάι απείλησε να επιβάλλει αυστηρές ποινές σε περίπτωση απειθαρχίας του πληρώματος, ο Φλέτσερ Κρίστιαν συγκέντρωσε μία ομάδα δυσαρεστημένων μελών και υποκίνησε ανταρσία κατά του Μπλάι. Στις 28 Απριλίου 1789, μόλις 23 μέρες αφού εγκατέλειψαν τον παράδεισο της Ταιτής, οι στασιαστές κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο του πλοίου και υποχρέωσαν τον Μπλάι με 18 έμπιστους ναύτες του να μπουν σε μία βάρκα και να εγκαταλείψουν το πλοίο. boynty 3 Φωτογραφία ο Φλέτσερ Κρίστιαν και οι αντάρτες καταλαμβάνουν το πλοίο και διώχνουν τον Μπλάι και τους ναύτες του. Ο Μπλάι και οι ναύτες περιπλανήθηκαν με την βάρκα στον ωκεανό και μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι 6.500 χιλιομέτρων έφτασαν στην Αγγλία τον Απρίλιο του 1790 και κατήγγειλαν την ανταρσία. Οι Βρετανοί δεν θα άφηναν ποτέ ατιμώρητη μια ανταρσία που θα έδινε το κακό παράδειγμα στους ναύτες και θα χαλάρωνε την πειθαρχία σε χιλιάδες πλοία της. Αμέσως εστάλη το βρετανικό πλοίο Πανδώρα να συλλάβει τους αντάρτες. Εν τω μεταξύ ο Κρίστιαν μαζί με άλλους εννέα από τους αντάρτες και 18 Ταϊτινούς ( 6 άντρες, 11 γυναίκες και ένα παιδί) έψαχναν ένα μέρος για να εγκατασταθούν και να διαφύγουν της σύλληψης. Έφτασαν στη νήσο Πίτκερν στις 15 Ιανουαρίου 1790, όπου έκαψαν και βύθισαν το πλοίο, το οποίο λένε ότι και σήμερα είναι ορατό κάτω από το νερό στον κόλπο Μπάουντι. Για τον υπόλοιπο κόσμο οι αντάρτες του Μπάουντι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. pitcairn 3 Οι άποικοι αρχικά επιβίωσαν στη νήσο Πίτκερν χάρη στην καλλιέργεια της γης και το ψάρεμα. Ωστόσο, όπως και στο διάσημο μυθιστόρημα «Ο Άρχοντας των Μυγών», η απομόνωση καθώς επίσης και η έλλειψη πειθαρχίας και κοινωνικών κανόνων, οδήγησε στην εμφάνιση διαφθοράς, ζήλειας, προδοσίας και φόνων. Πολλές από τις εντάσεις προέκυπταν εξαιτίας της απουσίας γυναικών στο νησί. Πέντε από τους αντάρτες δολοφονήθηκαν από Πολυνήσιους, που πίστευαν πως το βρετανικό πλήρωμα τους μεταχειρίζονταν ως σκλάβους και ότι έκλεβαν τις γυναίκες τους. Ως αντίποινα, οι υπόλοιποι στασιαστές σκότωσαν τους Πολυνήσιους. Δύο στασιαστές, ο Έντουαρντ Γιάνγκ και ο Τζον Άνταμς δολοφόνησαν τον σύντροφό τους, τον Μάθιου Κουίνταλ, για το καλό της κοινότητας, επειδή πίστευαν ότι η ζωή τους κινδύνευε από αυτόν. Ένας άλλος στασιαστής, ο Ουίλιαμ Μακόι, αυτοκτόνησε μετά από υπερβολική κατανάλωση μπύρας που έφτιαχναν μόνοι τους στο νησί. Κάποιοι άλλοι κάτοικοι του νησιού πέθαναν από αρρώστιες. Ως το 1800, σχεδόν 10 χρόνια μετά την αποίκηση του νησιού, όλοι οι Πολυνήσιοι άντρες είχαν σκοτωθεί και μόνο ο Τζον Άνταμς από τους στασιαστές ήταν εν ζωή μαζί με εννέα Πολυνήσιες γυναίκες και 19 παιδιά. Ο Τζον Άνταμς στράφηκε προς τη θρησκεία και στην προσπάθεια του να δημιουργήσει μία καινούρια και ειρηνική κοινότητα, ανέθρεψε τα παιδιά σύμφωνα με αυστηρές θρησκευτικές αρχές. Έζησε στο νησί έως και το θάνατό του το 1829, στην ηλικία των 65 ετών. Είναι ο μόνος του οποίου το σημείο ταφής είναι γνωστό. stacks_image_857 Η ανακάλυψη το 1808 Μετά από 18 χρόνια απομόνωσης, η νήσος Πίτκερν και η παρουσία των στασιαστών στο νησί ανακαλύφθηκαν από ένα αμερικανικό πλοίο, το Τοπάζ. Έξι χρόνια αργότερα τα βρετανικά πλοία Μπρίτον και Τάγκους έφτασαν στη νήσο. Μετά τον εντοπισμό τους, χορηγήθηκε αμνηστία στον Τζον Άνταμς για τη συμμετοχή του στην ανταρσία του Μπάουντι. Ο πληθυσμός της νήσου άρχισε να πολλαπλασιάζεται, καθώς επισκέπτες άρχισαν να φτάνουν και να εγκαθίστανται στο νησί, ενώ πολλοί ναυαγοί, που τυχαία βρίσκονταν εκεί, αποφάσιζαν να μείνουν μόνιμα. Το 1838 η νήσος έγινε βρετανική αποικία και οι κάτοικοι ακολουθούσαν τους κανόνες της Αγγλικανικής εκκλησίας. Όμως το 1886 ο Τζον Τέι, θεολόγος που κήρυσσε την αίρεση της Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, επισκέφτηκε το νησί και κατάφερε να προσηλυτίσει όλους τους κατοίκους ακόμη και τους Πολυνήσιους, οι οποίοι ως και σήμερα ασπάζονται αυτή την αίρεση. 1916. Η νέα θρησκεία έφερε ηρεμία στο νησί και φαινομενικά σταμάτησε τα κρούσματα βίας. Ωστόσο, έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου μια δεκαετία, αποδεικνύει πως τα φαινόμενα βίας ποτέ δεν έλειψαν από το νησί. Το 2004, επτά άντρες, δηλαδή σχεδόν ο μισός αντρικός πληθυσμός του νησιού, κατηγορήθηκε για 96 αδικήματα που αφορούσαν βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση κυρίως παιδιών. Κάποιες από τις κατηγορίες αφορούσαν αδικήματα τεσσάρων δεκαετιών. Η πολύμηνη δίκη αποκάλυψε μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα κακοποίησης , αιμομιξίας και εγκληματικότητας στο νησί. Μετά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, οι περισσότεροι άντρες καταδικάστηκαν, συμπεριλαμβανομένου και του τότε δημάρχου. Η βρετανική κυβέρνηση έχτισε φυλακή στο νησί, όπου οι κατάδικοι άρχισαν να εκτίουν τις ποινές τους από το 2006.pitcairn Σήμερα στο νησί κατοικούν 47 άνθρωποι, οι περισσότερα εκ των οποίων είναι απόγονοι των στασιαστών και των πρώτων Πολυνησίων. Οι περισσότερα μάλιστα φέρουν το επώνυμο Κρίστιαν, από τον Φλέτσερ Κρίστιαν που ανέθρεψε πολλά παιδιά, πριν δολοφονηθεί. Το νησί που αρχικά φάνταζε ως ένα ασφαλές λιμάνι και ένας επίγειος παράδεισος εξακολουθεί να κρύβει μια σκοτεινή ιστορία εγκληματικότητας και αθλιότητας. Πηγή: http://www.ancient-origins.net ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thriliki-antarsia-tou-baounti-ke-to-nisi-pitkern-pou-katefigan-i-stasiastes-akomi-ke-simera-ine-enas-topos-viasmon-emomixias-ke-egklimatikotitas-an-ke-katikite-mono-apo-47-katikous/
Η θρυλική ανταρσία του Μπάουντι και το νησί Πίτκερν που κατέφυγαν οι στασιαστές. Ακόμη και σήμερα είναι ένας τόπος βιασμών, αιμομιξίας και εγκληματικότητας, αν και κατοικείται μόνο από 47 ανθρώπους 19/10/2015 Κατηγορίες: ΚΟΙΝΩΝΙΑ Ετικέτες: ανταρσία, Κρίστιαν, Μπάουντι, Πίτκερν boynty 4 Η νήσος Πίτκερν είναι ένα απομακρυσμένο μέρος με τόσο παράξενη ιστορία που μέχρι πρόσφατα εθεωρείτο μύθος παρά πραγματικότητα. Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό το μικροσκοπικό νησί του Ειρηνικού Ωκεανού είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το νησί αρχικά κατοικήθηκε από μερικούς Πολυνήσιους και έναν αριθμό ανταρτών που εγκατέλειψαν το πλοίο τους, το θρυλικό Βρετανικό ιστιοφόρο Μπάουντι (HMS Bounty), στις 28 Απριλίου του 1789, λόγω της σκληρότητας του καπετάνιου. pitcaitn «Ο Άρχοντας των Μυγών» Το νησί στη συνέχεια έγινε διάσημο από το μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ Γουίλιαμ «Ο Άρχοντας των Μυγών» το 1954 . Σύμφωνα με την υπόθεση του βιβλίου, ένα αεροπλάνο πέφτει πάνω από ένα απομονωμένο νησί. Οι επιζώντες είναι μονάχα μια παρέα παιδιών, που, αφού εξέλεξαν πρώτα έναν αρχηγό, τον Ραλφ, προσπάθησαν να οργανώσουν τη ζωή τους για να επιβιώσουν. Οι δυσκολίες όμως που συνάντησαν, αλλά και οι μνήμες από τη ζωή που άφησαν πίσω τους, τους ανάγκασαν να αναπαραγάγουν τα ίδια πρότυπα αθλιότητας και ανηθικότητας με αυτά των ενηλίκων με δραματικά αποτελέσματα. pitcairn-island-7 Το σκοτεινό παρελθόν του νησιού Αντιμέτωποι με την ψυχική και κοινωνική απομόνωση, οι κάτοικοι της Νήσου Πίτκερν άρχισαν να αφανίζονται σταδιακά εξαιτίας κρουσμάτων δολοφονιών, αυτοκτονιών αλλά και ψυχικών ασθενειών, ενώ οι εναπομείναντες κάτοικοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες αιμομιξίας, σεξουαλικής κακοποίησης και εγκληματικότητας. Σήμερα 47 κάτοικοι από τέσσερις οικογένειες παραμένουν σε αυτό το καταραμένο νησί που κατατρέχεται από την σκοτεινή και σατανική ιστορία του, η οποία έχει χιλιοειπωθεί σε βιβλία και ταινίες. Η απομακρυσμένη αυτή νήσος είναι μία εκ των τεσσάρων ηφαιστειογενών νήσων στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό, που αποτελούν το σύμπλεγμα των νήσων Πίτκερν. Βρίσκεται περίπου 4830 χμ από την ηπειρωτική χώρα, δηλαδή περίπου στη μέση της απόστασης μεταξύ της νέας Ζηλανδίας και της Αμερικής και είναι ένα από τα πιο απομακρυσμένα κατοικημένα νησιά. Είναι επίσης η τελευταία βρετανική αποικία στον Ειρηνικό ωκεανό. Με έκταση 3600 χ, δεν ξεπερνά σε μέγεθος το Central Park της Νέας Υόρκης. Ωστόσο αυτή η μικροσκοπική νήσος έχει μια μεγάλη ιστορία που κορυφώνεται με τα δραματικά γεγονότα του 18ου αιώνα. Ο χαμένος πολιτισμός Η ιστορία της νήσου εκτείνεται σε τουλάχιστον εννέα αιώνες, από όταν τα νησιά κατοικήθηκαν από τους Πολυνήσιους. Ο πολιτισμός τους άνθισε εκεί για τέσσερις αιώνες, πριν εξαφανιστούν μυστηριωδώς. Κάποια αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης κατοίκησαν το νησί στο πέρασμα των αιώνων. Όταν οι Ευρωπαίοι πρωτοέφτασαν στο Πίτκερν και στα κοντινά νησιά, βρήκαν πολλά αρχαία αντικείμενα και ίχνη προηγούμενων κατοίκων, όπως αγάλματα θεών λαξευμένα σε πέτρα ως φύλακες σε ιερά μέρη, ομοιώματα ανθρώπων και ζώων σκαλισμένα σε βράχους, μνήματα με ανθρώπινα υπολείμματα, εργαλεία ξυλογλυπτικής και άλλα αντικείμενα. Αν και δεν γνωρίζουμε πολλά για την προέλευση αλλά και την τύχη των Πολυνησίων, το βέβαιο είναι ότι προήλθαν από την Μανγκαρέβα που βρισκόταν 490 χμ στα βορειοδυτικά της Γαλλικής Πολυνησίας. Bounty06 Η ανταρσία του Μπάουντι και η αποίκηση της νήσου Το 1788, το πλοίο Μπάουντι ξεκίνησε από την Αγγλία προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, για να συλλέξει φυτά και καρπούς, που θα συμπλήρωναν τη διατροφή των σκλάβων στις δυτικές Ινδίες. Έχοντας σταματήσει στην Ταϊτή για περίπου πέντε μήνες, το πλήρωμα του Μπάουντυ άρχισε να επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια και να υιοθετεί έναν χαλαρό τρόπο ζωής, που έμαθαν από τους Ταϊτινούς, και γι” αυτό αρνούνταν να εγκαταλείψουν το νησί. Όταν ο αξιωματικός Γουίλιαμ Μπλάι απείλησε να επιβάλλει αυστηρές ποινές σε περίπτωση απειθαρχίας του πληρώματος, ο Φλέτσερ Κρίστιαν συγκέντρωσε μία ομάδα δυσαρεστημένων μελών και υποκίνησε ανταρσία κατά του Μπλάι. Στις 28 Απριλίου 1789, μόλις 23 μέρες αφού εγκατέλειψαν τον παράδεισο της Ταιτής, οι στασιαστές κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο του πλοίου και υποχρέωσαν τον Μπλάι με 18 έμπιστους ναύτες του να μπουν σε μία βάρκα και να εγκαταλείψουν το πλοίο. boynty 3 Φωτογραφία ο Φλέτσερ Κρίστιαν και οι αντάρτες καταλαμβάνουν το πλοίο και διώχνουν τον Μπλάι και τους ναύτες του. Ο Μπλάι και οι ναύτες περιπλανήθηκαν με την βάρκα στον ωκεανό και μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι 6.500 χιλιομέτρων έφτασαν στην Αγγλία τον Απρίλιο του 1790 και κατήγγειλαν την ανταρσία. Οι Βρετανοί δεν θα άφηναν ποτέ ατιμώρητη μια ανταρσία που θα έδινε το κακό παράδειγμα στους ναύτες και θα χαλάρωνε την πειθαρχία σε χιλιάδες πλοία της. Αμέσως εστάλη το βρετανικό πλοίο Πανδώρα να συλλάβει τους αντάρτες. Εν τω μεταξύ ο Κρίστιαν μαζί με άλλους εννέα από τους αντάρτες και 18 Ταϊτινούς ( 6 άντρες, 11 γυναίκες και ένα παιδί) έψαχναν ένα μέρος για να εγκατασταθούν και να διαφύγουν της σύλληψης. Έφτασαν στη νήσο Πίτκερν στις 15 Ιανουαρίου 1790, όπου έκαψαν και βύθισαν το πλοίο, το οποίο λένε ότι και σήμερα είναι ορατό κάτω από το νερό στον κόλπο Μπάουντι. Για τον υπόλοιπο κόσμο οι αντάρτες του Μπάουντι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. pitcairn 3 Οι άποικοι αρχικά επιβίωσαν στη νήσο Πίτκερν χάρη στην καλλιέργεια της γης και το ψάρεμα. Ωστόσο, όπως και στο διάσημο μυθιστόρημα «Ο Άρχοντας των Μυγών», η απομόνωση καθώς επίσης και η έλλειψη πειθαρχίας και κοινωνικών κανόνων, οδήγησε στην εμφάνιση διαφθοράς, ζήλειας, προδοσίας και φόνων. Πολλές από τις εντάσεις προέκυπταν εξαιτίας της απουσίας γυναικών στο νησί. Πέντε από τους αντάρτες δολοφονήθηκαν από Πολυνήσιους, που πίστευαν πως το βρετανικό πλήρωμα τους μεταχειρίζονταν ως σκλάβους και ότι έκλεβαν τις γυναίκες τους. Ως αντίποινα, οι υπόλοιποι στασιαστές σκότωσαν τους Πολυνήσιους. Δύο στασιαστές, ο Έντουαρντ Γιάνγκ και ο Τζον Άνταμς δολοφόνησαν τον σύντροφό τους, τον Μάθιου Κουίνταλ, για το καλό της κοινότητας, επειδή πίστευαν ότι η ζωή τους κινδύνευε από αυτόν. Ένας άλλος στασιαστής, ο Ουίλιαμ Μακόι, αυτοκτόνησε μετά από υπερβολική κατανάλωση μπύρας που έφτιαχναν μόνοι τους στο νησί. Κάποιοι άλλοι κάτοικοι του νησιού πέθαναν από αρρώστιες. Ως το 1800, σχεδόν 10 χρόνια μετά την αποίκηση του νησιού, όλοι οι Πολυνήσιοι άντρες είχαν σκοτωθεί και μόνο ο Τζον Άνταμς από τους στασιαστές ήταν εν ζωή μαζί με εννέα Πολυνήσιες γυναίκες και 19 παιδιά. Ο Τζον Άνταμς στράφηκε προς τη θρησκεία και στην προσπάθεια του να δημιουργήσει μία καινούρια και ειρηνική κοινότητα, ανέθρεψε τα παιδιά σύμφωνα με αυστηρές θρησκευτικές αρχές. Έζησε στο νησί έως και το θάνατό του το 1829, στην ηλικία των 65 ετών. Είναι ο μόνος του οποίου το σημείο ταφής είναι γνωστό. stacks_image_857 Η ανακάλυψη το 1808 Μετά από 18 χρόνια απομόνωσης, η νήσος Πίτκερν και η παρουσία των στασιαστών στο νησί ανακαλύφθηκαν από ένα αμερικανικό πλοίο, το Τοπάζ. Έξι χρόνια αργότερα τα βρετανικά πλοία Μπρίτον και Τάγκους έφτασαν στη νήσο. Μετά τον εντοπισμό τους, χορηγήθηκε αμνηστία στον Τζον Άνταμς για τη συμμετοχή του στην ανταρσία του Μπάουντι. Ο πληθυσμός της νήσου άρχισε να πολλαπλασιάζεται, καθώς επισκέπτες άρχισαν να φτάνουν και να εγκαθίστανται στο νησί, ενώ πολλοί ναυαγοί, που τυχαία βρίσκονταν εκεί, αποφάσιζαν να μείνουν μόνιμα. Το 1838 η νήσος έγινε βρετανική αποικία και οι κάτοικοι ακολουθούσαν τους κανόνες της Αγγλικανικής εκκλησίας. Όμως το 1886 ο Τζον Τέι, θεολόγος που κήρυσσε την αίρεση της Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, επισκέφτηκε το νησί και κατάφερε να προσηλυτίσει όλους τους κατοίκους ακόμη και τους Πολυνήσιους, οι οποίοι ως και σήμερα ασπάζονται αυτή την αίρεση. 1916. Η νέα θρησκεία έφερε ηρεμία στο νησί και φαινομενικά σταμάτησε τα κρούσματα βίας. Ωστόσο, έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου μια δεκαετία, αποδεικνύει πως τα φαινόμενα βίας ποτέ δεν έλειψαν από το νησί. Το 2004, επτά άντρες, δηλαδή σχεδόν ο μισός αντρικός πληθυσμός του νησιού, κατηγορήθηκε για 96 αδικήματα που αφορούσαν βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση κυρίως παιδιών. Κάποιες από τις κατηγορίες αφορούσαν αδικήματα τεσσάρων δεκαετιών. Η πολύμηνη δίκη αποκάλυψε μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα κακοποίησης , αιμομιξίας και εγκληματικότητας στο νησί. Μετά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, οι περισσότεροι άντρες καταδικάστηκαν, συμπεριλαμβανομένου και του τότε δημάρχου. Η βρετανική κυβέρνηση έχτισε φυλακή στο νησί, όπου οι κατάδικοι άρχισαν να εκτίουν τις ποινές τους από το 2006.pitcairn Σήμερα στο νησί κατοικούν 47 άνθρωποι, οι περισσότερα εκ των οποίων είναι απόγονοι των στασιαστών και των πρώτων Πολυνησίων. Οι περισσότερα μάλιστα φέρουν το επώνυμο Κρίστιαν, από τον Φλέτσερ Κρίστιαν που ανέθρεψε πολλά παιδιά, πριν δολοφονηθεί. Το νησί που αρχικά φάνταζε ως ένα ασφαλές λιμάνι και ένας επίγειος παράδεισος εξακολουθεί να κρύβει μια σκοτεινή ιστορία εγκληματικότητας και αθλιότητας. Πηγή: http://www.ancient-origins.net...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thriliki-antarsia-tou-baounti-ke-to-nisi-pitkern-pou-katefigan-i-stasiastes-akomi-ke-simera-ine-enas-topos-viasmon-emomixias-ke-egklimatikotitas-an-ke-katikite-mono-apo-47-katikous/