Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

ΜΗ ΜΑΣ ΞΕΧΝΑΤΕ.....







ΜΗ ΜΑΣ ΞΕΧΝΑΤΕ..... ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΚΆΝΕΙ ΖΕΣΤΗ.... ΔΙΨΑΜΕ ΟΠΩΣ & ΕΣΕΙΣ.......

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Μην κοιτάς ό,τι είναι όμορφο στον κόσμο,
αλλά,ό,τι κάνει τον κόσμο σου όμορφο....
C. Marangoni
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ ~ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ







Τα τελευταία χρόνια στις 24η του Ιούνη, αναβιώνει το έθιμο του Κλήδονα, ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στους ειδωλολατρικούς χρόνους (μαντεία) αλλά έχει διαμορφωθεί και από την κρητική παράδοση. Θα ήταν ενδιαφέρον να αναφερθούμε σε κάποια στοιχεία του εθίμου, έτσι όπως το κληρονομήσαμε.




ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ο Κλήδονας είναι ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα.
Στην επoχή του Ομήρου, χρησιμοποιούσαν τη μαγεία του Κλήδονα για να μαντέψουν τα μελλούμενα. Ο Παυσανίας (Βοιωτικά), σχετικά με τον κλήδονα, αναφέρει τα εξής: «Στη συνέχεια του Ηρακλείου (της Θήβας) υπάρχει γυμνάσιο και στάδιο, που και τα δυο έχουν το όνομα του Θεού. Πέρα από το Σωφρονιστήρα λίθο υπάρχει βωμός του Απόλλωνα του επονομαζόμενου Σποδίου. Ο Βωμός του Απόλλωνα σχηματίστηκε από τη στάχτη των σφαγίων. Εδώ συνηθίζεται μαντική από κληδόνων την οποία ξέρω ότι τη χρησιμοποιούν οι Σμυρνιοί περισσότερο απ’ όλους τους Έλληνες και οι Σμυρνιοί έχουν πάνω από τη πόλη, έξω από το τείχος, ιερό των κληδόνων («κληδόνων ιερόν»). Παλιά οι Θηβαίοι θυσίαζαν ταύρους στον Σπόδιο Απόλλωνα».
Στα χρόνια του Βυζαντίου συναντάμε το έθιμο σαν λατρεία του Ήλιου. Φωτιές ανάβονται και ο λαός πηδά πάνω από αυτές για να εξαγνίσει το κακό, όπως και σήμερα. Με τα χρόνια ο Κλήδονας χάνει το χαρακτήρα της γενικής μαντικής και περιορίζεται στους ερωτικούς χρησμούς. Η θεά Κλήδονα αποσύρεται σιωπηλά και δίνει τη θέση της στον Αϊ Γιάννη, του οποίου τη χάρη επικαλείται ο λαός.
Στους βυζαντινούς χρόνους, την παραμονή του Αγίου Ιωάννη, οι άνθρωποι συναθροίζονταν σε κάποιο σπίτι ή στη γειτονιά, όπου γινόταν τραπέζι σαν να επρόκειτο για γαμήλιο δείπνο. Εκεί παρευρισκόταν κάποιο νεαρό κορίτσι ντυμένο νύφη. Στο τέλος της βραδιάς, ο κάθε παριστάμενος έριχνε ένα αντικείμενο σε ειδικό αγγείο με νερό, από όπου το ανέσυρε στη συνέχεια η "νύφη" υπό μορφήν κλήρου ως απάντηση στην ερώτηση του καθένα για το τι επιφύλασσε το μέλλον.
Ο Πατριάρχης Αντιοχείας Θεόδωρος Βαλσαμών κατά το Β' μισό του 12ου αιώνα, σχολιάζοντας τους Κανόνων της Πενθέκτης Συνόδου (691-2) σχετικά με τις νουμηνίες, τις φωτιές και τον κλήδονα, παραθέτει περιγραφή του εθίμου το οποίο προσομοιάζει με βακχική τελετή συνδεδεμένη με το Σατανά και για το λόγο αυτό το θεωρεί καταδικαστέο, Ωστόσο, παρ' όλη την αρνητική στάση της Εκκλησίας, το έθιμο του κλήδονα επιβίωσε μέχρι σήμερα, όμως με κάποιες παραλλαγές σε σχέση με τα βυζαντινά δρώμενα. (Συγχρόνως, η έκφραση "αυτά τα λεν στον κλήδονα", με την έννοια ότι αυτά που λέγονται δεν είναι σοβαρά, πιθανόν να εκφράζει την εκκλησιαστική άποψη ως προς τη μαντική πρακτική, ή απλώς μια λαϊκή δυσπιστία.)
ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΛΕΞΗΣ «ΚΛΗΔΟΝΑΣ»
Καταρχήν η ονομασία κλήδονας προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα «κλήω» που σημαίνει «καλώ κάποιον με ευχάριστους ήχους».
Η λέξη «ο κλήδονας» παράγεται από την αρχαία λέξη «η κληδών», η οποία αναφέρεται στον Παυσανία (Βοιωτικά), Όμηρο κ.α.
Κληδών ονομαζόταν ο προγνωστικός ήχος, το μαντικό σημάδι και κατ’ επέκταση το άκουσμα του οιωνισμού ή προφητείας, ο συνδυασμός τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων ή πράξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής στον οποίο αποδιδόταν προφητική σημασία.
Ωστόσο η σωστή προέλευση της είναι από την αρχαία λέξη «κλήδων» που στον Όμηρο σημαίνει μαντικό σημάδι, προφητεία. Άλλο οι λέξεις «κλειδί, κλειδώνω κ.α.» και άλλο οι λέξεις «κληδών, κλήδονας κ.α.» Απλώς και οι δυο ομάδες αυτές των λέξεων έχουν πρόγονο την αυτή ρίζα.



ΤΟ ΕΘΙΜΟ
~~~~~~~~~




Την παραμονή του Αϊ Γιαννιού στις 23 του Ιούνη, οι κοπέλες του χωριού πάνε στην κεντρική βρύση του χωριού και γεμίζουν τη στάμνα με το «αμίλητο νερό». Τη στάμνα τη μεταφέρουν δύο απάντρευτες Μαρίες, οι οποίες πηγαίνοντας το «αμίλητο νερό» από τη Βρύση στην πλατεία του χωριού, δεν πρέπει να γελάσουν ούτε να μιλήσουν σε κανένα. Οι χωριανοί που τις συναντούν προσπαθούν με χωρατά και πειράγματα να ενοχλήσουν τις κοπέλες και να τις κάνουν ν α μιλήσουν η να γελάσουν, αυτές όμως πρέπει να παραμείνουν σοβαρές.
Επιστρέφοντας το νερό μπαίνει σε πήλινο δοχείο, την υδροφόρο και η στάμνα του κλήδονα τοποθετείται στη μέση ενός κύκλου από μεγάλες πέτρες και από λουλούδια, στην πλατεία του χωρίου και κάθε κοπελιά περνά και αφήνει μέσα στη στάμνα από ένα μικρό προσωπικό αντικείμενο (δακτυλίδι, κουμπί, μήλο πράσινο ή κόκκινο, κόσμημα, κλειδί κ.α.), το λεγόμενο ριζικάρι. Στη συνέχεια το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα, το οποίο δένεται γερά με ένα κορδόνι ("κλειδώνεται") και τοποθετείται σε ταράτσα ή άλλο ανοιχτό χώρο.
Κλειδώνουμε τον κλήδονα μ’ ένα μικιό κλειδάκι
κι απόης τον αφήνουμε έξω στο φεγγαράκι
Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων. Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους.
Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο.
Την ίδια ώρα οι νεαροί του χωριού μαζεύουν από τις νοικοκυρές τους «Μάηδες» και μαζί με «ράπες» τους καίνε ανάβοντας φωτιές στα σταυροδρόμια κάθε γειτονιάς. Το πέρασμα (τρις) πάνω από τις φωτιές των «Μάηδων» θεωρείται σημάδι καλοτυχίας και διωξίματος του «κακού».



Σήμερα που ‘ναι τα Αι Γιαννιού βάλε αρχή κερά μου
Του χρόνου σαν και σήμερα να σ’ έχω αγκαλιά μου
Ανήμερα του Αϊ Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο ήλιος - ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων -, η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης φέρνει το αγγείο. Το μεσημέρι, ή το απόγευμα, συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες. Αυτήν τη φορά όμως στην ομήγυρη μπορούν να συμμετέχουν και παντρεμένες γυναίκες, συγγενείς και γείτονες και των δύο φύλων, καλεσμένοι για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας.
Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η υδροφόρος νεαρή ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο "ριζικό" κάθε κοπέλας και μια άλλη, κάποια που έχει ποιητικό ή μαντικό ταλέντο απαγγέλει ταυτόχρονα τυχαίες μαντινάδες. Μαντινάδες που είναι επηρεασμένες απλώς και μόνο από τη θέα του ριζικαριού, αφού η μαντιναδολόγος δεν ξέρει σε ποιον ανήκει το κάθε ριζικάρι.
Ανοίγουμε τον κλήδονα με του Αγιαννιου τη χάρη
Κι όποιος έχει ριζικό σήμερα να το πάρει.
Η μαντινάδα που αντιστοιχεί στο αντικείμενο (ριζικάρι) της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνάει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη.
Βγαίνει το μήλο τ’ άρχοντα, του πιο καλού λεβέντη,
Του πρώτου μας παλικαριού στο λούσο και στο γλέντι.
Σε κάποιας κοπέλας το ριζικάρι ο αείμνηστος μαντιναδολόγος Καμινοκωστής, είχε πει την εξής μαντινάδα:
Σα μάθει ο σκύλος γράμματα κι η γάτα να διαβάζει
τότε και συ θα παντρευτείς να κάμει ο κόσμος χάζι….
(Και η κοπελιά αυτή πράγματι μέχρι σήμερα δεν έχει παντρευτεί!)
Μετά που θα βγουν όλα τα ριζικάρια από το υδροφόρο αγγείο, η υδροφόρος νεαρά χύνει το νερό του αγγείου μέσα σε ένα πηγάδι σταυρωτά και στη συνέχεια το σκεπάζει με ένα κόκκινο πανί. Το μεσημέρι ή τα μεσάνυκτα οι κοπέλες, ενίοτε και νεαροί, σηκώνουν προσεκτικά το πανί, ώστε να μη δει φως το νερό του πηγαδιού, και βάζουν μέσα το κεφάλι τους. Συνάμα η υδροφόρος με ένα καθρέπτη κατεβάζει τις ακτίνες του ήλιου ή του φεγγαριού μέσα στο πηγάδι και οι κοπέλες ρίχνοντας με ειδικό τρόπο μια – μια τα ριζικάρια τους μέσα στο πηγάδι. Εκεί στα κύματα του νερού του πηγαδιού οι παριστάμενοι βλέπουν υπερφυσικά ή μεταφυσικά φαινόμενα, τα οποία επεξηγούν μετά οι μεγαλύτερες και μυημένες γυναίκες, όπως επίσης και αγαπημένα πρόσωπα που έχουν πεθάνει ή το πρόσωπο που θα παντρευτούν κ.α.
Λέγεται επίσης ότι ανάλογο με το πρώτο πρόσωπο που θα δουν αυτοί που είχαν σκύψει το πηγάδι μετά που θα βγάλουν έξω το κεφάλι τους, ανάλογο θα είναι και π.χ. το παιδί που θα γεννηθεί, δηλαδή αν δουν άντρα, αγόρι θα είναι το παιδί που θα γεννήσει μια γυναίκα έγκυος, ή το ίδιο όνομα θα έχει εκείνος που θα παντρευτούν κ.τ.λ

Σχεδόν σε κάθε χωριό, αλλά και στις μεγάλες πόλεις, η γιορτή του Κλήδονα αποτελεί μία καλή ευκαιρία επικοινωνίας των ανθρώπων αλλά και μία υπέροχη ευκαιρία να γνωριστούν νέοι άνθρωποι μεταξύ τους. Ανάμεσα από τις φωτιές που καίνε, γύρω από τις παρέες που γελούν και κουτσομπολεύουν, ανάμεσα στα μισόλογα, τα πειράγματα και τα μυστικά που ανταλλάσσονται, πηγαινοέρχεται η ανάγκη του ανθρώπου για το κοινωνείν.






Η σούστα πήγαινε μπροστά
κι ο μάγκας τοίχο-τοίχο
δεν έτυχε στα χρόνια αυτά
τίποτα να πετύχω
Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές
του Αη-Γιάννη αχ πόσα ξέρεις και μου λες
αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες
που 'χουν πεθάνει
Με βάλαν πάνω στην κορφή
στ' αγριεμένο κύμα
στης Σμύρνης την καταστροφή
στ' άδικο και στο κρίμα

Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές
του Αη-Γιάννη αχ πόσα ξέρεις και μου λες
αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες
που 'χουν πεθάνεΙ












Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Η γυναίκα είναι ο νέγρος της κοινωνίας


Τι ποσοστό γυναικών εκλέγεται στη βουλή-γερουσία κάθε χώρας; Πόσες γυναίκες πρωθυπουργοί ή πρόεδροι υπήρξαν;
Πόσες γυναίκες βρίσκονται στις πρώτες θέσεις του Forbes;
Πόσες γυναίκες μουσικοί παίζουν στις μεγάλες ορχήστρες; Πόσες διευθύνουν;
Πόσες γυναίκες ζωγράφοι στα μουσεία;.
Πόσες γυναίκες στη NASA;
Πόσες γυναίκες σκηνοθέτες υπάρχουν και πόσες έχουν κερδίσει Όσκαρ σκηνοθεσίας; (η πρώτη ήταν το 2010!)
Πόσες έχουν κερδίσει νόμπελ;
Αυτός είναι ένας κόσμος φτιαγμένος από άντρες με τους άντρες για τους άντρες .
Το δύσκολο ερώτημα είναι: Γιατί κυριάρχησαν (και κυριαρχούν) οι άντρες;
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Woman is the nigger of the world.
Yoko Ono – John Lennon
This is a man’s world, this is a man’s world
But it wouldn’t be nothing, nothing without a woman or a girl
James Brown
Πόσο λάθος είναι για μια γυναίκα να περιμένει έναν άντρα να φτιάξει τον κόσμο που θέλει, αντί να τον δημιουργήσει μόνη της.
Anais Nin, 1903-1977, Γαλλίδα συγγραφέας
Ακόμα αντιμετωπίζουμε έναν ισχυρό άντρα σαν γεννημένο ηγέτη και μια ισχυρή γυναίκα σαν ανωμαλία.
Margaret Atwood, 1939 -, Καναδή συγγραφέας
~~~~~~~~~~
Πριν το «γιατί», πρέπει να συμφωνήσουμε για το «τι».
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που θα διαφωνήσει αν πω: Οι άντρες είναι οι κυρίαρχοι στην ανθρώπινη κοινωνία, τα τελευταία 10.000 χρόνια (τουλάχιστον).
Σαν απαρχή της αντρικής κυριαρχίας (πατριαρχίας) μπορούμε να θέσουμε την αγροτική επανάσταση .
Ναι, πίσω από κάθε σπουδαίο άντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα. Αλλά η γυναίκα, όσο σπουδαία κι αν είναι, επιβάλλεται να βρίσκεται πίσω απ’ τον άντρα.
Κι αυτό δεν είναι κάτι καινούριο σίγουρα.
Πόσες αρχαίες ελληνίδες γνωρίζετε, όχι ως συζύγους;
Υπάρχουν κάποιες ποιήτριες, πέρα απ’ τη Σαπφώ (δείτε εδώ http://www.iart.gr/ellinides-piitries-tis-archeotitas/). Απ’ αυτές διασώθηκαν ελάχιστα ποιήματα και επιγράμματα.
Πόσες αρχαίες ελληνίδες πολιτικούς γνωρίζετε; Καμία; Πόσες φιλοσόφους; (Την Υπατία, που ήταν βυζαντινή υπήκοος, την τεμάχισαν με όστρακα).
Στην αρχαία Ελλάδα ο πατέρας αποφάσιζε αν θα ζούσε ή όχι το κορίτσι που γεννήθηκε. Αν δεν το ήθελε μπορούσε ν’ αποφασίσει την εξόντωση του (αφήνοντας ‘το στην ερημιά).
Παραδόξως, οι μόνες ελεύθερες γυναίκες της αρχαιότητας ήταν οι εταίρες.
Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, βυζαντινή, Μεσαίωνας κι Αναγέννηση (ας μην αναφερθούμε στα δικαιώματα των γυναικών στην Ανατολή). Πάντα η γυναίκα ήταν υποχείριο των αντρών.
Μέχρι τον εικοστό αιώνα δεν ήταν καν ολοκληρωμένος άνθρωπος, αφού δεν είχε πολιτικά δικαιώματα, όπως τα σκυλιά και οι αγελάδες (και οι σκλάβοι).
Σήμερα, στον εικοστό πρώτο αιώνα, σε πολλές χώρες συνεχίζει να είναι ιδιοκτησία του πατέρα ή του συζύγου.


Στον δυτικό κόσμο έχει απελευθερωθεί; Σίγουρα βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα, αλλά ακόμα…
Τι ποσοστό γυναικών εκλέγεται στη βουλή-γερουσία κάθε χώρας; Πόσες γυναίκες πρωθυπουργοί ή πρόεδροι υπήρξαν;
Πόσες γυναίκες βρίσκονται στις πρώτες θέσεις του Forbes;
Πόσες γυναίκες μουσικοί παίζουν στις μεγάλες ορχήστρες; Πόσες διευθύνουν;
Πόσες γυναίκες ζωγράφοι στα μουσεία; (Μπορείτε να ονομάσετε δέκα διάσημες γυναίκες ζωγράφους; Όταν το γκούγκλαρα βρήκα να γνωρίζω μόνο την Φρίντα Κάλο και την Ο’ Κιφ).
Πόσες γυναίκες στη NASA; (Βγήκε και ταινία πρόσφατα: Hidden figures. )
Πόσες γυναίκες σκηνοθέτες υπάρχουν και πόσες έχουν κερδίσει Όσκαρ σκηνοθεσίας; (η πρώτη ήταν το 2010!)
Πόσες έχουν κερδίσει νόμπελ; (Λογοτεχνίας μόλις 12 γυναίκες. Στα υπόλοιπα χειρότερα: Τρία χημείας, τα δύο η Κιουρί με την κόρη της. Δύο φυσικής, το ένα η Κιουρί ξανά, και νομίζω ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει πάρει δύο νόμπελ επιστημών -αλλά τα «μοιράστηκε» με τον σύζυγο της. Νόμπελ ιατρικής, 7 γυναίκες. Και Νόμπελ Ειρήνης άλλες δέκα.)
Τι σημασία έχουν τα βραβεία, η περιουσία και οι ψήφοι; Μα έτσι βραβεύονται οι «καλύτεροι» του «καλύτερου δυνατού κόσμου» όπου ζούμε.
Αυτός είναι ένας κόσμος φτιαγμένος από άντρες με τους άντρες για τους άντρες (αλλά δεν θα ήταν τίποτα χωρίς μια γυναίκα ή ένα κορίτσι που κρύβεται πίσω τους).
Το δύσκολο ερώτημα είναι: Γιατί κυριάρχησαν (και κυριαρχούν, ας μην κοροϊδευόμαστε) οι άντρες;
Η εύκολη απάντηση (και φυσικά λανθασμένη): Οι άντρες είναι πιο δυνατοί -μυικά.
Όμως οι κυρίαρχοι άντρες ποτέ δεν ήταν οι πιο δυνατοί. Μπορεί να πιστέψει κανείς ότι ο Χαμουραμπί έγινε αυτοκράτορας επειδή ήταν μπόντι-μπίλντερ;
Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Τζέγκινς Χαν, ο Ναπολέων, ο Αλ Καπόνε, στηρίχτηκαν στη μυική τους δύναμη;
Οι μυώδεις άντρες συνήθως θεωρούνται ηλίθιοι. Καλοί για στρατιώτες, τσιράκια και μπράβοι, αλλά δεν πρόκειται να γίνουν Νονοί.
Οι πρώτες πόλεις, οι πρώτες αυτοκρατορίες, δεν είχαν για ηγέτες τους δυνατούς άντρες. Δεν ήταν η μυική δύναμη, αλλά κάτι άλλο, η ικανότητα να εμπνέουν συλλογικούς μύθους μήπως;
Το σημαντικότερο χάρισμα των ηγετών είναι η χειραγώγηση των μαζών. Για καλό ή για κακό (είτε είναι ο Χίτλερ είτε ο Γκάντι).
Αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι γυναίκες; Δεν μπορούν να πείσουν τους υπηκόους ότι πρέπει να πεθάνουν για το μεγαλείο; (θρησκευτικό, αυτοκρατορικό, δημοκρατικό κλπ)
Όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία το έκαναν. Άλλωστε συχνά έπειθαν τους γιους τους ότι πρέπει να πεθάνουν για κάποια μεγάλη ιδέα.

Όμως, κι εκεί πρέπει να δούμε λίγο πιο πίσω στο παρελθόν μας, όλα τα αρσενικά πρωτεύοντα (όπως κι ο σάπιενς) είναι πιο βίαια απ’ τα θηλυκά.
Μήπως οι άντρες κυριάρχησαν γιατί είναι πιο βίαιοι;
Οι πιο κοντινοί μας συγγενείς είναι οι κοινοί χιμπαντζήδες και οι μπονόμπο χιμπατζήδες.
Οι πρώτοι ζούν σε πατρογραμμικές κοινωνίες, τα αρσενικά κυριαρχούν, κι είναι πιο βίαιοι κι απ’ τους ανθρώπους. Οι μπονόμπο, απ’ την άλλη, έχουν μητρογραμμικές κοινωνίες, κάποιο θηλυκό είναι πάντα ο «ηγέτης» της ομάδας.
Πώς λύνουν τις διαφορές τους οι μπονόμπο; Με το σεξ (κάνουν και ομοφυλοφιλικό σεξ, . Κι αν κάποιος -πιο δυνατός- αρσενικός διεκδικήσει κάτι που δεν του ανήκει, οι θηλυκές μπονόμπο συνασπίζονται και του δείχνουν ότι αυτός δεν είναι ένας man’s man’s world.
Όταν όμως οι μπονόμπο βρίσκονται αντιμέτωποι με τους κοινούς χιμπαντζήδες πάντα ηττούνται. Η «μητριαρχική» κοινωνία δεν μπορεί να αντισταθεί στην «πατριαρχική».
Θυμηθείτε ότι είμαστε «πολιτισμένοι» Χόμο Σάπιενς μόλις 10.000 χρόνια. Κι άλλα 290.000 χρόνια ήμασταν «απολίτιστοι» Χόμο Σάπιενς. Πριν απ’ αυτό, δύο εκατομμύρια χρόνια, ήμασταν Χόμο Τάδε. Και πριν (πόσα εκατομμύρια;) ήμασταν Ανθρωπίδες, πρωτεύοντα παρόμοια με τους χιμπαντζήδες.
Μήπως η κυριαρχία του αντρικού φύλου είναι απομεινάρι της εξελικτικής μας ιστορίας;
Αυτή είναι μια πιθανή ιστορία: Οι άντρες κυριάρχησαν (και κυριαρχούν) γιατί είμαστε απόγονοι εκείνων που επικράτησαν, βίαια, σκοτώνοντας τους ανταγωνιστές.
Όμως υπάρχει και μια άλλη σκέψη (πάντα πρέπει να ψάχνουμε για κάτι καινούριο, η φαντασία είναι το χαρακτηριστικό που έκανε τον Χόμο Τάδε να γίνει Χόμο Σάπιενς Σάπιενς).
Όποιος έχει δουλέψει με παιδιά μικρής ηλικίας θα παραδεχτεί ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά δυναμικού ανάμεσα στα κορίτσια και τα αγόρια. Αλλά όχι υπέρ των αγοριών.
Όχι περιπτωσιολογικά, αλλά στατιστικολογικά μιλώντας, τα μικρά θηλυκά Χόμο Σάπιενς είναι πάντα πιο αναπτυγμένα νοητικά-συναισθηματικά-κοινωνικά απ’ τα μικρά αρσενικά Χόμο Σάπιενς (ένα εξάμηνο λένε οι ψυχολόγοι, αλλά η διαφορά μάλλον είναι ποιοτική, όχι χρονική).
Αν πάρεις ένα τυχαίο δείγμα δέκα κοριτσιών και δέκα αγοριών του νηπιαγωγείου και τους αναθέσεις μια εργασία, ειδικά μια συλλογική εργασία, θα παρατηρήσεις ότι η ομάδα των αγοριών θα αποδώσει πολύ λιγότερο απ’ τα κορίτσια (δεν μιλάμε για ιδιαίτερες περιπτώσεις).
Όπως μου είχε πει μια δασκάλα, χαριτολογώντας: «Οι άντρες σταματούν να εξελίσσονται συναισθηματικά στην ηλικία του νηπιαγωγείου.»
Ενώ τα κορίτσια φτιάχνουν συλλογικά «μαγαζάκια» – «σπιτάκια» – «οικογένειες» και φροντίζουν τα μικρότερα παιδιά, τ’ αγόρια ανταγωνίζονται, παλεύουν, τρέχουν, διαλύουν.
Ή προσηλώνονται σχεδόν αυτιστικά σε κάτι (Ο ψυχολόγος Μπαρόν-Κοέν υποστηρίζει ότι ο αυτισμός είναι «η έκφραση του αρσενικού στην πιο ακραία μορφή του.»)
Αυτή είναι μια παράξενη σκέψη, μεταξύ σοβαρού κι αστείου: Ίσως η πατριαρχία να δημιουργήθηκε για να αντισταθμίσει την κατωτερότητα των αντρών.
Έστω ότι το ισχυρό φύλο είναι οι γυναίκες. Για να μπορέσουν οι άντρες να επιβιώσουν (ψυχολογικά) έφτιαξαν έναν αντρικό κόσμο.
Ίσως η πατριαρχία να δημιουργήθηκε ως αντίδραση στη δράση της γυναικείας δύναμης.

Υπάρχει και βιολογικό έρεισμα για μια τέτοια σκέψη: Η γυναίκα γνωρίζει πάντα ότι είναι μητέρα του παιδιού της. Ο πατέρας ποτέ δεν ξέρει (μέχρι που δημιουργήθηκαν τα τεστ πατρότητας).
Οπότε, στην προσπάθεια να επιβεβαιωθεί ως γονιός, ανάγκασε τη γυναίκα να είναι αποκλειστικά δική του, υποχείριο και κλεισμένη στο σπίτι. Εκείνη αντέδρασε με την πατροπαράδοτη μοιχεία . Έτσι έκανε τα παιδιά εκείνων που προτιμούσε.
Αλλά η μητέρα -αυτό είναι το σφάλμα της- ενστερνίστηκε το μύθο της γυναικείας κατωτερότητας. Έτσι τ’ αγόρια μάθαιναν κι απ’ τις μητέρες τους ότι είναι ανώτερα απ’ τις αδελφές τους -και τ’ άλλα κορίτσια.
Αυτήν την παγκόσμια προκατάληψη λίγες γυναίκες κατάφεραν να την ξεπεράσουν, για να σταθούν ισότιμα απέναντι στους άντρες και να φτιάξουν τον κόσμο τους έτσι όπως θα ήθελαν να είναι.
Αντί επιλόγου: Γνωρίζω ότι κάθε γενίκευση είναι το οχυρό των ηλιθίων. Όμως οι γενικεύσεις, η στατιστική, ακόμα και τα στερεότυπα, έχουν κάποιο αληθοφανές -τουλάχιστον- υπόβαθρο.
Τα αρσενικά (είτε χιμπαντζήδες είτε σάπιενς) είναι πιο βίαια και πιο εγωκεντρικά, γενικολογώντας πάντα.
Τα θηλυκά (είτε χιμπαντζήδες είτε σάπιενς) έχουν διευρυμένη ενσυναίσθηση, πάλι γενικολογώντας.
(Βεβαίως δεν είναι όλοι οι άντρες γουρούνια, αλλά σε μια τυχαία επιλογή 100 αντρών θα βρεις πολλά.)
Κάθε είδους μυαλό χρειάζεται για να προχωρήσουμε -και να επιβιώσουμε ως είδος. Κάθε άνθρωπος, άντρας ή γυναίκα, είναι σημαντικός με τις ιδιαιτερότητες του.
Όμως όσο ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου το 50% του πληθυσμού, το γυναικείο φύλο, έχει λιγότερες ευκαιρίες (μην ξεχνάτε όσα αναφέραμε για τα βραβεία περιουσία ψήφους), ο κόσμος μας θα είναι μισός.
Μια τελευταία σκέψη: Ίσως αυτή η αυτιστικού τύπου προσήλωση να είναι απαραίτητη για επιτεύγματα (καλλιτεχνικά, επιστημονικά κλπ) που ξεπερνούν το αναμενόμενο.
Οπότε, μήπως οι άντρες κυριάρχησαν λόγω της εγωκεντρικότητας τους;








Από SaneJoker

Μ. Καραγάτσης, ο συγγραφέας του «Γιούγκερμαν»

«Αναγκάστηκα να γίνω διαφημιστής για να βγάλω το ψωμάκι μου». Μ. Καραγάτσης, ο συγγραφέας του «Γιούγκερμαν», που ήθελε να μείνει στην ίδια τάξη επειδή ερωτεύθηκε τη δασκάλα του. Διαφωνούσε και με όσους τον θαύμαζαν!

  
Ο Μ. Καραγάτσης ήταν μια φυσιογνωμία, που προκαλούσε συγκρούσεις στον λογοτεχνικό κόσμο. Το έργο του έβρισκε φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και διώκτες. Σε μια σπάνια ραδιοφωνική του συνέντευξη, δήλωσε για το θέμα τα εξής: «Επί 25 χρόνια οι κριτικοί επιμένουν να διαφωνούν ριζικώς για το έργο μου. Οι μισοί ισχυρίζονται πως είναι καλό. Οι άλλοι μισοί πως είναι κακό. Περιττό να πω πως εγώ διαφωνώ και με τους μεν και με τους δε. Και τούτο διότι οι μεν υπέρ-επαινούν το έργο μου βασιζόμενοι στα χειρότερα στοιχεία του. Οι δε κατά, το κατηγορούν παρεξηγώντας τα καλύτερα στοιχεία του. Τολμώ να νομίζω πως είμαι ο καλύτερος κριτικός στο έργο μου. Και αυτό για 2 λόγους. Πρώτον, επειδή δεν καβάλησα το καλάμι, να πιστεύω πως είμαι μεγαλοφυής συγγραφέας. Δεύτερον, επειδή δεν κατατρύχομαι από νοσηρό πνεύμα κατωτερότητας, να νομίζω πως είμαι ντιπ κατά ντιπ αποτυχημένος. Απλούστατα, είμαι μια ευπρεπής μετριότητα».



Τα πρώτα χρόνια και ο έρωτας για τη δασκάλα του

Γεννήθηκε στην Αθήνα και το αληθινό του όνομα ήταν Δημήτριος Ροδόπουλος. Μεγάλωσε στη Λάρισα, στο χωριό του πατέρα του τη Ραψάνη. Τα καλοκαίρια τα περνούσε στην αυλή μιας εκκλησίας, διαβάζοντας ρωσική λογοτεχνία. Το αγαπημένο του σημείο ήταν η σκιά που δημιουργούσε ένα καραγάτσι, δηλαδή μια φτελιά. Έτσι πήρε και το ψευδώνυμό του. Το «Μ.» του ονόματός του δεν αντιστοιχούσε στο «Μιχάλης, όπως ήταν η άποψη πολλών μελετητών, που έβλεπαν ότι στα έργα του κυριαρχούσε το συγκεκριμένο όνομα. Το πιο πιθανό είναι ότι προήλθε από το «Μίτια» που είναι η ρωσική εκδοχή του ονόματος Δημήτρης. Σε ηλικία 7 χρονών, ερωτεύτηκε την 20χρονη δασκάλα του. «Αντί να ερωτευτώ τις συμμαθήτριές μου, αγάπησα παράφορα τη δασκάλα μου. Γεγονός που μαρτυράει τη σκοτεινή ερωτική ιδιοσυγκρασία μου. Έκανα ό,τι μπορούσα για να μην προβιβαστώ, να μείνω στην ίδια τάξη, κοντά στη γυναίκα των ονείρων μου», έγραφε αργότερα στην αυτοβιογραφία του. Τις αναμνήσεις του από αυτόν τον έρωτα, συμπεριέλαβε στο διήγημα «Η Κυρία Νίτσα», με το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στο χώρο των γραμμάτων. Για το συγκεκριμένο έργο του, κέρδισε τον 3ο έπαινο στο διαγωνισμό της Νέας Εστίας του 1927.


Ένας λογοτέχνης που δούλεψε ως ασφαλιστής και διαφημιστής Όταν τελείωσε το σχολείο γράφτηκε στη νομική σχολή του πανεπιστημίου της Γκρενόμπλ. Εκεί έμεινε για έναν χρόνο. Τον επόμενο, επέστρεψε στην Αθήνα, για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πήρε πτυχίο νομικών επιστημών το 1930 και ένα χρόνο μετά, πτυχίο πολιτικών και οικονομικών επιστημών. Εργάστηκε για 7 χρόνια ως νομικός σύμβουλος στην ελβετική εταιρία ασφαλειών «surveillance», στον Πειραιά. Εμπειρίες από τη θητεία του στην εταιρία, μοιράστηκε στο θρυλικό πια έργο του «Γιούγκερμαν». Το 1952, άρχισε να εργάζεται για την Αθηναϊκή Διαφημιστική Εταιρία ΑΔΕΛ. «Στην Ελλάδα η λογοτεχνία δεν εξελίχθηκε ακόμα σε επάγγελμα. Δηλαδή ο λογοτέχνης που επιθυμεί να ζήσει καθαρά από τη λογοτεχνική του εργασία, δε θα βρεθεί ποτέ στην ευχάριστη ή στη δυσάρεστη θέση, από όποια σκοπιά το πάρει κανείς, να υποβάλει δήλωση ενιαίου φόρου. Επομένως, αν δεν είναι επιρρεπής στις ηδονές της μποέμικης ζωής, θα εξασκήσει κάποιο άλλο πρακτικό επάγγελμα να βγάλει το ψωμάκι του. Έτσι και εγώ αναγκάστηκα να γίνω διαφημιστής», είπε κάποτε σε συνέντευξή του. Ισχυριζόταν μάλιστα πως «ο καλός λογοτέχνης μας παρουσιάζει όπως θέλουμε να είμαστε, ενώ εκείνος που τολμάει να μας παρουσιάζει όπως είμαστε, είναι κακός λογοτέχνης». Για αυτόν τον λόγο, συνήθιζε να κατατάσσει τον εαυτό του στη δεύτερη κατηγορία λογοτεχνών.... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/anagkastika-na-gino-diafimistis-gia-na-vgalo-to-psomaki-mou-m-karagatsis-o-singrafeas-tou-giougkerman-pou-ithele-na-mini-stin-idia-taxi-epidi-erotefthike-ti-daskala-tou-diafonouse-ke-me-o/

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

"To να έχεις καρδιά μικρού παιδιού δεν είναι ντροπή, ούτε αδυναμία.
Είναι τιμή!"
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Το Ηλιοστάσιο στην παράδοση.



Το Ηλιοστάσιο στην παράδοση.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το θερινό ηλιοστάσιο, η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου στο βόρειο ημισφαίριο, αποτελούσε ανέκαθεν πολύ σημαντικό γεγονός για το ανθρώπινο γένος. Οι αρχαίοι πολιτισμοί διοργάνωναν πολυήμερες γιορτές για να τιμήσουν τον Ήλιο. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Ήλιος ήταν Τιτανίδης, παιδί του Υπερίωνα και της Θείας. Είχε δύο αδελφές. Την Σελήνη και την Ηώ. Από τον 5ο π.Χ. αιώνα με την πλήρη επιβολή του δωδεκάθεου δεν θεωρείται αυτοτελείς θεότητα αλλά συγχέεται με τον Απόλλωνα. Για τον λόγο αυτό ο Απόλλων καλείται και Φοίβος που σημαίνει λάμπων Θεός. Εκτός όμως από την ελληνική μυθολογία αναφορές στον Θεό βρίσκουμε και σε άλλους λαούς. Συναντάμε λοιπόν τον Σαμάς των Βαβυλωνίων, τον Βαάλ των Ασσυρίων τον Ελ των Φοινίκων και των Χαναναίων, τον Μολώχ των Αμμωνιτών, τον Χιμώχ των Μωαβιτών, τον Άμμωνα Ρα και τον Φθά των Αιγυπτίων, τον Σούρυα των Ινδών, τον Μίθρα των Περσών, τον Σολ των Λατίνων, τον Γιαρίλα των Σλάβων, τον Μπελένος των Κελτών καθώς και τον θεό Ίντι στους Ίνκας και στους Ατζέκους.
Ο Τιτάνας Ήλιος στο άρμα του που το σέρνουν 4 άλογα (εποχές).
Από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια ο άνθρωπος υποδέχεται το καλοκαίρι με φωτιές τη νύχτα του ηλιοτρόπιου, την πιο μικρή νύχτα του χρόνου για το Βόρειο Ημισφαίριο, με τον ήλιο να στρέφεται προς το καλοκαίρι. Η νύχτα της 21ης Ιούνη είναι αυτή που ανάβουν οι φωτιές, στο κατώφλι του καλοκαιριού. Οι φωτιές τη νύχτα του Ηλιοτρόπιου έχουν σκοπό να εξαγνίσουν κάθε κακή τροπή, εξασφαλίζοντας στον ήλιο τον αιώνιο δρόμο στο δώμα του ουρανού. Στην Αρχαία Ελλάδα η νύχτα του Ηλιοτρόπιου, ήταν η γιορτή μιας ερωτικής μαγείας, με τους νέους να ανταλάσσουν ερωτικούς όρκους και να πηδούν πάνω από τις φωτιές για να εξαγνίσουν αυτούς τους όρκους αποδιώχνοντας κάθε επιβουλή. Ηταν οι φωτιές της τύχης, πηδώντας πάνω από τις φλόγες τρεις φορές. Οι Δρυίδες των αρχαίων Κελτών της Βρετανίας στο Στόουνχετζ. γιόρταζαν τις «Φωτιές της ακτής». Πρόκειται για έναν κύκλο μεγαλίθων, που κατασκευάστηκε μεταξύ του 2500 π.Χ. και του 2000 π.Χ. Στα ερείπια του Stonehenge, η ανατολή του θερινού ηλιοστασίου εμφανίζεται στον ορίζοντα σε ευθυγράμμιση με την ογκώδη κύρια πέτρα του μνημείου. Κάθε χρόνο, τουρίστες από κάθε γωνιά του κόσμου το επισκέπτονται αυτή την ημέρα.
Στη Ρώμη γιόρταζαν τα «Βεστάλια», μια γιορτή προς τιμήν της θεάς Βεστά, που είναι η Ελληνική Εστία, και αυτές οι γιορτές της φωτιάς διαρκούσαν μια ολόκληρη εβδομάδα. Οι Γαλάτες γιόρταζαν την Επόνα, μια θηλυκή θεότητα που την απεικόνιζαν συνήθως να καβαλά μια φοράδα. Αυτή η θεότητα ήταν η προσωποποίηση της. Οι Κέλτες της Ευρώπης υποδέχονταν και εκείνοι με φωτιές το καλοκαίρι, τη νύχτα του Ηλιοτρόπιου. Νεαρά ζευγάρια πηδούσαν πάνω από τις φωτιές και πίστευαν πως όσο πιο ψηλά πηδήσουν πάνω από τις φλόγες, τόσο πιο πολύ θα μεγάλωναν τα σπαρτά. Στην αρχαία Κίνα αυτή η νύχτα ήταν αφιερωμένη στις θηλυκές δυνάμεις της γής, τις γιν δυνάμεις. Οι ιθαγενείς φυλές της Αμερικής όπως οι Natchez έκαναν την γιορτή της πρώτης συγκομιδής. Σε κανέναν δεν ήταν επιτρεπτό να μαζέψει το καλαμπόκι του πριν την λήξη της. Στην φυλή Χόπι οι άνδρες μεταμφιεζόταν σε Kachinas, τα πνεύματα χορευτές της βροχής, που μεταφέρουν τα μηνύματα των ανθρώπων στους θεούς.
Στη σημερινή Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη στη θέση εκείνης της γιορτής, οι Φωτιές του Αη-Γιαννιού, του Κλήδονα, που σε κάποιες περιοχές τις λένε «του Αη-Γιαννιού του ηλιοτροπιού», προσδιορίζοντας επακριβώς την καταγωγή του εορτασμού, που αντί για τις 21 Ιουνίου, γίνεται την παραμονή του Αη-Γιάννη, δηλαδή τη νύχτα της 23ης Ιουνίου. Και σήμερα ακόμη, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, οι φωτιές ανάβουν με τη δύση του ήλιου και στις φλόγες τους ρίχνονται τα ξερά στεφάνια της πρωτομαγιάς, ενώ αυτοί που πηδούν ύστερα πάνω από τις φωτιές κάνουν κρυφές ευχές μέσα τους, ελπίζοντας να ευοδωθούν. Φαίνεται ότι ούτε η χριστιανική θρησκεία κατάφερε τελικά να ξερριζώσει αυτές τις αρχαιότροπες δοξασίες, ακόμη και όταν οι τελετουργοί απειλήθηκαν με διωγμούς από την 6η Οικουμενική Σύνοδο, το 680 μ.Χ.
Την 21η Ιούνη, έχουμε και αστρονομικά την έναρξη του καλοκαιριού. Αυτό συμβαίνει κατά την χρονική στιγμή κατά την οποία ο άξονας της Γης είναι στραμμένος όσο περισσότερο επιτρέπει η κλίση της Γης, μακριά από τον Ήλιο, κατά την ετήσια τροχιά της γύρω από αυτόν. Η στιγμή αυτή ονομάζεται ηλιοστάσιο του Ιούνη, ή θερινό ηλιοστάσιο. Κατά το ηλιοστάσιο του Ιούνη ο ήλιος φθάνει στο βορειότερο σημείο της Γης, με τις ακτίνες του να βρίσκουν κάθετα την επιφάνεια της Γης στον Τροπικό του Καρκίνου, όταν η Γη έχει κλίση περίπου 23,5° σε σχέση με τον κατακόρυφο άξονά της.
Κατά η διάρκεια του θερινού ηλιοστασίου η μέρα, έχει τις περισσότερες ώρες για εκείνους που ζουν στα βόρεια του Τροπικού του Καρκίνου (γεωγραφικό πλάτος 23.5° βόρεια). Όσοι ζουν ή ταξιδεύουν προς τα βόρεια, προς τον Αρκτικό Κύκλο (66,5° βόρεια από τον Ισημερινό) μπορούν να δουν τον «ήλιο του μεσονυκτίου», όπου ο ήλιος παραμένει ορατός σε όλη τη νύχτα, ενώ εκείνοι που ζουν ή ταξιδεύουν νότια προς τον Ανταρκτικό κύκλο (66,5° νότια από τον Ισημερινό)δεν θα δουν τον ήλιο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου του έτους . Για εκείνους που ζουν κοντά στον Ισημερινό, ο ήλιος δεν κινείται πάνω-κάτω στον ουρανό. Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια της ημέρας η θερμοκρασία δεν έχει μεγάλες διαφορές, ή είναι σχεδόν σταθερή.
Η 21η Ιούνη αποτελεί το θερινό ηλιοστάσιο σηματοδοτώντας την πρώτη ημέρα του Καλοκαιριού για το βόρειο ημισφαίριο, και την πρώτη μέρα του Χειμώνα (χειμερινό ηλιοστάσιο) για το νότιο ημισφαίριο της Γης. Η λέξη ηλιοστάσιο προέρχεται από το «ήλιος» και το «στέκομαι» ή «στάση» επειδή κοντά στα ηλιοστάσια (λίγες ημέρες πριν ή μετά) ο Ήλιος φαίνεται να επιβραδύνει τη φαινομενική κίνησή του προς τα βόρεια ή προς τα νότια (κίνηση στην απόκλιση), μέχρι που την ημέρα του ηλιοστασίου αυτή η κίνηση μηδενίζεται και αρχίζει να αντιστρέφεται. Και στα αγγλικά η λέξη solstice προέρχεται από τη λατινική λέξη “solstitium“, που σημαίνει «ήλιος-ακινητοποίηση», γιατί το σημείο στο οποίο ο ήλιος φαίνεται σταματά και να αντιστρέφει την κατεύθυνσή του (τροπή) μετά από αυτήν την ημέρα. Την ημέρα αυτή, ο ήλιος δεν ανατέλλει ακριβώς στα ανατολικά, αλλά ανεβαίνει στο βόρειοτερο σημείο από την ανατολή και δύει στο βορειότερο σημείο από τη δύση, παραμένοντας στον ουρανό για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Στο νότιο ημισφαίριο, το ηλιοστάσιο του Ιούνη είναι γνωστό ως η μικρότερη μέρα του χρόνου.









1 προβολή

Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
ε
άστ

Θερινό Ηλιοστάσιο: 21 Ιουνίου – Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου


Θερινό Ηλιοστάσιο: Στο βόρειο ημισφαίριο, ο Ήλιος θα βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του στον ουρανό και η μέρα θα έχει την μεγαλύτερη διάρκεια του έτους
Για πολλούς...
το καλοκαίρι ήδη ξεκίνησε, όμως από αστρονομική άποψη αυτό θα συμβεί σήμερα 21 Ιουνίου το θερινό ηλιοστάσιο, το οποίο θα εγκαινιάσει και τυπικά την έναρξη του καλοκαιριού στο βόρειο ημισφαίριο, όπου ανήκει και η χώρα μας. Την ίδια περίπου στιγμή, στο νότιο ημισφαίριο θα συμβεί το χειμερινό ηλιοστάσιο και έτσι θα αρχίσει ο χειμώνας.
Αυτό σημαίνει ότι ο ήλιος θα βρεθεί στο υψηλότερο σημείο του στον ουρανό και η ημέρα θα έχει την μεγαλύτερη διάρκεια μέσα στο έτος. Παράλληλα, στο νότιο ημισφαίριο ξεκινά και επίσημα ο χειμώνας με την έναρξη του χειμερινού ηλιοστάσιου.
Από τΙς 22 Ιουνίου οι ημέρες θα αρχίσουν σταδιακά να μικραίνουν.
Για το θερινό ηλιοστάσιο και οι τρεις μεγάλες συνιστώσες του Χριστιανισμού (Ορθόδοξοι, Καθολικοί και Προτεστάντες) εορτάζουν τη γέννηση του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στις 23 ή στις 24 Ιουνίου, γνωστή στην Ελλάδα ως εορτή του «Αϊ-Γιάννη του Φανιστή», αρκετά σημαντική ώστε σε κάποια μέρη (Σωζόπολις Ανατ.Ρωμυλίας) ολόκληρος ο Ιούνιος να αναφέρεται ως «Αϊγιαννίτης».
Στις βορειότερες χώρες, όπου οι μεταβολές της πορείας του ήλιου είναι ευκολότερα αντιληπτές από ό,τι στην Ελλάδα, οι σχετικές τελετές επικρατούσαν από τη χαραυγή ήδη του πολιτισμού. Το αρχαιότερο ίσως σχετικό μνημείο είναι το Στόουνχεντζ στη Μεγάλη Βρετανία.

Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο άνθρωπος που όρισε τη διανόηση του 20ού αιώνα





Στις 21 Ιουνίου του 1905, έρχεται στον κόσμο ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Ζαν-Πωλ Σαρτρ. «Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζει ελεύθερος», υποστήριζε και ίσως, τελικά, ο μόνος «περιορισμός» που είχε ο ίδιος  στη ζωή του ήταν η απεγνωσμένη ανάγκη να πράττει και να σκέφτεται χωρίς συμβιβασμούς και όρια.
Ο Σάρτρ γεννήθηκε στο Παρίσι. Ο πρόωρος χαμός του πατέρα του και η αδυναμία της μάνας του να τον μεγαλώσει, τον οδήγησαν στο σπίτι του συντηρητικού παππού του, ο οποίος τον μύησε στο κόσμο του βιβλίου. Σύντομα, ο Σάρτρ μετατρέπεται σε ένα παιδί- βιβλιοφάγο. Αποφοίτησε από το Ecole Normale Supérieure του Παρισιού και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Fribourg, στην Ελβετία, καθώς και στο Γαλλικό Ινστιτούτο του Βερολίνου.
Με την ενηλικίωσή του ο Σάρτρ εξελίσσεται σε έναν γοητευτικό νεαρό, με φιλοσοφικούς στοχασμούς και «εμβρυακές» πολιτικές ανησυχίες. Σύντομα θα γνωρίσει τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, την γυναίκα που θα τον συντροφέψει σε όλη του τη ζωή. Η σχέση τους προσδιορίστηκε μέσα από τις ελευθεριακές αντιλήψεις του Σάρτρ, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν πλήθος παράλληλων ερωτικών σχέσεων και να προκαλέσουν την συντηρητική κοινωνία της εποχής τους.
Η φρίκη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, με εγκλεισμό σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και συμμετοχή στον Γαλλικό αντιστασιακό αγώνα, μετατρέπουν τον φιλόλογο Σάρτρ , σε οραματιστή φιλόσοφο και βαθιά πολιτικοποιημένο διανοούμενο. Με την απελευθέρωση της Γαλλίας, ο Σάρτρ κερδίζει την εθνική αναγνώριση καταγράφοντας τα γεγονότα σε πρωτοσέλιδο της αντιστασιακής εφημερίδας «Combat».
Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ που γίνεται ο βασικός εκπρόσωπος του υπαρξισμού του 20ού αιώνα, ιδρύει, μαζί με τον Μορίς Mερλό-Ποντί, το λογοτεχνικό περιοδικό «Μοντέρνοι Καιροί», από όπου δημοσιοποιεί τις αριστερές πολιτικές του θέσεις και τις φιλοσοφικές του αναλύσεις. Στο έργο του, ο άνθρωπος εμφανίζεται ως απελευθερωμένος από την επιρροή κάποιας ανώτερης ηθικής τάξης ή δύναμης, που θα μπορούσε να ορίσει τη ζωή του και γίνεται ο ίδιος κύριος των επιλογών του.
Ο Σαρτρ, ασπάζεται τον Μαρξισμό και καταδικάζει τον Σταλινισμό. Παράλληλα δηλώνει φανατικά άθεος. «Ο υπαρξισμός δεν είναι τόσο αθεϊστικός που να αναλώνεται προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν υπάρχει Θεός. Αντιθέτως, δηλώνει ότι, ακόμη και αν υπήρχε Θεός, το γεγονός αυτό δεν θα άλλαζε τίποτα», δήλωνε.
Καιρό αργότερα, ο Σάρτρ θα κάνει στροφή στην πολιτική του σκέψη και θα ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, μία απόφαση που θα τον φέρει σε αντίθεση με το παρελθόν του αλλά και με τον άλλοτε σύντροφό του Αλμπέρ Καμύ. Μάλιστα θα προεδρεύσει και της Γαλλοσοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, η σοβιετική στρατιωτική επέμβαση στην Ουγγαρία το 1956, που οδήγησε στον θάνατο περίπου 2.500 εξεγερμένους Ούγγρους, προκάλεσε την «οργισμένη» αντίδραση του Σάρτρ, ο οποίος θα αποχωρήσει από το ΚΚΓ, γράφοντας το άρθρο «Το φάντασμα του Στάλιν».
Το 1964, ο Σάρτρ στρέφει τα βλέμματα της δημοσιότητας πάνω του, καθώς αρνείται το βραβείο Νόμπελ. Το ανήσυχο πνεύμα του, τον οδηγεί σε μία σειρά από παρεμβάσεις στη κοινωνικοπολιτική ζωή της Γαλλίας αλλά και διεθνώς. Μαζί με τον Μπέρτραντ Ράσελ, προεδρεύει στο «δικαστήριο Ράσελ», ένα φανταστικό δικαστήριο που αποτελούνταν από ανθρώπους της διανόησης, καταδικάζοντας τον Αμερικανικών ιμπεριαλισμό στο Βιετνάμ. Το Μάη του ’68, παίρνει συνέντευξη από τον Ντάνιελ Κον-Μπεντίτ, ηγετική φυσιογνωμία του φοιτητικού κινήματος, με στόχο να αναδείξει την ιδεολογική βάση της εξέγερσης.
Ταξιδεύει στη Γερμανία για να συναντήσει τον Αντρέας Μπάαντερ, ηγέτη της R.A.F, στην Πορτογαλλία για να ζήσει από κοντά την επανάσταση των Γαρυφάλλων, συμμετέχει στο κίνημα για την απελευθέρωση Σοβιετικών αντιφρονούντων και τάσσεται ανοιχτά υπέρ της Ισλαμικής επανάστασης και του Αγιατολάχ Χομεϊνί.
Ο ευφυής και αντιδραστικός, Ζαν-Πωλ Σάρτρ, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 15 Απριλίου του 1980. Την 19η Απριλίου, περίπου 50.000 άνθρωποι θα πουν το στερνό αντίο, στον άνθρωπο που σημάδεψε με τις θέσεις του την φιλοσοφία του 20ού αιώνα.