Με λένε Γιαννούλα. Άσε με λίγο να ξαποστάσω… θύμα μπούλινκ της τότε εποχής.

Με λένε Γιαννούλα… έτσι… με τ’ όνομα μισό.
Ούτε του πατρός μου ούτε του αντρός μου.
Ή μάλλον Γιαννούλα Κουλουρού, για να δέσει το μηδέν δίπλα στο βαφτιστικό μου.
Όσο μεγάλωνα μεγάλωνε κι ο καημός μου που άντρας στο πλάι μου δεν στάθηκε….
Πόσες φορές με ντύσανε νύφη οι αλήτες…
Πόσες φορές….
Λες και δεν ήξερα…
Μια δυο φορές τους πίστεψα…
Μετά… τα ξέρετε.
Στο τέλος ο Φλεβάρης με τρόμαζε γιατί θυμόμουν όσα έγιναν.
Αυτές οι φωνές τους… και να μη μπορώ να κρύψω τα κλάματά μου.
Αχ…
Πάντα μόνη γύρναγα από τους γάμους μου…
Μόνη κλαμένη και ντροπιασμένη.
Δε βαριέσαι, αυτά έγιναν και δεν ξεγίνονται.
Όχι, δεν τους κρατώ κακία.
Σαν πέρασαν τα χρόνια έπαψα να τον περιμένω.
Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν υπήρξε.
Μόνη γύρναγα απ’ τους γάμους μου, κλαμένη και ντροπιασμένη.
Τι άλλο να σου πω…. κουράστηκα.
Κάθε χρόνο οι ίδιες ντροπές τα ίδια ψέματα.
Άκου αστικός μύθος μια γυναίκα τρομαγμένη και πληγωμένη.
Κάθε γάμος και μια πληγή, τόσο που έγινα ολόκληρη μια πληγή.
Άσε με λίγο να ξαποστάσω.

Η Γιαννούλα η κουλουρού πέθανε μόνη και φτωχή λίγο μετά το 1940 στη κατοχή θύμα του «ντόρου» της εποχής όπου κάποιοι «επώνυμοι πατρινοί» μαζί με κόσμο που όλο κι αυξανόταν της οργάνωναν τους γάμους της, που ποτέ δεν ολοκληρώνονταν. Η δυστυχή γυναίκα βούλιαξε στη θλίψη της, θύμα μπούλινκ της τότε εποχής.

Την Τσικνοπέμπτη στην Πάτρα αυτό το ντροπιαστικό έθιμο λογικά θα επαναληφθεί και θα ακολουθήσει γλέντι ως συνήθως.

Η Γιαννούλα παραμένει ΑΔΙΚΑΙΩΤΗ μέχρι σήμερα. Ανήκει στο εικονοστάσι των δικών μου Αγίων και το κείμενό μου -απόσπασμα από την παράσταση βίοι Αγίων- το αφιερώνω στη βασανισμένη της ψυχή.

ΥΓ1. Συμπαθάτε με συντοπίτες καρναβαλιστές. Πίσω από τη γιορτή και το έθιμο(;) κρύβεται μια ιστορία θλιβερή.
ΥΓ2. Οι ευαίσθητες – οι, φίλες φίλοι βοηθήστε να ακουστεί κι αυτή η άποψη.

Γιώργος Δίπλας