Τώρα που ο ήλιος μου στα δειλινά βαδίζει, τώρα συνειδητοποίησα, για μένα τι αξίζει...η γνώση, η εμπειρία

Γεννήθηκα μια χαραυγή με ταραγμένα χρώματα,
η πρώτη μου αναπνοή, σε μπερδεμένα αρώματα,
η πρώτη εικόνα μου θολή, θαμπή, ξεθωριασμένη,
μα η κραυγή μου σκέπασε όλη την οικουμένη.
Σε μονοπάτια δύσβατα, πήρα τα πρώτα βήματα,
η ύπαρξη μου γέμιζε σταδιακά με κρίματα,
τα πρώτα γράμματα κενά, λόγια χωρίς ουσία,
οι δάσκαλοι ανεπαρκείς....
Το πνέυμα μου ανήσυχο με ωθούσε παραπέρα,
ανελειπώς το φρόντιζα και μέρα με την μέρα,
γιγάντωνε η θέληση να μάθω, να γνωρίσω,
τον τρόπο να διακριθώ, τρόπο να ξεχωρίσω.
Μ'εμπόδισαν να βγω ψηλά, τα παιδικά βιώματα,
ποτέ μου δεν κυνήγησα, θέσεις και αξιώματα,
σεμνά,λιτά και ταπεινά περπάτησα στο χρόνο,
μια φλόγα, δυνατή φωτιά, για συντροφιά μου μόνο,
είχα κρυμμένη στην καρδιά, στα σωθικά μου μέσα,
αλλά κι εκείνη έσβηνε, ύπουλη και μπαμπέσα,
κάθε φορά που η ζωή, μου λύγιζε τη μέση,
καθε φορά που κόντευε, το όνειρο να πέσει.
Υμνος στα χείλη μου το φως, η γνώση, η εμπειρία,
αθόρυβα την χάραξα την πιο μικρή πορεία,
και τώρα που ο ήλιος μου στα δειλινά βαδίζει,
τώρα συνειδητοποίησα, για μένα τι αξίζει...