ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΙΣΟΜΕΡΕΣ

    


Όταν κατοίκησα όλες τις πικρές μοναξιές

κι όλες τις ευθυμίες της μοιρασιάς,

ζωντάνεψε ο μαυροπίνακας της ζωής

σαν πλάσμα ντυμένο την παρουσία μου,

κι έβγαλε την γλώσσα της μάθησης

κοροϊδευτική.


Ας χάνονται είπε τα όνειρα

κι ας εκπληρώνονται.

Τίποτα δεν εξαντλείται.

Τίποτα δεν τελειώνει.

Και προπάντων κανείς δεν ζήτησε την γνώμη σου

για το Σχέδιο που ζεις.


Στη δανεισμένη γη και τη θάλασσα,

στον αέρα μιας αρχαίας διαταγής θα πορεύεσαι

σέρνοντας το βάρος του θανάτου,

το βάρος της αθανασίας.


Για το τέλος

θα σου μείνει μια σιωπηλή ματωμένη νίκη

μια δόξα ζωής,

ένα πορτρέτο ακόμα

στο βάθος του χρόνου.


Ρία Σπανού