Αφιέρωμα: Μάνα, Μητέρα, Μαμά... Η ιστορία πίσω από την Ημέρα της Μητέρας

Πρόλογος

Μάνα, Μητέρα, Μαμά..., η μία και μοναδική στη γη. Υμνήθηκε και τραγουδήθηκε σε όλο τον κόσμο. Γράφτηκαν και γράφονται καθημερινά γι αυτήν ποιήματα, τραγούδια, στίχοι. Ταυτίζεται με τη στοργή και την αγάπη, την προστασία και την φροντίδα για το σπλάχνο της, το παιδί της. «Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία» έλεγε ο Φρόιντ.

Η σκοτεινή ιστορία πίσω από την Ημέρα της Μητέρας

Η Ημέρα της Μητέρας παραμένει κυρίως γνωστή ως μια αφορμή για δώρα, εκδηλώσεις αγάπης και συναισθηματικά ξεσπάσματα. Η αλήθεια όμως είναι πως η γιορτή αυτή έχει πολύ πιο μελαγχολικές ρίζες.

Ξεκίνησε σαν μέρα μνήμης και πένθους των γυναικών που είχαν χάσει τα παιδιά τους στο πόλεμο και υπενθύμιζε πως υπήρχε πολύ και σκληρή δουλειά να γίνει για την ειρήνη. Όταν η επέτειος άρχισε να παίρνει εμπορικό χαρακτήρα, η μεγαλύτερη υποστηρίκτριά της Αnna Jarvis, έκανε τα πάντα για να το πολεμήσει καταλήγοντας να πεθάνει μόνη και απένταρη σε ένα σανατόριο.

Όλα ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1850, όταν η μητέρα της Anna ξεκίνησε μαζί με άλλες γυναίκες της δυτικής Βιρτζίνια να διοργανώνει ομάδες εθελοντισμού. Η πρώτη «Ημέρα της Μητέρας» ήταν αφιερωμένη στη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής και την προσπάθεια μείωσης της βρεφικής θνησιμότητας με την καταπολέμηση των ασθενειών και τον περιορισμό της μόλυνσης του γάλακτος. Σύμφωνα με την ιστορικό Katharine Antolini του Wesleyan College οι γυναίκες φρόντιζαν και τους τραυματισμένους στρατιώτες και από τα δύο μέτωπα του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου (1861-1865).

Στα μεταπολεμικά χρόνια η Jarvis και οι υπόλοιπες γυναίκες οργάνωναν πικνίκ ‘Φιλίας’ και συμβολικές εκδηλώσεις με μηνύματα γύρω από την ειρήνη και τη συμφιλίωση των δύο πλευρών. Περίπου εκείνη την εποχή η Julia Ward Howe, γνωστή για τη σύνθεση του «Ύμνου μάχης για τη Δημοκρατία» συνέταξε τη Διακήρυξη για τη Γιορτή της Μητέρας καλώντας τις γυναίκες να αναλάβουν ενεργό πολιτικό ρόλο στην προώθηση της ειρήνης. Όμως κυρίως υπεύθυνη για αυτό που ονομάζουμε σήμερα «Ημέρα της Μητέρας» ήταν η κόρη της, Anna– η οποία θα περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της μετέπειτα ζωής της αγωνιζόμενη ενάντια σε αυτό που τελικά κατέληξε να είναι.

H Anna ποτέ δεν απέκτησε δικά της παιδιά, αλλά ο θάνατος της μητέρας της το 1905 την ενέπνευσε να οργανώσει τους πρώτους εορτασμούς της Μέρας της Μητέρας το 1908. Στις 10 Μαΐου εκείνης της χρονιάς, οικογένειες συγκεντρώθηκαν σε εκδηλώσεις στη γενέτειρα της Jarvis στο Grafton της West Virginia – μια εκκλησία που τώρα έχει μετονομαστεί σε Διεθνή Βωμό της Ημέρας της Γυναίκας – καθώς και στη Φιλαδέλφεια, όπου η Jarvis ζούσε εκείνη την εποχή, και σε πολλές άλλες πόλεις. Σε μεγάλο βαθμό κυρίως μέσω των προσπαθειών της Jarvis η Ημέρα της Μητέρας άρχισε να γιορτάζεται σε περισσότερες πόλεις, μέχρι που ο πρόεδρος των ΗΠΑ Woodrow Wilson το 1914 καθιέρωσε επίσημα την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.

«Για την Jarvis ήταν η μέρα που πήγαινες σπίτι για να περάσεις χρόνο με τη μητέρα σου και να την ευχαριστήσεις για όσα έκανε», έγραψε η Wesleyan Antolini από τη Δυτική Βιρτζίνια στη διδακτορική της διατριβή με τίτλο «Γιορτάζοντας τη Μητρότητα: η Anna Jarvis και η υπεράσπιση της Ημέρας της Μητέρας της». «Δεν έγινε για να εορταστούν όλες οι μητέρες. Ήταν για να εορταστεί η καλύτερη μητέρα που έχετε γνωρίσει ποτέ – η δική σου μητέρα – ως γιος ή ως κόρη.» Γι’ αυτό η Jarvis επέμενε στον ενικό αριθμό «Mother’s Day» και όχι στον πληθυντικό «Mothers’ Day», εξηγεί η Antolini. Όμως η επιτυχία της Jarvis σύντομα μετατράπηκε σε αποτυχία, τουλάχιστον στα δικά της μάτια. Η αρχική ιδέα της Anna Jarvis σύντομα μετατράπηκε σε χρυσωρυχείο για το εμπόριο, με επίκεντρο την αγορά λουλουδιών, γλυκισμάτων και ευχετήριων καρτών – μια εξέλιξη που ενόχλησε την Jarvis βαθιά. Έβαλε στόχο να αφιερώσει την αρκετά μεγάλη κληρονομιά της για να επιστρέψει τη Ημέρα της Μητέρας στις αρχικές της ρίζες. Ενσωματώθηκε στην Παγκόσμια Ένωση της Ημέρας της Μητέρας και προσπάθησε να ανακτήσει κάποιο έλεγχο της γιορτής.

Οργάνωσε μποϊκοτάζ, απείλησε με μηνύσεις, επιτέθηκε ακόμα και στην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ, Eleanor Roosevelt, επειδή χρησιμοποίησε την Ημέρα της Μητέρας για να αντλήσει κεφάλαια για φιλανθρωπίες. «Το 1923 εισέβαλε σε ένα συνέδριο εμπόρων ζαχαροπλαστικής στη Φιλαδέλφεια», είπε η Antolini. Μια παρόμοια διαμαρτυρία συνέβη δύο χρόνια αργότερα. «Οι Μητέρες του Αμερικανικού Πολέμου», μια οργάνωση που υπάρχει ακόμα, χρησιμοποίησαν την Ημέρα της Μητέρας για να συγκεντρώσουν κεφάλαιο και κάθε χρόνο πουλούσαν γαρίφαλα. Η Anna αγανακτούσε, οπότε το 1925 εισέβαλε σε ένα συνέδριο που έγινε στη Φιλαδέλφεια και τελικά συνελήφθη για διατάραξη της κοινής ησυχίας.»

• Οι πυρετώδεις προσπάθειες της Jarvis συνεχίστηκαν τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 1940

Το 1948 πέθανε σε ηλικία 84 ετών σε ένα σανατόριο της Φιλαδέλφεια. «Αυτή η γυναίκα, που πέθανε απένταρη σε ένα σανατόριο σε κατάσταση άνοιας, ήταν μια γυναίκα που θα μπορούσε να είχε ωφεληθεί από την Ημέρα της Γυναίκας, αν το ήθελε», είπε η Antolini. «Αλλά εναντιώθηκε σε όσους το έκαναν, και αυτό της κόστισε τα πάντα, οικονομικά και σωματικά.» 

Εργασία της Σοφίας Ντρέκου

Δεν θέλουμε ήρωες... θέλουμε ΖΩΗ...

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,
να ‘ρχονται οι Ανοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις…
να λείπεις – .
Γ. ΡΙΤΣΟΣ

Ένα παιδί μετράει πληγές

Πάλι κι απόψε θα ματώσει η ψυχή μου
κι ανήμπορος θα πνίξω τρομαγμένα τη φωνή μες στη σιωπή μου
θα μείνω μοναχός μου φοβισμένος να κοιτώ
μην έρθουν πάλι και εισβάλουν στο χωριό.
Εδώ στα μέρη τα δικά μας,ήλιος ποτέ δεν βγαίνει
κι η ματιά του καθενός σκοτεινιασμένη και θλιμμένη
εδώ το κλάμα και οι κραυγές είναι παντού
και κάποιοι μας πετάξανε στη φρίκη του πολέμου αυτού
Είμαι μόνος ξεχασμένος και κρυώνω πολύ
έχει γεμίσει με πληγές η παιδική μου ψυχή
αναρωτιέμαι πότε πρόλαβα να φταίξω,τι χρωστάω
γιατί πρέπει να μισώ και όχι να αγαπάω
Τώρα που το βλέμμα όπου γυρίσω βλέπω μόνο συντρίμμια
κι ανθρώπους στα χαλάσματα να ψάχνουν σαν τα αγρίμια
δυσοσμία από ψοφίμια κι εικόνες τραγικές
και στα αυτιά μου αυτές οι μόνιμες οδυνηρές κραυγές
Κάθε φορά που νυχτώνει,φοβάμαι πιο πολύ
ψάχνω κρυψώνες να κουρνιάσει η ματωμένη μου ψυχή
Να φτιάξω όμορφες εικόνες και σ`αυτές να χαθώ
να σωθώ η με το θάνατο να συμφιλιωθώ.

Με λυγμούς να τραγουδήσω τα χαμένα όνειρά μου
είναι σκληρό που ότι αγαπώ πεθαίνει μόνο του κοντά μου
μου λείπουνε οι φίλοι μου,δεν ξέρω καν αν ζούνε
αν υπάρχεις Χριστέ βοήθα τους να μην χαθούνε
Ο ουρανός έχει αγριέψει κι έχει διώξει τα πουλιά
και εκείνα φύγανε,πετάξανε για κάπου μακρυά
μας έφερε άλλα πιο μεγάλα,που θυμώνουν
μας πετάνε κοτσιλιές και μας σκοτώνουν.
Μα δεν το αντέχω όλο αυτό,θέλω να ζήσω αλλιώς
ήλιε μου βγες να φέρεις πάλι στη ζωή μας λίγο φως
θέλω να δω τους φίλους μου και να τους αγκαλιάσω
να παίξουμε μπάλα και δεν με νοιάζει αν χάσω.
Στης μάνας μου τα άγια χέρια μέσα να χαθώ
και με τα χάδια της γαλήνια ξανά να κοιμηθώ
και να ξυπνήσω με φωνές από παιδιά που τραγουδάνε
χελιδόνια,περιστέρια από πάνω να πετάνε
Να γεμίσουμε με χρώματα ολόκληρη τη γη
να επουλώσουμε για πάντα του πολέμου την πληγή
Όμως φοβάμαι,πως η ζωή εμένα με μισεί
και αφήνω αυτό το γράμμα κάποιος κάποτε αν το δει
να το διαβάσει παντού,ένα παιδί ζητάει αγάπη
Σ`αγαπώ κι ας μη σε ξέρω...μα κάνε κάτι.
( Ένα παιδί μετράει πληγές)

κάθε φορά που ένα παιδί ....

Ακούγεται ένα «κρακ» στον άξονα της γης κάθε φορά που ένα παιδί καταλαβαίνει το θήτα του «θανάτου» το βήτα «της βίας» το άχρονο του μαύρου το «σίγμα» του φασισμού.
Εκπνέει παγωμένο αίμα η ανθρωπότητα κάθε φορά που ένα παιδί πεινάει διψάει πονάει φοβάται χάνει κοιμάται πάνω στην αβεβαιότητα την ανυπαρξία πάνω στο στήθος της νεκρής του μάνας.
Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουμε σερνόμενοι κουτσοί ή όρθιοι αν έστω και ένα παιδί στον κόσμο αντί να μετράει αστέρια βλέπει φωτιές ακούει προστακτικές χάνει το αρχικό του βλέμμα στις λάσπες και τώρα, να, κοιτάζει τον κόσμο σαν να έχει πεθάνει εκατό φορές.
Θα 'ρθει η στιγμή που δε θα αντέχουμε τα σπίτια μας θα πάρουμε από ένα παιδί στην αγκαλιά και θα πάμε προς τα εκεί που η ζωή δε σταματάει ακόμη κι αν καθυστερεί η άνοιξη. 

Ημέρα των Χρωμάτων

Ημέρα Χρωμάτων καθιερώθηκε το 2009 από την Διεθνή Ένωση Χρωμάτων (ICA) και γιορτάζεται έκτοτε κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου, για να συμπέσει με την εαρινή ισημερία, όπου η ημέρα και η νύχτα είναι ίσες και να συσχετισθεί συμβολικά με τη συμπληρωτική φύση του φωτός και του σκότους, του φωτός και της σκιάς, όπως εκφράζεται σε όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς....

Το χρώμα, χάρη στην οπτική αντίληψη, είναι ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα στη ζωή του ανθρώπου, που συμβάλλει στην αντίληψη της πραγματικότητας.

ΠΑΣΧΑ ΣΗΜΕΡΑ & ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ

Μέρα χαράς για μικρούς και μεγάλους. 
Ομως αρκετοί άνθρωποι νιώθουν μοναξιά, απογοήτευση και συναισθηματική απόσταση από τους άλλους. Αυτές τις μέρες, γεμίζει η ψυχή τους με έντονη θλίψη και δυστυχία.
Είναι οι άνθρωποι που ζουν μονάχοι, γιατί έτσι τα έφερε η ζωή. 
Είναι οι ηλικιωμένοι που ζουν ξεχασμένοι σε κάποιο γηροκομείο.
Είναι οι άνθρωποι που έχασαν αγαπημένους... και η απουσία ενός αγαπημένου τις γιορτές είναι πιο αισθητή από τις καθημερινές και αυτόματα το γιορταστικό κλίμα μετατρέπεται σε πένθιμο.
Είναι εκείνοι που νοσηλεύονται σε κάποιο νοσοκομείο.
Είναι οι ανήμποροι που δυσκολεύονται να φροντίσουν τον εαυτό τους και δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους.
Είναι οι άνεργοι που δεν έχουν ούτε ένα κέρμα στην τσέπη να πάρουν κάτι για την οικογένεια,ένα δώρο στα παιδιά τους.
Σήμερα ας αφήσουμε για λίγο την βολή μας και ας βρεθούμε σε χώρους που βρίσκονται άνθρωποι ...ΜΟΝΑΧΟΙ... Για ένα χαμόγελο, ένα σφίξιμο του χεριού, λίγη κουβέντα... είναι αρκετά από το τίποτα...
Ας αναλογιστούμε ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΚΑΝΕΙ ΚΥΚΛΟΥΣ .....
Σοφία Γαβρά.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ