Ότι υπάρχουν παιδιά που γυρίζουν απ’ το σχολείο και βρίσκουν άδειο ψυγείο. Παιδιά με γονείς ανέργους. Παιδιά χωρίς θέρμανση. Ή και χωρίς ρεύμα. Παιδιά που αναγκάζονται να γίνουν «γονείς των γονιών τους», που βρίσκονται στα πρόθυρα «παραίτησης» ή κατάθλιψης. Τα οποία παιδιά, εν μέσω όλων αυτών, προσπαθούν… για τη ζωή τους, σχεδόν ολομόναχα.
Και ότι αυτά τα παιδιά δικαιούνται, αν μη τι άλλο, να μην ακούν τηλεοπτικά σποτ, που λένε ότι το ένα παιδί δεν κατάφερε τίποτα, στις περιβόητες Πανελλαδικές, επειδή δεν πήγε στο τάδε ή δείνα φροντιστήριο.
Να θυμόμαστε ότι κανείς δεν δικαιούται να περνάει άμεσα ή έμμεσα μηνύματα, πως το τι θα καταφέρει ένας άνθρωπος, είναι προκαθορισμένο, απ’ την τσέπη των γονιών του.
Και ας ξεκολλήσουμε επιτέλους σαν κοινωνία απ’ το να μετράμε την αξία των ανθρώπων με βάση τα πτυχία τους, τα φροντιστήρια τους και τις περγαμηνές τους.
Και ας μη μασάνε τα παιδιά. Περάσουν δεν περάσουν. Μόρφωση μπορείς να βρεις αν το θελήσεις. Και παιδεία. Και έξω από τα Πανεπιστήμια. Κυρίως απ’ έξω.
Και να θυμόμαστε :
Όσο ζούμε σε ταξικές κοινωνίες, η «επιτυχία» ανήκει στους ολίγους.
Εμείς όμως, πάντοτε την ευτυχία κυνηγούσαμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου