Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

ΠΟΙΗΣΗ


(έπαινος στους ποιητικούς αγώνες των Δελφών 2003)
Ρία Σπανού

Κατ' αρχήν η αρχαία σιωπή.
Διάφανος κόσμος.
Ευγένεια κι ειρήνη κι ο ύστατος έρωτας.

Κάτω η αγωνία και η τυφλότητα της νύχτας που επιτίθεται,
κάθε χτύπημα και λησμονιά,
τρεμοσβήνουν τ' άστρα ενάντια στη νύχτα,
αμφιβάλλει το φως με την ελπίδα αθεράπευτη,
είναι καθήκον ν' αγαπήσουμε όσο μπορούμε,
να μη χαθούν οι μνήμες και πεθάνει το φως.

Πόλεμος. Για ποιόν; Γιατί;
Να μην ξεχάσουμε, να μη ταφούμε πριν πεθάνουμε.
Να περιφρουρήσουμε την δράση της φιλικής φωτιάς μέσα στον πόλεμο,
την διαύγεια της δικαιοσύνης της καρδιάς
που δεν καταναλώθηκε στην οδύνη.

Πάντα υπάρχει καιρός να μάθουμε
πόσο βαθύς και φωτεινός είναι ο άνθρωπος
μέσα στην σάρκα και της σκιές της ψυχής,
μέσα στην καταδίκη της αναζήτησης της ευτυχίας
που δολώνει τα όνειρα με χρυσοφόρους μύθους
από την γη της επαγγελίας.

Πάντα υπάρχει καιρός να μάθουμε
ότι η ζωή υπερβαίνει τον θάνατο
σημαδεύοντας την αγνότητα του πρώτου έρωτα
με μια προσχώρηση στο απραγματοποίητο
πιστεύοντας σ' ένα πανταχού παρών ήλιο θεό
και μια υπόσχεση χρυσής ελευθερίας.

Έτσι επιζεί η ζωή μέσα στο θάνατο
και ποιήται το Φως
όπως ένας πυρσός καταβροχθίζει τη νύχτα
κι ονοματίζει τον κόσμο με τ' όνομά του!


Ρία Σπανού



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου